Τα Up & Down του φετινού NBA All-Star Game!

Καλησπέρα σας και πάλι! Όπως σας υποσχέθηκα, σήμερα το post είναι αφιερωμένο στο 62o All-Star Game του ΝΒΑ που διεξήχθηκε χθες, και καλά καταλάβατε η μορφή που θα χρησιμοποιήσω θα είναι των Up και των Down, δηλαδή των θετικών και των αρνητικών της χθεσινής βραδιάς. Να αναφέρω πριν ξεκινήσω πως το ευχάριστο είναι ότι τα Up είναι πολύ περισσότερα από τα Down, στοιχείο που δείχνει το πόσο επιτυχημένη ήταν η φετινή διοργάνωση του Orlando. Ξεκινάμε:



UP

1. Kobe Bryant: Γιατί με τους 27 πόντους του, ξεπέρασε και επίσημα τον Michael Jordan, και πλέον είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των All-Star Game με 271 πόντους σε 14 συμμετοχές!

2. Kevin Durant: Για την μεγάλη εμφάνισή του με 36 πόντους, 7 ριμπάουντ, 3 ασσίστ και 3 κλεψίματα σε 37 λεπτά, που οδήγησε την Δύση στην νίκη επί της Ανατολής και τον ίδιο στο πρώτο του τίτλο MVP σε All-Star Game!

3. Lebron James: Για την εξίσου εξαιρετική του εμφάνιση με 36 πόντους, 6 ριμπάουντ και 7 ασσίστ σε 32 λεπτά, που σε περίπτωση νίκης της Ανατολής θα του έδινε με άνεση τον 3ο του τίτλο MVP σε All-Star Game!

4. Δίδυμο Paul - Griffin: Γιατί έδειξαν και εκτός Clippers, ότι βρίσκονται με κλειστά τα μάτια, προσφέροντας πλούσιο θέαμα με τις συνεργασίες που βγάλανε! Ενδεικτικά πρέπει να είδαμε τουλάχιστον 5 φάσεις που άρχισαν με πάσσα του Paul και τελείωσαν με κάρφωμα του Griffin!

5. Dwyane Wade: Για την γεμάτη στατιστική του, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ έγραψε ένα εμφατικό triple-double με 24 πόντους, 10 ασσίστ και 10 ριμπάουντ και ένα εξαιρετικό 11-15 εντός παιδιάς. Καθόλου άσχημα!

6. Deron Williams: Για την αναλογία πόντων/χρόνου συμμετοχής. Για την ακρίβεια αν και αναπληρωματικός, σε μόλις 18 λεπτά πέτυχε 20 πόντους (πάνω από 1 πόντο κάθε λεπτό), με 4/7 τρίποντα και 4 ασσίστ!

7. Kevin Love: Επίσης για την αναλογία πόντων/χρόνου συμμετοχής, αφού και αυτός αγωνίστηκε ως αναπληρωματικός κοντά στα 18 λεπτά, και προσέφερε 17 πόντους και 7 ριμπάουντ.

8. Θέαμα: Αν μη τι άλλο το θέαμα ήταν εξαιρετικό. Γρήγορος ρυθμός, πολλές συνεργασίες, πολλά καρφώματα (για την ακρίβεια Lebron, Griffin, Durant και Westbrook πρέπει να κάρφωσαν συνολικά τουλάχιστον 20 φορές!!) και πολύ διάθεση από όλους τους συμμετέχοντες να κρατήσουν ζεστό το κοινό τους!

9. Υψηλό και κοντινό (μεταξύ) σκορ: Οι συνολικοί 301 που σημειώθηκαν στο χθεσινό All-Star Game δείχνουν ότι υπήρξαν πολλές φάσεις και πλούσιο θέαμα από πλευράς παιχτών ενώ το γεγονός ότι η διαφορά των μόνο τριών πόντων (152-149) υπέρ της Δύσης δείχνει ματς που μεταξύ άλλων προσέφερε και σασπένς για την ανάδειξη του νικητή.


DOWN

1. Τραυματισμός του Kobe Bryant: Σε μία φάση μεταξύ Kobe και Wade, o δεύτερος έκανε άθελά του ένα σκληρό φάουλ στον πρώτο με αποτέλεσμα να "ανοίξει" η μύτη του. Σίγουρα οποιοσδήποτε τραυματισμός σε ένα παιχνίδι All-Star δεν αποτελεί θετικό.

2. Κακή κατανομή χρόνου συμμετοχής: Το All-Star Game είναι ένας αγώνας χωρίς κάποια σκοπιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι ο κοινός στόχος είναι να το ευχαριστηθούν όλοι, πράγμα που δεν είμαι σίγουρος ότι επιτεύχθει όταν παίχτες όπως Nash, Bynum, Deng, Aldridge έπαιξαν πάνω κάτω 5-6 λεπτά την στιγμή που ορισμένοι βασικοί έμειναν στο παρκέ για 35+ λεπτά.

3. Roy Hibbert - Marc Gasol: Οι έταιροι αναπληρωματικοί σέντερ των δύο ομάδων, απέδειξαν αυτό για το οποίο μιλάγαμε τόσο καιρό: ότι οι καλοί ψηλοί σπανίζουν. Για την ακρίβεια και οι δύο φάνηκαν πολύ λίγοι και χωρίς την απαραίτητη λάμψη για να σταθούν στις απαιτήσεις ενός All-Star Game.

4. Ατομιστικό παιχνίδι από Bryant - Durant: Οκ, δεκτό ότι και οι δύο είναι πολύ χαρισματικοί σκόρερ, όμως σε ένα All-Star Game πρέπει όπως είπα όλοι να το ευχαριστηθούν και όλοι να ακουμπήσουν λίγη μπάλα, και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όταν δύο παίχτες συνδιάζουν κοντά στις 45 προσπάθειες και μόλις 4 ασσίστ!

5. Πολλά time-out: Σίγουρα δεν είναι ωραίο να παρακολουθείς έναν αδιάφορο αγώνα, αλλά σίγουρα δεν είναι και ωραίο να παρακολουθείς ένα All-Star Game που διακόπτεται διαρκώς από διαδοχικά και χωρίς λόγο time-out. Ειδικά για τον τηλεθεατή που για ένα βράδυ ήθελε να δεις ένα συνεχές θέαμα διαφορετικό από τους κλασσικούς αγώνες του ΝΒΑ, το χθεσινό ματς ήταν ολίγον κουραστικό από αυτήν την σκοπιά!

   Αυτά τα του All-Star Game, ελπίζω και του χρόνου να έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια τόσο καλή διοργάνωση, πραγματική διαφήμιση για το άθλημα, για το κερασάκι σας ποστάρω ένα βίντεο με τις 10 καλύτερες φάσεις από τον χθεσινό αγώνα! Χαιρετώ σας!

Διαγωνισμός Καρφωμάτων NBA: Κάθε πέρυσι και καλύτερα!

  Καλημέρα φίλοι μπασκετικοί. Σήμερα έχουμε επικαιρότητα, και δεν θα μπορούσε να ασχολείται με κάτι άλλο από το καθιερωμένο All-Star Weekend του NBA! Για την ακρίβεια λοιπόν μετά από το ατελείωτο (καθιερωμένο για μένα πλέον) ξενύχτι για να παρακολουθήσω τους Διαγωνισμούς του Σαββάτου, οι οποίοι σαν σύνολο προσέφεραν σχετικά καλό θέαμα, ένιωσα μια έντονη δυσαρέσκεια για το πόσο πολύ έχει υποβαθμιστεί ο θεσμός του Διαγωνισμού Καρφωμάτων του ΝΒΑ, και ακόμα περισσότερο για το πόσο περισσότερο θα συνεχίσει απ' ότι φαίνεται να υποβαθμίζεται. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αναλύοντας ένα ένα τα επιμέρους στοιχεία που αποδεικνύουν την αρχική μου θέση.
   Πρώτον και κυριότερο, διαγωνισμός καρφωμάτων σημαίνει Διαγωνισμός Καρφωμάτων!!! Δεν σημαίνει ούτε θεατρική παράσταση, ούτε τσίρκο, ούτε οτιδήποτε άλλο. Οι διαγωνιζόμενοι αγωνίζονται για την ικανότητά τους στο κάρφωμα, και οτιδήποτε "extra" χρησιμοποιήσουν στον χρόνο που τους δίνεται για την προσπάθειά τους θα πρέπει να το χρησιμοποιούν για να ανεβάσουν το επίπεδο δυσκολίας του εκάστοτε καρφώματος και να το κάνουν πιο θεαματικό, όχι πιο γελοίο. Για την ακρίβεια βάλε κάποιον να τον περάσεις από πάνω, κάρφωσε με δύο-τρεις μπάλλες, αυτά ναι είναι ώντος πολύ θεαματικά και ωραία, αλλά τα υπόλοιπα υπερ-σκηνοθετημένα acts που μας πλασάρουν για καρφώματα?? Πιο συγκεκριμένα χθες ο νικητής του φετινού διαγωνισμού Jeremy Evans έκανε ένα κάρφωμα στο οποίο είχε μια μικρή κάμερα στην κορδέλα του κεφαλιού του για να μας δείξει πως είναι το "point of view" ενός καρφώματος! Οκ προτότυπο αν και εφόσον κάνεις ένα πραγματικά ωραίο καρφωμα! Από κει και πέρα μην περιμένεις ρε φίλε αυτό να σου δώσει extra credits για την προσπάθεια σου, που από ότι φάνηκε αυτό περίμενες διότι σαν να μην έφτανε αυτό το κάρφωμά σου ήταν από τα πιο κοινότυπα ever!! Η ακόμα το κάρφωμα του Paul George με τα φώτα σβησμένα και αυτός να φωσφορίζει! Γιατί αυτό το κάρφωμα να θεωρείται καλύτερο από το 360' από το πλάι της μπασκέτας του Derrick Williams το οποίο ο καημένος προσπάθησε 3 φορές μέχρι να το βγάλει ώντας πολύ δύσκολο?!? Δηλαδή το συμπέρασμα είναι ότι πλέον αυτό που μετράει στον διαγωνισμό καρφωμάτων είναι το στήσιμο, το promotion και το "περιτύλιγμα" και όχι η ουσία ενός καλού και δύσκολου καρφώματος.
   Δεύτερον, δεν υφίσταται διαγωνισμός καρφωμάτων χωρίς βαθμολογία. Οκ, συμφωνώ ότι στο παρελθόν υπήρξαν αδικίες, σκληροί κριτές και ότι ίσως είναι πιο δίκαιο να αναδεικνύει ο "λαός" τον πρωταθλητή, όχι όμως με τον τρόπο που για πρώτη φορά έγινε χθες! Πιο συγκεκριμένα ο νέος κανονισμός ορίζει ότι, ο κάθε διαγωνιζόμενος θα κάνει 3 καρφώματα, και μετά το τέλος των προσπαθειών, χωρίς να υπάρχει δεύτερος γύρος, θα ψηφίζει ο κόσμος με sms, e-mail κλπ. τον τελικό νικητή! Αποτέλεσμα? Νικητής ο Jeremy Evans ο οποίος έκανε μεν το καλύτερο κάρφωμα της βραδιάς αλλά έκανε και μακράν το χειρότερο! Δηλαδή δεν υπάρχει χειροπιαστός τρόπος να καταμετρηθούν όλες οι προσπάθειές σου (καλές ή κακές), παρά μόνο η καλύτερή σου! Θα μου πείτε ότι έκανε το καλύτερο κάρφωμα, άρα το αξίζει! Όχι! Από την στιγμή που ο διαγωνισμός απαιτεί τρία καρφώματα από τον καθένα σημαίνει ότι και τα τρία μετράνε αθροιστικά, αν θες να νικάει αυτός που έκανε το καλύτερο κάρφωμα όρισε έναν διαγωνισμό με ένα και μοναδικό κάρφωμα και τέλος! Και άλλωστε από ότι φάνηκε και πέρυσι όπου πάλι τον τελικό νικητή τον ανέδειξε ο κόσμος χωρίς βαθμολογία (απλά υπήρχαν κριτές μόνο στον πρώτο γύρο), ο κόσμος είναι πιο άδικος και από τους κριτές αφού ο Blake Griffin λόγω ονόματος, προβολής, θαυμαστών και ενός μόνο καλού καρφώματος κέρδισε τον απίστευτο Javale Mcgee, ο οποίος πιστέψτε με, με κριτές και στον τελικό θα είχε πάρει με μεγάλη άνεση τον τίτλο.
   Τρίτον ο τρόπος που επιλέγονται οι διαγωνιζόμενοι είναι εντελώς λάθος. Πιο συγκεκριμένα οι διαγωνιζόμενοι για όσους δεν γνωρίζουν επιλέγονται κυρίως με βάση το πόσες φορές έχουν καρφώσει στην σεζόν και όχι τόσο με βάση το πόσο αθλητικοί είναι. Τα τελευταία πέντε χρόνια συγκεκριμένα βλέπουμε να παίρνουν μέρος παίχτες που δεν μπορούν να σταθούν στις απαιτήσεις του διαγωνισμού, άτομα που όχι μόνο δεν στέκονται αθλητικά αλλά δεν έχουν και δημιουργικότητα για να προσφέρουν το απαιτούμενο θέαμα. Θέλετε ονόματα? Tyrus Thomas, Rudy Fernandez, Gerald Wallace, Serge Ibaka είναι κάποιοι από αυτούς. Αυτοί οι ενδεικτικοό 4 ξέρετε τι κοινό έχουν?
Όλοι τους είναι πολύ καλοί in-game dunkers, δηλαδή μέσα στον αγώνα θα καρφώσουν 2-3 φορες σίγουρα σε κάποιον αιφνιδιασμό ή οτιδήποτε τέτοιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμμετέχουν στον διαγωνισμό, και μάλιστα αυτό αποδείχθηκε αφού τα καρφώματά τους ήταν από τα χειρότερα ever! Άρα κύριοι διοργανωτές, δείτε λίγο καλύτερα το υλικό σας, βάλτε κάποια σωστά κριτήρια και επιλέξτε τους πραγματικά πολύ αθλητικούς και αλτικούς παίχτες, με δημιουργικότητα και διάθεση να προσφέρουν αληθινό θέαμα και όχι οποιονδήποτε τυχαίο που έτυχε να περνάει από μπροστά σας!
   Για να διαπιστώσετε και μόνοι σας αυτά για τα οποία μιλάω, εδώ παραθέτω τον διαγωνισμό του 2006:

 και εδώ τον φετινό διαγωνισμό:

 

 Κάντε την σύγκριση και βγάλτε τα συμπεράσματά σας! Τέλος και για σήμερα, τα λέμε και πάλι αύριο, με περισσότερα για το παιχνίδι Ανατολής εναντίον Δύσης που γίνεται σήμερα το βράδυ! Χαιρετώ σας!

Ο επόμενος Dwight Howard!

  Καλημέρα σε όλους! Το σημερινό post μετά από αρκετό καιρό συγκαταλέγεται στην κατηγορία "Ταλέντα" και αυτή τη φορά μετά την μακρινή Νέα Ζηλανδία και τον Steven Adams πάμε στις ΗΠΑ και τον ίσως καλύτερο ψηλό την δεδομένη στιγμή στην χώρα, τον 18χρονο Andre Drummond. Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν.
   Ο Andre Drummond γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1993 στο Mount Vernon της Νέας Υόρκης, έχει ύψος 2.11, ζυγίζει κοντά στα 125 (μυικά) κιλά, και αγωνίζεται τόσο στο 4 όσο και στο 5 για το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ ως πρωτοετής. Όσον αφορά τα γυμνασιακά του χρόνια ο Andre αποφοίτησε το καλοκαίρι που πέρασε ως μαθητής του St.Thomas More High School, με το οποίο έκανε εκπληκτικές σεζόν με έναν μέσο όρο κοντά στους 20 πόντους και 12 ριμπάουντ, και συν τοις άλλοις στα 3 χρόνια τους ως παίχτης, κατάφερε να ανεβάσει το σχολείο του στο Νο8 στην μπασκετική κατάταξη της Πολιτείας. Από κει και πέρα το ταλέντο του δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, και έτσι μεταξύ άλλων κλήθηκε για να συμμετάσχει σε μερικά πολύ γνωστά μπασκετικά καμπ με τους κορυφαίους ανερχόμενους παίχτες των ΗΠΑ, με εξέχοντα το Pangos Camp και το Adidas Nations στα οποία φάνηκε με διαφορά ότι είναι μακράν ο καλύτερος ψηλός στην ηλικία του. Ακόμα πολύ σημαντική στιγμή στην γυμνασιακή του καριέρα είναι η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κάτω των 17 το 2010 με την Εθνική Ομάδα των ΗΠΑ.
    Όλες αυτές οι διακρίσεις λοιπόν αποφοιτώντας από το St.Thomas More High School τον ανέδειξαν ούτε λίγο ούτε πολύ στον Νο1 παίχτη της χώρας για την τάξη του 2012 (δηλαδή των παιχτών που αναμένεται να μπουν στο κολλέγιο το 2012), με αποτέλεσμα πολλά πασίγνωστα Πανεπιστήμια με εξαιρετικά μπασκετικά προγράμματα όπως το Kentucky, το Georgetown, το Connecticut να του προσφέρουν γη και ύδωρ για να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Τελικά ο Andre επέλεξε το Πανεπιστήμιο του Connecticut, όπου την τρέχουσα σεζόν υπό τις οδηγίες του πολύπειρου Jim Calhun, κάνει μια πολύ μεστή και καλή σεζόν με μέσο όρο 10 πόντους, 7.5 ριμπάουντ και 2.5 τάπες σε 27 λεπτά συμμετοχής, και οδηγεί εκ του ασφαλούς τους Huskies του Κονέκτικατ προς το Τουρνουά των 64 και την March Madness του NCAA!
   Τέλος όσον αφορά του επερχόμενο Draft του NBA, οι ειδικοί κατατάσσουν τον Drummond είτε στην 1η είτε στην 2η θέση με τον έταιρο ψηλό του Kεντάκι, Anthony Davis να έχει μπει εξίσου δυναμικά στο παιχνίδι. Ωστόσο θεωρητικά ο Drummond είναι πιο έτοιμος παίχτης και φτασμένος, αφού η σωματοδομή του και τα αθλητικά του προσόντα για πολλούς είναι ήδη επιπέδου ΝΒΑ ενώ παράλληλα η τεχνική του κατάρτιση είναι πολύ σπάνια για ψηλό. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ήδη τον παρομοιάζουν με το είδωλό του Dwight Howard, με τον οποίο φρόντισε ο ίδιος να φοράει το ίδιο νούμερο στην εμφάνισή του ως φόρο τιμής! Εδώ σας παραθέτω ένα βίντεο με τα κατορθώματα του νεαρού αμερικανού, απολαύστε τον!

 

  Αυτά και για σήμερα, από βδομάδα υπόσχομαι πολλά περισσότερα post, έχοντας πλέον πολύ πιο ελεύθερο και ελαφρύ πρόγραμμα! Μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!

Απλά μαθήματα προπονητικής παιδείας!

   Καλημέρα σε όλους και πάλι! Για σήμερα θα σχολιάσω ένα θέμα γενικού ενδαφέροντος, αφού έχοντας ως αφορμή την ανεπανάληπτη φετινη Α' ΕΣΚΑΝΑ, η οποία ειδικά φέτος πέρα από το επίπεδο μπάσκετ, προσφέρει πολύ ίντριγκα, και κουτσομπολιό αν θέλετε, τέλεια τροφή για έναν κοινό μπασκετικό blogger!!
   Θα σας περιγράψω 2 περιστατικά, και αφού τελειώσω θα φτάσω στο κυρίως θέμα και στην ουσιαστική επεξήγηση του σημερινού τίτλου. Περιστατικό Νο1: Πριν από κάποιους μήνες αν δεν κάνω λάθος, στην προθέρμανση του ντέρμπυ Εθνικού - Ιωνικού, τραυματίας παίχτης του Ιωνικού, ώντας εκτός 12άδας, πάει ως είθισται να κάτσει στον πάγκο της ομάδας του, για να παρακολουθήσει το ματς. Ο προπονητής του Ιωνικού με αρκετά υποτιμητικό ύφος, και σκληρή γλώσσα τον στέλνει κακήν κακώς να κάτσει στην εξέδρα, άνευ λόγου και αιτίας. Ο παίχτης δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του και μην έχοντας κάνει πέντε μέτρα για να απομακρυνθεί, γυρνάει και επιστρέφει στο μέρος του προπονητή και τον χτυπάει στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να σωριαστεί κάτω αιμόφυρτος.
   Περιστατικό Νο2: Μόλις χθες στον αγώνα Εθνικού - Αλίμου (κακή παράδοση αυτό το γήπεδο πια!), κατά την διάρκεια κάποιου time-out προφανώς, ο προπονητής του Αλίμου για αρκετή ώρα φώναζε και έβριζε άσχημα και με βαριές κουβέντες παίχτη του, ο οποίος παίχτης δεν άντεξε και σε κλάσματα δευτερολέπτου του όρμηξε με αποτέλεσμα να τραυματίσει τον προπονητή του και ο ίδιος να αποβληθεί από τον αγώνα.
   Και πάμε τώρα στο ζουμί. Αρχικά σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω την βία και όσα δίκια και να είχαν οι παίχτες άποψή μου ότι δεν είναι λύση να επιτεθείς στον άλλον εμψυχρώ και μάλιστα κατά την διάρκεια αγώνα όπου παρακολουθούν το ματς μεταξύ άλλων παιδιά, οικογένειες κλπ. Τουλάχιστον αν θεωρείς ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά το ξύλο, βρες τον άλλον έξω όταν θα είστε ένας με έναν και λύσε ότι διαφορά έχεις, ο κόσμος, οι συμπαίχτες σου δεν σου φταίνε σε τίποτα που ήρθαν να περάσουν ευχάριστα 2 ώρες. Ωστόσο καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, και στην προκειμένη περίπτωση η φωτιά είναι και αρκετά φουντωμένη. Τι θέλω να πω? Ότι επιτέλους κάποιοι προπονητές πρέπει να ξεφύγουν από αυτά που ξέρανε όταν παίζανε μπάσκετ στις δεκαετίες του 70' και του 80', και να καταλάβουν τον ρόλο τους και το έργο που οφείλουν να διατελέσουν.
   Πιο συγκεκριμένα, ποιος νομίζει ότι είναι ο κάθε προπονητής που επειδή έχει μια Α' εξουσία σε μια ομάδα μπάσκετ, νομίζει ότι μπορεί ελεύθερα στον βωμό της νίκης να βρίζει, να προσβάλλει ακόμα και να χτυπάει τους παίχτες του? Έχω παίξει και παίζω μπάσκετ (και έχω και πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μου σαν αθλητής), και ξέρω ότι ο προπονητής όντως πρέπει να είναι λίγο σκληρός με τους παίχτες του, δεν πρέπει να τους χαϊδεύει αλλά να τους σκληραγωγεί και να τους δίνει κίνητρο συνέχεια, και το "μπινελίκι" ναι, είναι μές' στο πρόγραμμα και αυτό, αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω είναι υπερβολή, και όχι μόνο αυτό, θεωρώ ότι φέρνει και εντελώς αντίθετα αγωνιστικά αποτελέσματα. Διότι αν κάτσεις και τα καλοσκεφτείς στους 10 παίχτες που ο προπονητής θα τους βρίζει μάνες, σπίτια, θεόυς και δαιμονες πόσοι πιστεύετε ότι θα το δουν σαν κίνητρο να παίξουν καλύτερα για να του "κλείσουν" το στόμα? Εγώ πιστεύω το πολύ δύο!! Οι υπόλοιποι 8, μάλλον θα βρεθούν εκτός εαυτού, και ακόμα και αν δεν προβούν σε βιοπραγίες σίγουρα θα προτιμήσουν να τα παρατήσουν παρά να κάθονται να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές.
   Γι' αυτό λοιπόν καλό είναι μερικοί προπονητές (αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι), να καταλάβουν ότι ο προπονητής δεν είναι μόνο ένας πρώην παίχτης μπάσκετ, μεγάλος σε ηλικία με ένα πινακάκι που δείχνει συστήματα και φωνάζει χωρίς λόγο. Ο προπονητής πέρα από την εμπειρία και τις μπασκετικές γνώσεις (που σίγουρα οφείλει να έχει), πρέπει να είναι ταυτόχρονα παιδαγωγός, να γνωρίζει δυο πράγματα για την ψυχολογία του αθλητή, να μπορεί μέσα από την προπόνηση και το coachάρισμα όχι μόνο να μεταφέρει το μπάσκετ σε γνώση αλλά και να πλάθει σωστούς αθλητές πρωτίστως. Και βέβαια το σημαντικότερο? Να καταλαβαίνει τα όριά του! Και τι εννοώ? Ότι οκ, δέχομαι ότι ο χαρακτήρας σου είναι οξύθυμος ή λίγο κυκλοθυμικός, δεν σου φταίει ο παίχτης σου για αυτό! Ο παίχτης σου που θα κάνει το χ-y λάθος μέσα στο γήπεδο, δεν το κάνει γιατί γουσταρει να σε βλέπει τσιτωμένο, το κάνει είτε άθελά του, είτε γιατί κάτι εσύ δεν του εξήγησες είτε ακόμα γιατί μπορεί να μην ήταν συγκεντρωμένος. Αν λοιπόν μια τέτοια κατάσταση δεν μπορείς να την διαχειριστείς ψύχραιμα για το καλό το δικό σου, της ομάδας και κατα συνέπεια του εκάστοτε παίχτη, τότε πάρε κανά χάπι, πιες λίγο νερό στην τελική παράτα την προπονητική και κάνε κάτι άλλο, που και εσένα θα κρατάει πιο ήρεμο και τους ίδιους σου τους παίχτες.
  Έτσι λοιπόν καταλήγω στο εξής: Όπως προανέφερα, δεν ζούμε στα πέτρινα χρόνια του ελληνικού μπάσκετ. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, το μπάσκετ έχει μελετηθεί από ένα σωρό πλευρές και έχει γίνει ακόμα και επιστήμη σαν άθλημα. Οπότε καλό θα ήταν οι εγχώριες μπασκετικές ενώσεις (EOK, ΣΕΠΚ κλπ.) να τροποποιήσουν τα κριτήρια με τα οποία καταχωρούν το δίπλωμα και άδεια άσκησης της προπονητικής, έτσι ώστε να έχουν αυτό το προνόμιο μόνο οι σωστά καταρτισμένοι και όχι ο κάθε τυχάρπαστος. Ακόμα καλό θα ήταν να εμπλουτίσουν το ετήσιο μπασκετικό ημερολόγιο, με ακόμα περισσότερα σεμινάρια, διαλέξεις όχι μόνο πάνω στο μπάσκετ αυτό καθ' αυτό αλλά και στους παράπλευρους τομείς (ψυχολογία αθλητή-προπονητή κλπ.) που δομούν και συνθέτουν έναν προπονητή μπάσκετ. Ελπίζω όλα αυτά να ακουστούν κάπως και να πιάσουν τόπο.
   Τέλος και για σήμερα, περισσότερα και πάλι αύριο, και μην ξεχνάτε...Χαιρετώ σας!

Οι 10 κορυφαίοι shooting guards του NBA, όλων των εποχών!

Καλημέρα σε όλους σας! Μετά από ένα μεγάλο διάστημα bloggerικής απραξίας (μην ρωτάτε το πως και γιάτι!), επιστρέφω σήμερα για να σας αποζημιώσω με την συνέχεια της σειράς του Top10 των κορυφαίων όλων των εποχών του ΝΒΑ, και σήμερα θα μετρήσουμε αντίστροφα τους 10 κορυφαίους shooting guards ή αλλιώς 2άρια που έχουν περάσει ποτέ από το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Ας ξεκινήσουμε:


10. Earl Monroe (1.90, 1944)
Και πάμε σε μια παλιά δόξα των θρυλικών New York Knicks των 70's. Ο Earl "The Pearl" Monroe υπήρξε ένας από τους πιο κλασσικούς shooting guards του ΝΒΑ, αφού πέρα από την ταχύτητα, τα αθλητικά προσόντα και την ικανότητα στο σκορ, ήταν από τους πρώτους που τελειοποίησαν την προσποίηση στο σουτ, στο drive πράγμα που τον καθιέρωσε σαν παίχτη. Η καριέρα του Earl έχει δύο μέρη, το ένα λέγεται Baltimore Bullets με τους οποίους ξεκίνησε τν καριέρα του την σεζόν 1967-68 καθιερώθηκε και ανδρώθηκε στο NBA, και το άλλο New York Knicks στους οποίους ανταλάχθηκε το 1971 λόγω προβλημάτων με την διοίκηση των Βullets αλλά και λόγω της δίψας του για έναν τίτλο, τον οποίο κατέκτησε το 1973 έχοντας δίπλα του τους έταιρους θρύλους Walt Frazier και Willis Reed. Ακόμα ο Monroe, έχει αναδειχθεί Rookie της Χρονιάς 1968 και 4 φορές ΝΒΑ All-Star.

9. Ray Allen (1.95, 1975)
 Στο Νο9, συναντάμε τον δικό μας "Ray-Ray", νυν παίχτης των Boston Celtics. Ο πρώην άσσος των Bucks, Supersonics και νυν των Celtics, παρόλο που δεν έχει τελειώσει ακόμα την καριέρα του (διανύει το 37ο έτος της ηλικίας του), κερδίζει δικαιωματικά την 10η θέση στην λίστα αφού ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάμε για τον κορυφαίο τριποντέρ στην ιστορία του ΝΒΑ. Εξαιρετικός στην κίνηση χωρίς την μπάλα και στο σουτ για τρεις βγαίνοντας από σκριν, ενώ παράλληλα αποτελεί ένα πολύ καλό αμυντικό εργαλείο παράλληλα με έναν εξαιρετικό σκόρερ. Μεταξύ άλλων ο Allen πρωτίστως είναι πρώτος (πλέον) στα εύστοχα τρίποντα στην ιστορία του ΝΒΑ με 2.678 και ένα ποσοστό καριέρας στο 40%, και ακόμα έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα ΝΒΑ με τους Celtics το 2008, έχει αναδειχθεί 9 φορές NBA All-Star και ακόμα έχει κατακτήσει μία φορά τον Διαγωνισμό Τριπόντων του ΝΒΑ το 2001.


                                                                                           8. Dwyane Wade (1.93, 1982)
 Άλλος ένας εν-ενεργεία παίχτης στην λίστα, και μάλιστα δεν έχει πατήσει ακόμα τα 30, που σημαίνει ότι βρίσκεται στην καλύτερη του μπασκετική ηλικία και έχει προοπτικές στο μέλλον να ανέβει σημαντικά στην λίστα. Ωστόσο αυτό δεν θα μπορούσε να με αποτρέψει να του χαρίσω την 8η θέση αφού ο "D-Wade" μέσα στα περίπου 9 χρόνια του στο ΝΒΑ έχει αποδείξει ότι του ανήκει. Την δεδομένη στιγμή μιλάμε για τον πιο αθλητικό, δυνατό και εκρηκτικό παίχτη στην θέση 2 στο ΝΒΑ, χωρίς υπερβολές. Εξαιρετικός σκόρερ που σε ανοιχτό γήπεδο δεν μπορεί κανέις να τον σταματήσει και μεγάλος ηγέτης, άλλωστε σχεδόν μόνος του στα 24 του οδήγησε τους Miami Heat στον πρώτο τους τίτλο το 2006 απέναντι στους Mavericks, κάνοντας μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των τελικών. Ακόμα ο Wade μαζί με τον έναν τίτλο πρωταθλητή, έχει και ένα MVP Τελικών, συν έχει αναδειχθεί 8 φορές NBA All-Star καθώς και το 2008 κατέκτησε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ.

7. Allen Iverson (1.83, 1976)
Και φτάσαμε στο σημείο που θα αρχίσουν όλοι να σχολιάζουν! Ναι ισχύει, ότι και να λέτε, ο Iverson είναι 2άρι, και μάλιστα ως 2άρι έχτισε καριέρα στο ΝΒΑ. Μπορεί το ύψος του να τον καθιστά άσσο, αλλά με μια μικρή ματιά στην ομάδα των Sixers από το 1998 έως και το 2006 θα παρατηρήσετε ότι στην βασική 5άδα των Sixers δέσποζε μέχρι το 2005 ο Eric Snow και έπειτα ο Andre Miller, παίχτης καθαρόαιμοι άσσοι, και αυτό για να έχουν την ευθύνη της δημιουργίας και ο Iverson ανενόχλητος να σκοράρει κατά βούληση. Όσον αφορά λοιπόν τον ίδιο τον Iverson, μιλάμε για έναν από τους πιο σκληροτράχιλους παίχτες που έχουν περάσει, και αυτό διότι με ύψος κοντά στο 1.80 και γενικά ελαφριά σωματοδομή, κατάφερνε με τον τσαμπουκά του και την εξαιρετική του τεχνική κατάρτηση και επαφή, να σκοράρει με κάθε τρόπο αλλά και να δημιουργεί υπό περιπτώσεις. Γενικά μιλάμε για έναν μεγαάλο ηγέτη μέσα στο γήπεδο ο οποίος όμως παραδόξως μετά τα 30 του ακολούθησε μια πτωτική πορεία και πλέον κανείς δεν ξέρει αν έχει αποσυρθεί ή όχι. Τα επιτεύγματά του είναι Rookie της χρονιάς 1996, 1 φορά MVP του πρωταθλήματος το 2001, 4 φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος καθώς και 11 φορές NBA All-Star.

6. Reggie Miller (2.01, 1965)
Ο προσωπικά αγαπημένος από την λίστα. Πραγματικά παίχτης φαινόμενο για το πρωτάθλημα, και αυτό διότι αν και ψηλός για την θέση του, η σωματοδομή του ήταν ανέκαθεν σθεναρή σε σχέση με τα κλασσικά guard του ΝΒΑ. Ε και? Ο Miller με αυτό το περίεργο στυλ στο σουτ, κατάφερε να καθιερωθεί και να βγάλει το ψωμί του στο ΝΒΑ, ώντας (πλέον) ο δεύτερος καλύτερος σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία του ΝΒΑ (πίσω από τον προαναφερθέντα Ray Allen). Ακόμα ο Miller ήταν ένας εξαιρετικός και σκληροτράχηλος αμυντικός (άλλωστε ο ίδιος ο Jordan, έχει παραδεχθεί ότι ο Reggie ήταν από τους πιο δύσκολους αμυντικούς που έχει αντιμετωπίσει), και πάνω από όλα η ηγετική φυσιογνωμία των Indiana Pacers των 90's με τους οποίους κατά πολλούς εύκολα θα μπορούσε να χε κατακτήσει 1-2 τίτλους αν δεν συναντούσε κατά συρροήν στους τελικούς της Ανατολής τους Bulls του Jordan (στοιχείο που αναπόφευχτα του έκοψε 1-2 θέσεις από την λίστα μας). Μεταξύ άλλων o Reggie Miller έχει αναδειχθεί 5 φορές All-Star συν 4 φορές στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.

5. Clyde Drexler (2.01, 1962)
Στο Νο5 συναντάμε τον πρώτο high-flier της λίστας μας, τον θρυλικό Clyde "The Glide" Drexler. Ο Drexler άρχισε την καριέρα του στο ΝΒΑ, το 1983 στους Portland Trail-Blazers ώντας μέλος της γενιάς Draft των Jordan, Olajuwon κλπ. και από την αρχή ξεχώρισε για τα ξεχωριστά του αθλητικά προσόντα και τις θεαματικές του φάσεις πάνω από την στεφάνη! Σκόρερ ολκής, ασταμάτητος στο ανοιχτό γήπεδο και εξαιρετική αίσθηση στο κλέψιμο ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του, τα οποία όμως τον περιόριζαν σε ατομικές μόνο διακρίσεις, και για αυτό το 1995 ένωσε τις δυνάμεις του με τον καλύτερο κατά τεκμήριο σέντερ της εποχής Hakeem Olajuwon και τους Houston Rockets, με τους οποίους αισίως κατέκτησε την ίδια χρονιά το μοναδικό του πρωτάθλημα ΝΒΑ. Ακόμα ο Drexler ατομικά, είναι 7ος "κλέφτης" στην ιστορία του ΝΒΑ, έχει αναδειχθεί 10 φορές NBA All-Star, καθώς έχει κατακτήσει και χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 ως μέλος της περίφημης Dream Team.

4. George Gervin (2.02, 1952)
Και προχωράμε στο Νο4, όπου συναντάμε την πιο εμβληματική μορφή των San Antonio Spurs, τον περίφημο "Iceman" George Gervin. Μοναδικός, και επαναστατικός για την εποχή, αφού στις δεκαετίες 70'-80' όπου παίχτες πάνω από 2 μέτρα περιορίζονταν στην ρακέτα, στην βρώμικη δουλειά, το σπρώξιμο και το inside game, ο Gervin στα 2.02 έπαιζε στο 2 με τεράστια ευχέρεια, αφού έκανε τα πάντα, από ριμπάουντ και τάπες μέχρι κατέβασμα της μπάλας και  σκοράρισμα (κυριότερο στοιχείο του μαζί με το εξαιρετικό σουτ του), καθώς επίσης ήταν αυτός που καθιέρωσε και τελειοποίησε το περίφημο finger-roll, στα τελειώματα με lay-up. Οι προσωπικές του διακρίσεις ήταν πολλές, αφού μεταξύ άλλων έχει συμπεριληφθεί 5 φορές στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος, έχει χάσει στο νήμα τον τίτλο του MVP του πρωταθλήματος αρκετές φορές αφού για κακή του τύχη συνηπήρξε μαζί με τους μεγάλους Bird και Magic, αλλά ακόμα έχει αναδειχθεί και 11 φορές NBA All-Star.

3. Jerry West (1.88, 1938)
Φτάσαμε στην τελική τριάδα, και στο Νο3 συναντάμε τον "Mister Clutch" του ΝΒΑ, τον θρυλικό Jerry West. Δεν είναι υπερβολή ότι μιλάμε για την πιο θρυλική και εμβληματική φιγούρα ολόκληρου του πρωταθλήματος αφού ο West έχει σημαδέψει κυριολεκτικά το NBA με την μορφή του να δεσπόζει στο λογότυπο της λίγκας εδώ και μερικές δεκαετίες. Αλλά αυτό είναι το εξωαγωνστικό μόνο κομμάτι που αφορά αυτόν τον θρύλο. Μέσα στο παρκέ με την φανέλα των Los Angeles Lakers της δεκαετίας τόσο του 60' όσο και του 70' ο West, ήταν ο πρώτος μεγάλος ηγέτης πριν την έλευση του μεγάλου Magic Johnson. Μιλάμε για all-around 2άρι, με τρομερές αμυντικές ικανότητες αλλά και έφεση στο σκοράρισμα, με εξέχοντα στοιχεία την συνέπειά του στην γραμμή των βολών και την εκτελεστική του ικανότητα στα τελευταία σουτ που κρίνουν τον αγώνα (από πήρε άλλωστε το παρατσούκλι "Mister Clutch"). Τα προσωπικά του επιτεύγματα είναι ουκ ω λίγα, αφού μεταξύ άλλων έχει αναδειχθεί μία φορά πρωταθλητής ΝΒΑ το 1972 όπου και αναδείχθηκε MVP των τελικών, καθώς ακόμα είναι 5ος στις πετυχημένες βολές στην ιστορία του ΝΒΑ, συν 14 φορές All-Star καθώς και μέλος 12 φορές στην καλύτερη 5άδα του ΝΒΑ.

2. Kobe Bryant (1.98, 1978)4ος ουσιαστικά εν ενεργεία παίχτης στην λίστα, και μιλάμε για τον γνωστό και μη εξαιρετέο σε όλους μας, Kobe Bryant. Τι να πρωτοπείς για τον "Black Mamba"? Αν και οι 2 πρώτες του αναγνωριστικές σεζόν στο ΝΒΑ με τους Lakers το 1996-97 δεν έδειχναν ιδανικές, ο Kobe εξελίχθηκε σε έναν παίχτη μεγαθήριο του ΝΒΑ, και μάλιστα πολλοί τον θεωρούν ότι πιο κοντινό στον MJ. Σκόρερ ολκής, θανατηφόρος στο τρίποντο είτε στημένος είτε μετά από ένας εναντίον ενός, με εξαιρετικές πλαστικές κινήσεις ενώ παράλληλα θεωρείται ένας από τους καλύτερους σύγχρονους περιφερειακούς αμυντικούς. Τα επιτεύγματά του? Σχεδόν ατελείωτα αφού πρώτον, έχει κατακτήσει 5 πρωταθλήματα με τους Lakers στα 2 εκ των οποίων αναδείχθηκε MVP των Τελικών. Ακόμα κατέχει την δεύτερη θέση στην λίστα με τους περισσότερους πόντους σε ένα παιχνίδι πίσω από τον θρυλικό Wilt Chamberlain με τους 81 που πέτυχε κόντρα στο Toronto το 2006, ενώ παράλληλα κατέχει (πλέον) την 5η θέση στην λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών. Ακόμα έχει αναδειχθεί 1 φορά MVP του πρωταθλήματος, 14 φορές NBA All-Star συν 13 συνεχόμενες φορές στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος και κατέχει ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο του 2008 με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Θέλετε κι άλλα?

1. Michael Jordan (1.98, 1963)
Αν υπάρχει έστω και ένας που να περίμενε κάποιον άλλον στην κορυφή μάλλον δεν ξέρει τίποτα από μπάσκετ. Η μόνη θέση της λίστας που δεν χρειαζόταν δεύτερη σκέψη είναι αυτή, και δικαιωματικά ανήκει στην αυτού μεγαλειότητα, Michael "Air" Jordan. Μιλάμε για τον πιο ολοκληρωμένο παίχτη που έχει περάσει, χωρις υπερβολές. Καταπληκτική σωματοδομή, τρομακτικά αθλητικά προσόντα, απίστευτη τεχνική κατάρτηση και μια επαφή με το καλάθι που σε κάθε του προσπάθεια η μπάλα έμοιαζε να πηγαίνει ηθελημένα μόνη της στο καλάθι. Αλλά ο MJ, δεν ήταν μόνο τεράστιος παίχτης στο να σκοράρει, έκανε παράλληλα καλύτερους τους συμπαίχτες του ενώ στην άμυνα ήταν και εκεί παρόν ώντας από τους πιο σκληροτράχηλους περιφερειακούς αμυντικούς, και βέβαια ηγέτης με όλη την σημασία της λέξης αφού σχεδόν πάντα όταν κάποιος έπρεπε να πάρει το κρίσιμο σουτ, ο "Air" δήλωνε παρόν. Όλα αυτά τα στοιχεία του απέφεραν 6 τίτλους NBA όπου και στους 6 αναδείχθηκε MVP των τελικών, συν ατομικές διακρίσεις όπως Rookie της χρονιάς, 5 φορές MVP του πρωταθλήματος, 1 φορά Καλύτερος Αμυντικός, 14 φορές NBA All-Star συν τα στατιστικά του επιτεύγματα όπου αυτήν την στιγμή είναι 2ος "κλέφτης" στην ιστορία του ΝΒΑ και 3ος σκόρερ όλων των εποχών με 32.292 σύνολο. Τέλος ήταν ο ηγέτης της θρυλικής Dream Team του 1992 που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Πραγματικά ανεπανάληπτος δεν νομίζετε?

Αυτά λοιπόν και για σήμερα, ελπίζω να ήταν χορταστικό το post, και να σας αποζημίωσα για το διάστημα χωρίς κάτι νέο, επιστρέφω αύριο και πάλι, μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!

Τελικά αποτελέσματα πρώτης ψηφοφορίας!

   Καλημέρα σε όλους και για σήμερα! Τα ξημερώματα και επισήμως σήμανε η λήξη της πρώτης ψηφοφορίας του blog, στην οποία ζήταγα την επιλογή σας για τον πιθανό φετινό πρωταθλητή του ΝΒΑ. Συνολικά ψήφισαν 91 άτομα, και τα τελικά αποτελέσματα είναι τα εξής:

1. Miami Heat                         39% (36 ψήφοι)
2. Chicago Bulls                     20% (19 ψήφοι)
3. Los Angeles Lakers            16% (15 ψήφοι)
4. Ocklahoma City Thunder   12% (11 ψήφοι)
5. Άλλη                                     8% (8 ψήφοι)
6. Dallas Mavericks                  2% (2 ψήφοι)

   Τα συμπεράσματα που βγάζουμε είναι ότι εμφανώς η πλειοψηφία αποδέχεται την κλάση των φετινών Miami Heat και τους δίνει ξεκάθαρο προβάδισμα με ένα συγκεντρωτικό 39% των ψήφων, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η καλύτερη ομάδα του φετινού ΝΒΑ από άποψη αναλογίας νικών/ηττών, Ocklahoma City Thunder, πήραν πολύ λίγες ψήφους και βρίσκονται μόλις στην 4η θέση της ψηφοφορίας με 12% των ψήφων πίσω από τους όχι και τόσο ανεβασμένους Los Angeles Lakers και τους δικαιωματικά δεύτερους Chicago Bulls. Τέλος αρκετά λογική η κατάξη των περυσινών πρωταθλητών Dallas Mavericks στην τελευταία θέση με μόλις 2% των ψήφων, αφού όχι μόνο διανύουν μία μέτρια σεζόν αλλά και στην κατηγορία Άλλη που μάζεψε 6 περισσότερους ψήφους, συγκαταλέγονται ομάδες έκπληξη όπως οι Los Angeles Clippers ή σταθερές αξίες όπως οι San Antonio Spurs (οι οποίοι παρεπιπτόντως αθόρυβα είναι δεύτεροι στην Δύση), οι οποίοι αναμφισβήτητα έχουν δείξει πολύ καλύτερα δείγματα γραφής.
   Αυτά όσον αφορά την πρώτη ψηφοφορία, και έτσι παίρνω πάτημα για να σας εισάγω στην δέυτερη ψηφοφορία, η οποία θα ανέβει σε λίγη ώρα και θα ζητάει την δική σας πιθανή 4άδα του φετινού Final4 της Ευρωλίγκας. Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ των ομάδων που θα υπάρχουν σαν επιλογή θα μπορείτε να ψηφίσετε μέχρι και τέσσερις. Η ψηφοφορία θα διαρκέσει για ακριβώς ένα μήνα δηλαδή μέχρι τις 15 Μαρτίου, οπότε σπεύσατε όλοι στην κεντρική σελίδα του blog και ψηφιστε!! Χαιρετώ σας!

Γκρεμίζεται η Ελλάδα, μαζί της και το μπάσκετ!

   Καλημέρα σε όλους σας και πάλι, και συγνώμη για 2ήμερο χωρίς post. Σήμερα όπως είναι λογικό θα ήταν αρκετά προκλητικό ή ίσως άτοπο να γράψω για κάποιο μπασκετικό θέμα που αφορά τα καθαρά επίκαιρα αγωνιστικά μπασκετικά γεγονότα, καθώς όπως σοφά λέει και ο λαός "εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ***ί χτενίζεται", αφού χθες λόγω της επερχόμενης ψήφισης των νέων οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης, η Αθήνα έγινε πεδίο πολέμου, αφού κλασσικά η πορεία μετατράπηκε σε εχθροπραξίες μεταξύ διαδηλωτών (λέμε τώρα) και αστυνομικών, καμμένα κτήρια, αυτοκίνητα κλπ. και γενικά η εικόνα μιας ολόκληρης χώρας φαίνεται να καταρρέει. Έτσι λοιπόν ο χώρος του αθλητισμού και συγκεκριμένα του δικού μας μπάσκετ, δεν θα μπορούσε να μην επηρρεαστεί αφού όπως πολλοί ορθά έχουν πει, αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, και αυτό το καταλάβαμε για τα καλά όταν πριν από δύο μέρες για πρώτη φορά στα χρονικά, ανακοινώθηκε από τον ΕΣΑΚΕ η ματαίωση του καθιερωμένου ετήσιου All-Star Game, που θα λάμβανε χώρα στην Θεσσαλία, λόγω έλλειψης απαραίτητων κονδυλίων! Ας εστιάσουμε λοιπόν στο γεγονός αυτό.
   Οκ, όντως είναι λυπηρό και μάλλον απρόσμενο το γεγονός ότι η γιορτή του ελληνικού μπάσκετ δεν θα διεξαχθεί φέτος, όχι μόνο γιατί δεν θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και να απολαύσουμε ένα 2ήμερο γεμάτο θέαμα από τους κορυφαίους του Ελληνικού Πρωταθλήματος αλλά κυρίως διότι το μπάσκετ στην Ελλάδα αν μη τι άλλο δεν είχε ποτέ την αρμόζουσα προβολή, και αυτό το εορταστικό διήμερο ήταν ανέκαθεν ένας καλός τρόπος να προβληθεί το άθλημα λίγο παραπάνω κάθε φορά. Ωστόσο αν θέλετε την άποψη μου, η απόφαση αυτή ήταν ίσως από τις πιο σωστές που έχει πάρει ποτέ ο ΕΣΑΚΕ όσον αφορά το Ελληνικό Πρωτάθλημα. Μην προτρέχετε, δεν ανακαλώ τα προηγούμενα και πραγματικά θα έδινα τα πάντα να γινόταν το φετινό All-Star Game, όμως υπάρχουν κάποιοι λόγοι οι οποία αναπόφευχτα θα έπρεπε να οδηγήσουν σε αυτήν την απόφαση καλώς ή κακώς.
   Αρχικά να διευκρινήσω το εξής, για όσους θεωρήσουν ότι "αγιοποιώ" το συμβούλιο του ΕΣΑΚΕ, η απόφασή τους ήταν μεν σωστή αλλά είχε κακό timing, και με αυτό εννοώ ότι τα μέλη του ΕΣΑΚΕ έβγαλαν ανακοινώσεις και διαφημίσεις για το All-Star Game (τόπος διεξαγωγής, ημερομηνίες κλπ.), ανακήρυξαν την έναρξη της επίσημης ψηφοφορίας για τους παίχτες που θα πάρουν μέρος, και αφού ξεσήκωσαν και ενθουσίασαν τον μπασκετικό κόσμο, ξαφνικά ανακαλούν και ακυρώνουν τα πάντα, αυτό ήταν στην προκειμένη περίπτωση το "φάουλ" που διέπραξαν. Και πάμε στο ζουμί.
Πρώτον η διεξαγωγή μιας γιορτής εν μέσω "πολέμου" είναι προκλητική, και με αυτό εννοώ ότι σύμφωνοι δεν γίνεται να σταματήσουν οι αθλητικές διοργανώσεις, δεν γίνεται να σταματήσει ο κόσμος να πηγαίνει στα γήπεδα επειδή η χώρα καταρρέει οικονομικά, διότι από αυτά περιμένουν κάποιοι άνθρωποι να πληρωθούν και να ζήσουν (αθλητές πρώτοι πρώτοι), αλλά το να διεξάγεις μια αθλητική γιορτή εκτός πρωταθλήματος, καθαρά για λόγους εμπορικούς, προώθησης του αθλήματος και διασκέδασης την δεδομένη στιγμή, είναι άτοπο και θα αποτελούσε αντικείμενο κοινωνικής κατακραυγής εις βάρους και της διοργανώτριας αρχής αλλά και του ίδιου το αθλήματος.
   Δεύτερον πως μπορείς να διοργανώνεις γιορτή του μπάσκετ, που συνεπάγεται λεφτά, κονδύλια, χορηγήσεις κλπ. την στιγμή που οι μισοί επαγγελματίες της Α1 είναι απλήρωτοι. Για την ακρίβεια υπάρχουν ομάδες στην Α1 που δεν έχουν λεφτά όχι μόνο για τα βαριά συμβόλαια παιχτών και προπονητών, αλλά ούτε για τα λεφτά της γραμματείας και των διαιτητών για κάθε αγώνα! Άρα είναι σαν να πεινάει η οικογένειά μου και εγώ να πηγαίνω να αγοράσω καινούργιο αυτοκίνητο ουσιαστικά, οπότε καλυτερα τα χρήματα για την διεξαγωγή του All-Star Game να μοιράζονταν στις ομάδες μπας και δει κανά μισθό ο καημένος ο αθλητής παρά να σπαταληθούν σε έναν για τα τωρινά δεδομένα αχρείαστο θεσμό.
  Τρίτον και τελευταίο, άντε και με το ζόρι και με πολύ προσπάθεια το All-Star Game διοργανώνεται, πόσοι πραγματικά, από τους παίχτες και τους προπονητές μέχρι τον τελευταίο τηλεθεατή, θα το ευχαριστηθούν? Ποιος παίχτης που βλέπει ότι γύρω του τα πάντα να καταρρέουν μαζί με το άθλημα που αγαπάει, θα πάει για ένα διήμερο να προσφέρει θέαμα στον κόσμο και με τι διάθεση? Και ποιος κόσμος θα φιλοτιμηθεί την στιγμή που βλέπει μια Ελλάδα να καίγεται και να σπαράζει από τα χρέη, να πάει να δει και να χαρεί έναν αγώνα μπάσκετ με το παιδί του ή τον φίλο του? Η κατάσταση είναι τέτοια που και τα 10-15 ευρώ που θα δώσει ο φίλαθλος στην είσοδο, θα τα δώσει με πόνο καρδιάς, άρα γιατί να τραβάμε τα πράγματα και να πιέζουμε μια κατάσταση που για όλους θα ήταν δυσβάσταχτη?
   Έτσι λοιπόν καταλήγω στο ότι όσο και αν μας πονάει, όσο και αν λυπούμαστε, ας δεχθούμε ότι φέτος All-Star Game δεν θα υπάρξει, ας το αφήσουμε κατά μέρος, και ας ασχοληθούμε προτίστως με τα ζωτικής σημασίας θέματα που καθημερινά μας μαστίζουν πλέον, ας κινητοποιηθούμε για να αλλάξει η κατάσταση στην χώρα μας (και κατά συνέπεια στον χώρο του μπάσκετ), και τα υπόλοιπα με πίστη και ελπίδα ίσως να ξανά έχουμε την χαρά να τα αναστηλώσουμε! Τέλος και για σήμερα, ελπίζω ειδικά το σημερινό άρθρο να διαβαστεί και να προωθηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, και επιστρέφω πάλι αύριο, μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!

Καλωσήρθατε στο "Jeremy Lin Show"!

   Καλησπέρα και για σήμερα σε όλους! Όπως δήλωσα και στο  προχθεσινό post, σήμερα θα ασχοληθώ με ΝΒΑ, και για την ακρίβεια το σημερινό άρθρο θεωρώ ότι είναι από τα πιο ενδιαφέροντα μέχρι στιγμής, αφού θα γράψω για την ιστορία της μεγαλύτερης έκπληξης του φετινού ΝΒΑ, και δεν εννοώ άλλον από τον κινέζο point guard των New York Knicks, Jeremy Lin!
   Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω για λίγο, και ας πάμε στο Draft του 2010. Αν ρίχναμε μια ματιά στην λίστα με τους entrees (συμμετέχοντες), μεταξύ των πρωτοκλασάτων ονομάτων όπως John Wall, Evan Turner, Demarcous Cousins κλπ. κάπου στην λίστα δέσποζε ένας 22χρονος κινέζος guard ύψους 1.90, απόφοιτος του πασίγνωστου Πανεπιστημίου του Harvard. Τα κατορφθώματά του? Πενιχρά, άλλωστε πόσες επιτυχίες μπορείς να έχεις παίζοντας μπάσκετ σε ένα πανεπιστήμιο με εξαιρετική φήμη κυρίως για το ακαδημαϊκό του προγράμμα και όχι και τόσο για το μπασκετικό? Αλλά και από πλευράς αριθμών ο Lin με την φανέλα του Harvard είχε μέσους όρους καριέρας κοντά στους 15 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5 ασσίστ στο κολλεγιακό πρωτάθλημα, αριθμοί που σε κάποιο άλλο πρωτοκλασάτο κολλέγιο θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν μια καλή θέση στο Draft εκείνης της χρονιάς, για τα δεδομένα του όμως το όνειρο του ΝΒΑ φάνταζε κάπως δύσκολο. Και όντως η βραδιά του Draft για τον Jeremy Lin εξελίχθηκε με τον χειρότερο τρόπο, αφού ο νεαρός κινέζος δεν επιλέχθηκε από καμία ομάδα. Ωστόσο το όνειρο δεν σταμάτησε εκεί.
   Πιο συγκεκριμένα το καλοκαίρι το 2010 ο Lin, κλήθηκε από τους Dallas Mavericks για να αγωνιστεί στο καθιερωμένο Summer League του ΝΒΑ, και να πείσει ότι αξίζει μια θέση στο ρόστερ τους. Οι εμφανίσεις του, πράγματι ήταν αρκετά καλές, αφού σε 5 αγώνες είχε 9.8 πόντους, 3.2 ριμπάουντ, 2 ασσίστ σε 18.5 λεπτά συμμετοχής, ωστόσο δεν ήταν σίγουρο ότι θα του εξασφάλιζαν ένα καλό συμβόλαιο. Η τύχη ωστόσο φαίνεται να του χαμογέλασε, αφού τελικά ο Lin δέχθηκε επίσημες προτάσεις για συμβόλαιο από τους Dallas Mavericks, Los Angeles Lakers και Golden State Warriors. Ο τελικός του προορισμός ήταν οι Warriors, με τους οποίους υπέγραψε 2ετές συμβόλαιο (1+1), δηλαδή με οψιόν για αποδέσμευση την δεύτερη σεζόν. Η σεζόν 2010-11 ωστόσο δεν εξελίχθηκε για τον νεαρό όπως θα ήθελε αφού ήταν διαρκώς στην σκιά των δυό πρωτοκλασάτων guard των Warriors, Stephen Curry και Monta Ellis, και αυτό μαρτυράνε και οι αριθμοί του, αφού ο χρόνος του περιορίστηκε στα 9.8 λεπτά ανά παιχνίδι, στον οποίο προσέφερε μόνο 2 πόντους 1.5 ασσίστ και 1.5 ριμπάουντ, και βέβαια ως επακόλουθο λίγο μετά την μέση της σεζόν, ο Lin στάλθηκε στην D-League (αναπτυξιακή λίγκα του ΝΒΑ), και συγκεκριμένα στην θηγατρική ομάδα των Warriors τους Reno Bighorns, με τους οποίους έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις, με αριθμούς κοντα στους 20 πόντους, 5 ριμπάουντ και 6 ασσίστ, και ουσιαστικά έβαζε βάσεις για μια καινούργια αρχή την επόμενη σεζόν.
   Και φτάνουμε στο Φθινόπωρο του 2011, όπου οι περισσότερες ομάδες αρχίζουν τον σχεδιασμό των ρόστερ τους, αφού το lockout έφτανε σιγά - σιγά στην λήξη του. Ο Lin λοιπόν καταφέρνει να βρει εκ νέου, συμβόλαιο με τους Houston Rockets, ωστόσο δεν πρόλαβε να παίξει ούτε ένα ματς με την φανέλα τους, αφού με συνοπτικές διαδικασίες τον αποδέσμευσαν, έτσι ώστε να υπογράψουν τον σέντερ Samuel Dalembert. Παρόλα αυτά η άκρη για τον Lin βρέθηκε στο "Μεγάλο Μήλο" όπου οι New York Knicks έχοντας χάσει με τραυματισμό τον rookie guard Iman Shumpert, έψαχναν δια καώς έναν αντικαταστάτη του, και έτσι προσέφεραν συμβόλαιο προσωρινής διάρκειας στον νεαρό κινέζο. Τα πράγματα φαίνονταν να παίρνουν τον δρόμο τους, ωστόσο ο Lin έχοντας μπροστά του τους πολύπειρους guard Baron Davis και Mike Bibby ήταν πολύ δύσκολο ο χρόνος συμμετοχής του να ξεπεράσει τα 4 με 5 λεπτά ανά αγώνα. Όλα αυτά όμως έμελαν να αλλάξουν. Για την ακρίβεια έλεω του τραυματισμού του Baron Davis, ο coach των Knicks, Mike D' Antoni δοκιμάζει για πρώτη φορά στην βασική του πεντάδα τον Lin, στις 4 Φεβρουαρίου απέναντι στους Nets, και ο κινέζος guard άρπαξε κυριολεκτικά την ευκαιρία από τα μαλλιά. Πιο συγκεκριμένα τελείωσε το ματς με 25 πόντους, 5 ριμπάουντ, 7 ασσίστ και 2 κλεψίματα σε 35 λεπτά, και βέβαια νίκη των Knicks. Ωστόσο ο Lin δεν αρκέστηκε σε μία βραδιά, και συνέχισε το "βιολί" του απέναντι σε Utah και Washington, πετυχαίνοντας 28 πόντους και 8 ασσίστ με τους Jazz και 23 πόντους και 10 ασσίστ με τους Wizards. Και το αποκορύφωμα? Σήμερα τα ξημερώματα ο νεαρός ταιβανέζος, κυριολεκτικά τρέλανε κόσμο, αφού με 38 πόντους και 7 ασσίστ, έριξε στο καναβάτσο τον Kobe Bryant και τους Los Angeles Lakers!!! Το σημαντικότερο βεβαίως είναι ένα: Οι Knicks επιτέλους κερδίζουν! Και φυσικά η διοίκηση των Knicks δεν θα μπορούσε να αφήσει ξεκρέμαστο τον νεαρό κινέζο, αφού εντός των ημερών αναμένεται να του προσφέρουν πλήρες συμβόλαιο αξίας κοντά στα 800.000 δολλάρια!!!
   Αποτέλεσμα τύχης? Αποτέλεσμα συγκυριών? Διαφωνώ με το πρώτο, μερικώς συμφωνώ με το δεύτερο, αλλά θεωρώ ότι χωρίς σκληρή δουλειά και υπομονή τίποτα δεν κερδίζεται, ειδικά στον χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ, και αυτός ο πιτσιρικάς από την Taiwan έχει αποδείξει ότι διαθέτει αυτά τα στοιχεία, άλλωστε για να του προσφέρει ένας τόσο έμπειρος προπονητής όπως ο Mike D' Antoni θέση βασικού σε μία από τις πιο ιστορικές ομάδες του ΝΒΑ, σίγουρα κάτι ξέρει παραπάνω! Οπότε εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι καθίσουμε αναπαυτικά, και να απολαύσουμε, το περίφημο πλέον, "Jeremy Lin Show"!

Η μαγκιά του Ντούσαν Ίβκοβιτς!

   Καλημέρα και πάλι σε όλους σας! Σήμερα παραδόξως (αφού εξ' αρχής δηλώνω φίλαθλος του Παναθηναϊκού) θα μπω στην διαδικασία να μιλήσω για Ολυμπιακό, και συγκεκριμένα για τον προπονητή του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μην προτρέχετε λόγω του τίτλου, δεν θα σχολιάσω ούτε την πορεία του Ολυμπιακού σε Α1 και Ευρωλίγκα ούτε το πόσο "γάτα" είναι ο Ίβκοβιτς που το 0-2 το έκανε 2-2 και πάει για πρόκριση στους 8, άλλα πράγματα θέλω να σχολιάσω.
   Και αυτά αφορούν την φιλοσοφία του αλλά και το έργο που έχει παράγει ο Ίβκοβιτς στον χώρο του μπάσκετ, ειδικά στην Ελλάδα. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι μπορεί ο προπονητής του Ολυμπιακού να μην έχει φέρει με τις ελληνικές ομάδες που δούλεψε τους τίτλους που έχει φέρει ο κουμπάρος του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς με τον Παναθηναϊκό, αλλά κατ' εμέ έχει βοηθήσει και έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ περισσότερα από τον "Ζοτς", και αυτό διότι είναι ίσως ο προπονητής που έχει αναδείξει τους περισσότερους έλληνες παίχτες (μαζί με τον Αργύρη Πεδουλάκη του Περιστερίου). Για την ακρίβεια στα χρόνια του στον Ολυμπιακού των 90's , στην μετέπειτα ΑΕΚ του 2000, μέχρι και στον φετινό Ολυμπιακό, ο "Ντούντα" είχε μια σταθερή φιλοσοφία με βάση την οποία η ομάδα χτίζεται σε έναν βασικό ελληνικό κορμό, και μάλιστα με νεαρούς και εξελίξιμους παίχτες, οι οποίοι συμπληρώνονται με λίγους και καλούς έμπειρους ευρωπαίους ή αμερικανούς, και το κυριότερο? Αν και εφόσον ο μικρός, άπειρος έλληνας πιτσιρικάς παίζει το ίδιο καλά με τον έμπειρο και μεγάλο σε ηλικία, ξεκάθαρα θα παίζει ο μικρός! Και φυσικά η ιστορία τον έχει δικαιώσει αφού ο Ίβκοβιτς έχει αναδείξει κατά συρροήν μεγάλους έλληνες παίχτες όπως ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Μιχάλης Κακιούζης, ο Δήμος Ντικούδης κλπ.και μάλιστα έχοντας διπλό κέρδος αφού μεταξύ άλλων κατάφερε και να κερδίσει 2 κύπελλα ελλάδος (εκτός από το 2011), ένα κύπελλο Σαπόρτα με την ΑΕΚ και το μοναδικό Triple Crown στην ιστορία του Ολυμπιακού.
   Αλλά ας εστιάσουμε ειδικά στον φετινό Ολυμπιακό. Ο Ίβκοβιτς από την αρχή της σεζόν ήξερε ότι ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που πλήττει την χώρα μας, ο φετινός Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να μπει στην διαδικασία επένδυσης εκατομμυρίων ευρώ σε πρωτοκλασάτους παίχτες από την Ευρώπη ή το ΝΒΑ, κάτι το οποίο έκανε τα προηγούμενα χρόνια με εξέχοντα παραδείγματα τους Τσίλντρες και Κλέιζα. Ωστόσο αυτό δεν τον απέτρεψε από το να παραμείνει στα ηνία του Ολυμπιακού, και κάθε άλλο είδε αυτήν την κατάσταση ως ευκαιρία να ασχοληθεί με το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ και να χτίσει μία ομάδα με τεράστιες προπτικές για τα επόμενα χρόνια. Έτσι ο "Ντούντα" κράτησε τον ηγέτη του Βασίλη Σπανούλη, συμπλήρωσε με 2-3 ποιοτικούς ξένους (Χάινς, Γκετσεβίτσιους κλπ.), προχώρησε στην επανάκληση του Κώστα Σλούκα μετά από τον δανεισμό του στον Άρη, στον προβιβασμό του Κώστα Παπανικολάου σε βασικό 3άρι στην πεντάδα του Ολυμπιακού, καθώς απέκτησε τον Βαγγέλη Μάντζαρη από το Περιστέρι και έδωσε ρόλο στον μικρότερο της παρέας Δημήτρη Κατσίβελη. Οκ ισχύει ότι οι δύο τελευταίοι, ώντας και οι σχετικά πιο άπειροι από τους μικρούς, δεν έχουν σταθεροποιήσει την απόδοσή τους, όμως οι άλλοι δύο έχοντας την στήριξη και την εμπιστοσύνη από τους συμπαίχτες τους, πραγματικά φέτος έχουν εκτοξεύσει κατακόρυφα την απόδοσή τους και ειδικά στην δεύτερη φάση της Ευρωλίγκας έχουν αρπάξει την ευκαιρία που τους δίνεται από τα μαλλιά, και οδηγούν εκ του ασφαλούς στον Ολυμπιακό στην πρόκριση στους 8 της διοργάνωσης.
   Άρα η μαγκιά του Ίβκοβιτς που γράφω στον τίτλο, είναι ότι εκεί που οι περισσότεροι προπονητές στην ελλάδα απλά κοιτάζουν, αυτός βλέπει! Και αυτό που βλέπει είναι ότι στην Ελλαδίτσα οι εποχές που ο έλληνας πρόεδρος έχωνε βαθιά το χέρι στην τσέπη και έφερνε παιχταράδες με πολύ υψηλά συμβόλαια τελείωσαν, και αναγκαστικά πρέπει να στραφούμε στην ανάπτυξη και προώθηση των δικών μας παιδιών. Και γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε αφού δεν υπάρχουν μόνο ένας Παπανικολάου και ένας Σλούκας, εδώ και χρόνια γνωρίζουμε ότι η παραγωγή μας είναι πολύ δυνατή (ήδη άλλωστε οι 11 από τους 12 της χρυσής γεννιάς των 90ηδων αγωνίζονται με σημαντικούς ρόλους στην Α1), και βέβαια όλα αυτά με ελάχιστο κόστος αφού τα συμβόλαια 20χρονων ελλήνων είναι πολύ μικρά και με τεράστιο κέρδος για το μέλλον αφού προβάλλεται το ελληνικό μπάσκετ και θέτονται πολυ γερές βάσεις για την Εθνική μας ομάδα των επόμενων χρόνων. Θα μου πείτε οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, καλά όλα αυτά αλλα ο Ολυμπιακός και κάθε Ολυμπιακός θα πρέπει να θυσιάσουν τους τίτλους και τις επιτυχίες? Όχι βέβαια, και εδώ είναι που ο Ίβκοβιτς δείχνει την προπονητική του αξία, διότι συνδιάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, αφού ήδη ο Ολυμπιακός αποδίδει καλό μπάσκετ, βελτιώνεται και δείχνει ικανός να διεκδικήσει τουλάχιστον έναν από τους τρεις τίτλους, και καλώς ερχόντων των πραγμάτων για την ομάδα του λιμανιού, τα επόμενα χρόνια προμηνύουν εποχές 97' αν θέλετε την άποψή μου!
   Τέλος και για σήμερα, ελπίζω να μην παρεξηγηθώ από τους έταιρους Παναθηναϊκούς, και επιστρέφω και πάλι αύριο με πολύ ενδιαφέρον post για NBA! Χαιρετώ σας!
 
  

Ποιος θα σταματήσει αυτήν την ΤΣΣΚΑ?

  Καλησπέρα σε όλους τους μπασκετικούς! Σήμερα το μενού έχει μετά από κάμποσο καιρό, Ευρωλίγκα, και όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο, θα ασχοληθούμε με το τρένο της φετινής σεζόν, την γνωστή και μη εξαιρεταία ΤΣΣΚΑ Μόσχας!
   Αρχικά θα λέγαμε ότι η φετινή Ευρωλίγκα είναι από τις πιο αμφίρροπες των τελευταίων ετών, αφού τα κλασσικά φαβορί (Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός κλπ.) έχουν κάνει ήττες εκτός προγράμματος αλλά και αφού οι διεκδικητές μιας θέσης στο φετινό Final 4 της Κωνσταντινούπολης δείχνουν να είναι αρκετοί. Ωστόσο η έκπληξη ή αν θέλετε το μεγαθήριο της φετινής σεζόν είναι αναμφισβήτητα η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Για την ακρίβεια  η φετινή ΤΣΣΚΑ δείχνει να είναι ένα επίπεδο μόνη της, αφού την δεδομένη στιγμή είναι η μοναδική αήττητη ομάδα και στις πρώτες δύο φάσεις της Ευρωλίγκας (Όμιλοι και Top16), και μάλιστα νικάει με τον εκπληκτικό μέσο όρο των 19.2 πόντων διαφορά!!! Επίσης ένα ακόμα στοιχείο που την κάνει πολύ σπουδαία είναι ότι έχει κάνει και αρκετές πολύ δύσκολες εκτός έδρας νίκες απέναντι σε ομάδες υψηλού επιπέδου όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός η Μάλαγα κλπ. Που οφείλεται όμως αυτή η θεαματική "εκόξευση" της φετινής ΤΣΣΚΑ?
   Πρώτα από όλα, το κυριότερο στοιχείο ίσως, προπονητής και βοηθοί. Η φετινή ΤΣΣΚΑ έχει στα ηνία της τον πρώην προπονητή του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος Γιόνας Καζλάουσκας, ενώ στην θέση του πρώτου βοηθού βρίσκεται ο περυσινός προπονητής του Κολοσσού Ρόδου, και ένας από τους πιο ανερχόμενους έλληνες προπονητές, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Το δίδυμο αυτό λοιπόν αποδίδει τέλεια στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ, όχι μόνο λόγω των αναμφισβήτητων προπονητικών ικανοτήτων τους αλλά κυρίως λόγω του ότι οι δυό τους συνεργάζονταν χρόνια στον Ολυμπιακό, και έτσι γνωρίζει σχεδόν τέλεια ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα να γίνεται εξαιρετική δουλειά στην προπόνηση και στο κοουτσάρισμα.
   Δεύτερον ο τομέας ρόστερ. Το φετινό ρόστερ της ΤΣΣΚΑ είναι πλήρες κυριολεκτικά σε κάθε θέση. Για την ακρίβεια στον άσσο συναντάμε τον πολύ πιο ώριμο φέτος Μίλος Τεόντοσιτς και τον πολλά υποσχόμενο και άκρως βελτιωμένο Αλεξέι Σβεντ, στο δύο, τον Αμερικανό σκόρερ Τζαμόν Γκόρντον, τον Σάμι Μεχία και τον Αντόν Πονκράσοβ, στο τρία τον πολύπειρο και πολυεργαλείο Ραμούνας Σισκάουσκας, τον σούπερ σταρ της ομάδας Αντρέι Κιρλένκο καθώς και τον εξαιρετικό αμυντικό Βίκτορ Χριάπα ενώ στο 4-5 η ρακέτα της ΤΣΣΚΑ μοιάζει ανίκητη, αφού δεσπόζουν οι Κρστιτς, Λαβρίνοβιτς, Κάουν και Βορόντσεβιτς. Γενικά παρατηρούμε μεγάλο βάθος πάγκου αλλά κυρίως τεράστια ποιότητα σε συνδιασμό όμως με άρτια κατανεμημένους ρόλους μεταξύ παιχτών που κακά τα ψέματα είναι σταρ και λογικό να θέλουν ο καθένας τους πρωταγωνιστικό ρόλο.
   Τρίτον η υπόθεση Κιριλένκο. Για μένα το γεγονός ότι ο Κιριλένκο παρ'όλο που έληξε το lockout του ΝΒΑ, προτίμησε να μείνει στην Μόσχα είναι σε μεγάλο βαθμό καθοριστικός παράγοντας της μέχρι τώρα πορείας της ΤΣΣΚΑ. Και αυτό όχι μόνο γιατί είναι ένας παίχτης με τεράστια μπασκετική αξία που προσθέτει σκορ, ριμπάουντ,άμυνα και εμπειρία στην ομάδα, αλλά κυρίως διότι η ΤΣΣΚΑ δεν αναγκάστηκε να αλλάξει τα πλάνα της. Τι εννοώ? Ότι με την έναρξη της σεζόν η ΤΣΣΚΑ έχοντας μέχρι νεοτέρας στο ρόστερ της τον άλλωτε σταρ της Utah, είχε στηρίξει το επιθετικό αλλά και αμυντικό της παιχνίδι γύρω από αυτόν (λογικό και αναμενόμενο), αν λοιπόν ανέλπιστα ο Κιριλένκο έφευγε για το ΝΒΑ με την λήξη του lockout η ΤΣΣΚΑ, θα έπρεπε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα όχι μόνο να καλύψει το τεράστιο κενό του, αλλά και να αλλάξει ολοκληρωτικά προσανατολισμούς και ρόλους, πράγμα που θα μπορούσε εύκολα να την ωθήσει σε στραβοπατήματα. Ωστόσο με την παραμονή του όχι μόνο διατηρήθηκε η συνοχή της ομάδας αλλά έχει έρθει πολύ πιο κοντά στην ομάδα ο κόσμος της Μόσχας, ο οποίος πλέον έχει έναν λόγο παραπάνω να πηγαίνει στο γήπεδο, αφού η ομάδα για πρώτη φορά μετά την φυγή του Θοδωρή Παπαλουκά έχει έναν ηγέτη στο γήπεδο!
   Άρα συνοπτικά καταλήγουμε στο ερώτημα: Πως μπορεί μια τέτοια ομάδα να αποτύχει? Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά. Μπορεί αυτή η ΤΣΣΚΑ να πάει τρένο στον τίτλο και χωρίς ήττα, μπορεί πάλι στα κρίσιμα κάτι να στραβώσει (άλλωστε η ιστορία το έχει αποδείξει αυτό πολλές φορές), το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο πλησιάζει το Final 4 η ομάδα της Μόσχας θα μας προσφέρει πολύ όμορφο, δυνατό και θεαματικό μπάσκετ, για αυτό απολαύστε το! Αυτά για σήμερα, ελπίζω να μην σας κούρασα, αύριο (ελπίζω) πάλι κοντά σας, μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!

Που πήγαν οι ψηλοί του ΝΒΑ?

   Καλησπέρα και πάλι σε όλους! Για σήμερα έχουμε και πάλι ΝΒΑ. Όπως οι περισσότεροι θα έχετε ενημερωθεί, πριν από κάμποσες μέρες ανακοινώθηκαν και επίσημα οι βασικές πεντάδες του φετινού All-Star Game στο Orlando, με τους Rose, Wade, James, Anthony και Howard να δεσπόζουν στην Ανατολή και τους Paul, Bryant, Durant, Griffin και Bynum στην Δύση. Αν εστιάσουμε στην θέση του Center και στις δύο πεντάδες, θα δούμε τους Howard και Bynum, δύο κατεξοχήν πεντάρια, με εκτόπισμα, αθλητικά προσόντα, πλαστικές κινήσεις,και οι δύο κορμιά που γεμίζουν την ρακέτα και με εξαιρετικούς αριθμούς για All-Star, όλα αυτά ισχύουν. Όμως από κει και πέρα αν ρίξουμε μια ματιά στους υποψήφιους αναπληρωματικούς ψηλούς για την 12άδα των All-Star ομάδων θα δούμε μια πρωτόγνωρη εικόνα για το NBA.
   Για την ακρίβεια όσον αφορά την Ανατολή πίσω από τον Howard , διεκδικούν την θέση του αναπληρωματικού center, οι Roy Hibbert, Andrea Bargnani, Spencer Hawes και Tyson Chandler, ενώ στην Δύση αντίστοιχα οι Marc Gasol, Al Jefferson, Marcin Gortat και DeAndre Jordan. Βασικότερο κοινό στοιχείο όλων αυτών των ψηλών? Κανείς μα κανείς από αυτούς δεν έχει αναδειχθεί All-Star έστω μία φορά!!! Τι σημαίνει αυτό? Ότι ο 3ος καλύτερος center του πρωταθλήματος την δεδομένη στιγμή δεν έχει αναδειχθεί ποτέ All-Star!!! Θα μου πείτε και με το δίκιο σας, ότι ο τίτλος του All-Star δεν δείχνει πάντα το ποιόν του παίχτη, και θα συμφωνήσω ως ενα σημείο, διότι στο παρελθόν πολλές φορές αδικήθηκαν παίχτες στην επιλογή των ομάδων αντικειμενικά άξιζαν, ωστόσο φέτος (και ουσιαστικά εδώ και 3-4 χρόνια) το ποιόν των αναπληρωτών centers, τυχαίνει να είναι εξαιρετικά μέτριο για επίπεδο All-Star. Ενδεικτικά τα νούμερα των παραπάνω παιχτών κυμαίνονται στους 10-15 πόντους και 7-8 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, αριθμοί που παλαιότερα σε εποχές 90's θα αντιστοιχούσαν σε έναν απλά καλό ψηλό.
   Άρα αντιλαμβανόμαστε ότι οι εποχές που το πρωτάθλημα είχε τουλάχιστον 5-6 centers που πραγματικά είχαν επιδόσεις All-Star (βλέπε 90's με Robinson, Ewing, Olajuwon, O'Neal, Mutombo, Mourning κλπ.) έχουν τελειώσει προ πολλού, αφού μάλιστα οι δύο καλύτεροι ψηλοί από το 2000 και μετά Shaquille O'Neal και Yao Ming έχουν ήδη αποσυρθεί αφήνοντας πίσω τους συντρίμια, μέσα από τα οποία διασώζονται ελάχιστοι. Ωστόσο ενδιαφέρον έχει να αναλύσουμε λίγο βαθύτερα, τους λόγους που οδήγησαν σταδιακά στην πτώση του επιπέδου στην θέση (5) στο ΝΒΑ. Aρχικά κορμιά των 2.15+ μέτρων, πλέον δεν βρίσκουν ρόλο εύκολα στο ΝΒΑ, για την ακρίβεια πλέον θα βρεις πολύ λίγους παίχτες στο φετινό ΝΒΑ με ύψος από 2.15 έως 2.20 (και πάνω), όπως κάποτε με εξέχουσες παρουσίες τους Rik Smits, Ralph Sampson, Shawn Bradley, Mark Eaton, Manute Bol κλπ. Και αυτό διότι το παιχνίδι έχει γίνει πιο γρήγορο, πιο αθλητικό, πιο physical (που λένε και οι Αμερικάνοι), με αποτέλεσμα για να σταθεί ο άλλωτε παίχτης-δεινόσαυρος στο παρκέ να χρειάζεται εξαιρετικό συνδιασμο σωματοδομής και αθλητικών προσόντων (παράδειγμα Dwight Howard).
  Δεύτερον έχει ανέβει σημαντικά το επίπεδο δουλειάς και τεχνικής κατάρτησης στις βαθμίδες πριν το ΝΒΑ, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι ψηλοί από τα High School/Κολλέγια να προσανατολίζονται με παιχνίδι πολύ περισσότερο με πρόσωπο στο καλάθι, με πέρασμα κλπ. παρά με πλάτη χρησιμοποιώντας τις κλασσικές κινήσεις του ψηλού όπως το hook shot, την ραβέρσα κλπ. Έτσι ως επακόλουθο, το ΝΒΑ έχει γεμίσει με άπειρα 4άρια που αρέσκονται να τρέχουν το ανοιχτό γήπεδο και να σουτάρουν από τα 5-6 μέτρα ή ακόμα και από την γραμμή του τριπόντου (π.χ. Amare Stoudemire, Lamarcus Aldridge κλπ.) και δύσκολα βρίσκεις ένα κλασσικό 5άρι.
   Τρίτον οι νεότεροι προπονητές δυσκολεύονται να αποδώσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στους νέους παίχτες που μπαίνουν στο ΝΒΑ. Θα μου πείτε που κολλάει αυτο? Κολλάει στο εξής σημείο. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω και δούμε περιπτώσεις ψηλών παιχτών που πρωτοέμπαιναν στο ΝΒΑ, θα παρατηρήσουμε ότι από την rookie κιόλας σεζόν τους είχαν θέση βασικού ή ακόμα και ηγέτη της ομάδας, με εξέχοντα παραδείγματα του μεγάλου Kareem Abdul Jabbar ή πιο μετά του Shaquille O' Neal, οι οποίοι από την πρώτη τους κιόλας σεζόν κουβάλαγαν το βάρος μιας ολόκλρης ομάδας στις πλάτες τους, και έχοντας "κολυμπήσει" από νωρίς στα βαθιά, είχαν πολύ γρήγορη και κατακόρυφη εξέλιξη. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις μέρες μας, αφού ένα ψηλός rookie πρέπει να περάσει κάποια χρονάκια στην σκιά πιο έμπειρων center, και σταδιακά κερδίζει τον χρόνο του στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να καθυστερούν να "ξεπεταχτούν" και να αποδώσουν αυτά που μπορούν, για παράδειγμα ο center των Los Angeles Lakers, Andrew Bynum έπρεπε να περάσει 3 χρονάκια με μέτριους μέσους όρους, και συμμετοχή γύρω στα 18 λεπτά (κατα μέσο όρο τις 3 πρώτες σεζόν), για να ξεπεταχτεί την 4η και πλέον να φτάσει στα σημερινά επίπεδα All-Star.
   Άρα για να κλείσουμε καταλήγουμε στο ότι το ΝΒΑ έχει άμεση ανάγκη από ψηλά και δυνατά κορμιά, με τις απαραίτητες μπασκετικές βάσεις, που θα ξανα-ανεβάσουν το επίπεδο της θέσης του center στα παλιά καλά του επίπεδα, και κρίνοντας από τις ερχόμενες γενιές, υπάρχει ελπίδα, ας ελπίζουμε ότι οι ομάδες θα το εκμεταλευτούν για το κοινό όφελος! Τέλος για σήμερα, επιστρέφω κοντά σας με το καλό, πάλι αύριο, μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!
 

Το "διαμάντι" της Νέας Ζηλανδίας!

   Καλησπέρα σε όλους και σήμερα! Το σημερινό post υπάγεται στην κατηγορία των ταλέντων, και μετά τον γηγενή Βασίλη Χαραλαμπόπουλο του Αιγάλεω, πάμε σε ένα άλλο ταλέντο που μας έρχεται από την μακρινή, και όχι και τόσο μπασκετική (αφού το ράγκμπι είναι εθνικό άθλημα) Νέα Ζηλανδία, και αναφέρομαι στον νεαρό Steven Adams.
   Ας γνωριστούμε καλύτερα. Ο Adams γεννήθηκε στις 28/7/1993 (ετών 18)  στην πόλη Wellington της Νέας Ζηλανδίας και έχει ύψος 2.15. Αν και πολύ ψηλός για την ηλικία του από μικρός, στην Νέα Ζηλανδία δεν υπήρχαν οι κατάλληλες υποδομές για να καλλιεργηθεί το ταλέντο του, αφού όπως ξαναείπα το εθνικό άθλημα είναι αποκλειστικά και μόνο το ράγκμπι. Ωστόσο το γεγονός που τον έβαλε ουσιαστικά στον μπασκετικό χάρτη, ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ κάτω των 19 το 2009, το οποίο διοργανώθηκε στην Νέα Ζηλανδία, όπου ο Adams πήρε μέρος ως παίχτης της Εθνικής Ομάδας της Νέας Ζηλανδίας ώντας μόλις 16 ετών. Για καλή του τύχη λοιπόν, προπονητής της Εθνικής των ΗΠΑ, ήταν ο νυν προπονητής του Πανεπιστημίου του Pittsburgh, Jamie Dixon, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την εκπληκτική σωματοδομή του Adams, ωστόσο διέκρινε (όπως ήταν και λογικό) αρκετές ατέλειες στα μπασκετικά του προσόντα. Ωστόσο αυτό δεν τον απέτρεψε από το να εισηγηθεί για την κλήση του το 2010 στο ετήσιο Adidas Nations Camp, όπου συμμετέχουν ταλέντα από όλον τον κόσμο. Τα πρώτα δείγματα του Adams για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν πολύ ενθαρυντικά, μιας και στο camp δεν διακρίθηκε μεταξύ άλλων. Παρ' όλα αυτά τα καλύτερα είχαν μόλις αρχίσει για τον νεαρό Νεοζηλανδό.
  Και αυτό διότι για την επόμενη χρονιά , είχε την τύχη να δουλέψει ατομικά υπό τις οδηγίες του άλλωτε σταρ του ΝΒΑ, τον Γερμανό Detlef Schrempf. Και βέβαια μέσα από σκληρή δουλειά κατάφερε να αξιποιήσει τα εκπληκτικά σωματικά του προσόντα (μακριά χέρια, δεμένο και ισορροπημένο κορμί σε συνδυασμό με τα 215 εκατοστά του), βελτιώνοντας στο έπακρο την τεχνική του, το σουτ του καθώς και τις κινήσεις του στην ρακέτα. Ως επακόλουθο, ο Steven Adams πραγματικά "έλαμψε" με τις εμφανίσεις του στο Adidas Nations Camp του 2011, έχοντας στους αγώνες του camp σταθερά 20+ πόντους , 15+ ριμπάουντ και 5+ τάπες!!! Το σημαντικότερο όμως από όλα αυτά είναι ότι η τρομαχτική του βελτίωση και οι τρομερες του εμφανίσεις, του έδωσαν μια ευκαιρία στο Αμερικάνικο Όνειρο, αφού φέτος αφού αποφοίτησε από το λύκειο "Scotts" της Νέας Ζηλανδίας, έχει ήδη μεταφερθεί για την τρέχουσα σεζόν στο λύκειο "Notre Dame Prep" (για να εγκλιματιστεί στα Αμερικάνικα δεδομένα), και καλώς ερχόντων των πραγμάτων την επόμενη σεζόν 2012-13 θα συμμετέχει στο NCAA με την φανέλα του Πανεπιστημίου του Pittsburgh (με το οποίο ήδη έχει υπογράψει), υπό τις οδηγίες του μέντορά του Jamie Dixon.
   Τέλος αν και εφόσον συνεχίζει να δουλεύει σκληρά ο Adams και αν δεν έχει προβλήματα τραυματισμών, οι ειδικοί εκτιμούν ότι στο Draft του NBA το 2013, θα είναι σίγουρα μέσα στην πρώτη 5άδα, με προοπτικές να διεκδικήσει και την πρώτη θέση!!Ο χρόνος και μόνο θα δείξει!Σας παραθέτω και ένα λινκ για να δείτε τα κατορθώματά του:  http://www.youtube.com/watch?v=DV6-G58bhug&feature=related .  Τέλος και για σήμερα, ελπίζω να ήταν χορταστικό το σημερινό post, επιστροφή και πάλι την Δευτέρα! Χαιρετώ σας!

Η κατάπτωση του χώρου του μπάσκετ σε όλο της το μεγαλείο!

   Καλημέρα σε όλους και σήμερα! Οφείλω να ομολογήσω ότι είχα σκοπό να γράψω κάτι πιο ευχάριστο, κάτι πιο χαρούμενο αν θέλετε πάνω στο άθλημα που αγαπάμε, άλλα η σκληρή επικαιρότητα με ώθησε να προχωρήσω σε ένα post που πραγματικά με φέρνει σε πολύ δυσάρεστη θέση που το γράφω. Έχουμε και λέμε. Καταρχάς πριν κάμποσο καιρό ανέβασα ένα άρθρο στο οποίο εκθείαζα το επίπεδο και την οργάνωση της φετινής Α' ΕΣΚΑΝΑ, και δεν παίρνω πίσω αυτά που έγραψα γιατί όντως το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι πάρα πολύ υψηλό και όντως οι ομάδες παρουσιάζονται πολύ πιο οργανωμένες και σε επαγγελματικά πρότυπα. Όμως, το χθεσινό συμβάν που "συγκλόνισε" την Α ΕΣΚΑΝΑ (συν κάποιες έξτρα πληροφορίες που έμαθα), με έκανε να ανακαλέσω όσον αφορά την διοίκηση του σωματείου του Μανδραϊκού, ενος από τα θεωρητικά πιο αξιόλογα σωματεία της κατηγορίας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
  Χθες το απόγευμα αν δεν κάνω λάθος, η διοίκηση του Μανδραϊκού, ανακοίνωσε την λύση του συμβολαίου του αθλητή της Χρήστου Μπαρμπαρή για (άκουσον-άκουσον) αγωνιστικούς λόγους, ή όπως λένε οι ίδιοι "δεν απέδωσε τα αναμενόμενα" !!! Ώντος ο Μανδραϊκός ενώ ήταν σε τροχιά ανόδου στην Γ' Εθνική, έκανε 2 ήττες οι οποίες από την πρώτη προνομιούχο θέση τον έστειλαν στην τέταρτη και όντως ο εν λόγω αθλητής (έχοντας παρακολουθήσει τις επιδόσεις του, αλλα και με δεδομένο ότι προέρχεται από ομάδα 2 κατηγορίες πιο πάνω) δεν είχε αποδώσει αυτά που θα μπορούσε, αλλά αυτό τι σημαίνει? Ότι για την κακή πορεία της ομάδας ρίχνουμε το φταίξιμο σε έναν από τους 12 και τον στέλνουμε σπίτι του? Εγώ προσωπικά από τα 6-7 χρόνια που είμαι στον χώρο σαν παίχτης, ξέρω ότι όταν η ομάδα δεν πάει καλά το φταίξιμο πέφτει στον προπονητή και όχι στους παίχτες, και αν πρέπει κάποιος να φύγει πρώτος αυτός είναι ο προπονητής και μετά οποιοσδήποτε άλλος. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό, το θέμα είναι ότι η κατηγορία είναι Α ΕΣΚΑΝΑ και όχι Α1 (που με έλληνες παίχτες ούτε εκεί γίνονται αυτά αλλά λέμε τώρα). Και τι θέλω να πω με αυτό? Ότι αυτό το παιδί που αγωνίζεται σε μια κατηγορία ερασιτεχνική, αλλά με πρότυπα επαγγελματισμού και πρωταθλητισμού, που σημαίνει ότι τρέχει σε κάθε προπόνηση, βάζει το σώμα του σε κίνδυνο κλπ. θα αναγκαστεί να χάσει τους μισθούς μισής χρονιάς (συν αυτά που από έγκυρες πηγές ήδη του χρωστάνε), λεφτά που τα έχει ανάγκη και που προφανώς κάπου τον διευκόλυναν στην ζωή του. Θα μου πείτε, δεν μπορεί να βρει άλλη ομάδα? Εδώ είναι το χειρότερο της υπόθεσης, ότι ο Μανδραϊκός με αυτήν την πρωτόγνωρη κίνηση όχι μόνο τον στιγματίζει και του κόβει αυτό που αγαπάει, αλλά του καταργεί ουσιαστικά και το δικαίωμα να αγωνιστεί αλλού και να καλύψει τα οικονομικά του, αφού βάσει κανονισμών αν έχεις αγωνιστεί σε κάποια ομάδα την τρέχουσα σεζόν, μπορείς να εγγραφείς σε άλλο σωματείο, μόνο μετά το πέρας της σεζόν.
  Και θα πάω το θέμα και λίγο παρα πέρα και θα πω το εξής. Στην προηγούμενη αγωνιστική όπου ο Μανδραϊκός έχασε το ντέρμπυ με τον Εθνικό εντός έδρας, ο Μπαρμπαρής έπαιξε 5 λεπτά, δηλαδή το μερίδιο ευθύνης του ήταν πολύ μικρό. Θα μου πείτε, ότι η κίνηση αυτή είχε να κάνει με τις εμφανίσεις του όλη την σεζόν, και εδώ έρχομαι να απαντήσω. Πριν τα δύο ματς με Φάρο και Εθνικό τα οποία έχασε ο Μανδραϊκός, η ομάδα βρισκόταν στην πρώτη θέση με μία μόλις ήττα. Γιατί λοιπόν αφού θεωρούσαν ότι δεν απέδιδε δεν τον έδιωξαν τότε, αλλά αντίθετα τον έδιωξαν στην δύσκολη στιγμή, και ενώ μάλιστα στα 2 ματς είχε ελάχιστο μερίδιο ευθύνης? Απάντηση θεωρώ δύσκολα θα βρω, και να σας πω την αλήθεια δεν θέλω να βρω, γιατί αν παίζει κάτι στα ενδότερα της ομάδας (κάποιο προσωπικό συμφέρον ή οτιδήποτε τέτοιο) το οποίο είχε ως αντίκρισμα να "φάνε" έναν παίχτη της ομάδας, τότε πραγματικά θα χάσω πάσα ιδέα για το άθλημα που αγαπάω και θα σιχαθώ τον εαυτό μου που συνεχίζω να το υπηρετώ. Αν πάλι πράγματι έδιωξαν αυτό το παιδί για αγωνιστικούς λόγους, τότε το μόνο που έχω να πω είναι ότι σαν ομάδα καλύτερα να χάνεις αγώνες μπάσκετ παρά με τέτοιες αποφάσεις να ξεφτιλίζεσαι σε όλη την μπασκετική και μη κοινώτητα.
  Για το τέλος, να πω μόνο καλή δύναμη στον Χρήστο Μπαρμπαρή και ελπίζω να βρει το παιδί την στήριξη που χρειάζεται. Χαιρετώ σας!

Euroleague Top16: Ποιες ομάδες θα προκριθούν στους 8?

  Καλημέρα φίλοι μπασκετικοί! Σήμερα μετά από κάμποσο καιρό το post θα αφορά Ευρωλίγκα, και για την ακρίβεια αφού σήμερα ολοκληρώνεται ο πρώτος γύρος του Top16 θα κάνω τις δικές μου προβλέψεις για τις ομάδες που πιστεύω ότι θα προκριθούν στην Φάση των 8, πάντα με με μια μικρή ανάλυση. Ας ξεκινήσουμε:

ΌΜΙΛΟΣ Ε'
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2-0)
Γαλατασαράι (1-1)
Ολυμπιακός (1-2)
Αναντόλου Εφές (1-2)

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 1η ΤΣΣΚΑ Μόσχας / 2ος Ολυμπιακός

Η ΑΝΑΛΥΣΗ: Ο πρώτος όμιλος, είναι ίσως ο πιο αμφίρροπος του Top16. Οκ η πρώτη θέση είναι θεωρητικά και ουσιαστικά καπαρωμένη από την ΤΣΣΚΑ, η οποία μοιάζει υπερβολικά πολύ δυνατή για να την χάσει, έχοντας ήδη ένα 2-0 (το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει 3-0 σήμερα) ωστόσο για την δεύτερη θέση δεν έχει κριθεί ακόμα τίποτα, και κατά την άποψη μου τα πράγματα οδεύουν προς τριπλή ισοβαθμία μεταξύ Εφές, Γαλατασαράι και Ολυμπιακού, και σε τέτοια περίπτωση ο Ολυμπιακός έχει πλεονέκτημα. Αυτό διότι πρώτον έχασε με πολύ μικρή διαφορά από την Γαλατασαράι στην Τουρκία την οποία εύκολα μπορεί να καλύψει στον επαναληπτικό στο ΣΕΦ και δεύτερον διότι έχει νικήσει με διαφορά ασφαλείας την Εφές στην έδρα του, οπότε μπορεί τουλάχιστον να κρατήσει εύκολα ή δύσκολα εστω και σε περίπτωση ήττας την διαφορά στην Τουρκία.




ΟΜΙΛΟΣ F'
Σιένα (2-0)
Ρεάλ Μαδρίτης (2-1)
Μπιλμπάο (1-2)
Ουνικάχα Μάλαγα (0-2)

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 1η Σιένα / 2η Ρεάλ Μαδρίτης

Η ΑΝΑΛΥΣΗ:  Στον δεύτερο όμιλο τα πράγματα είναι κάπως πιο ξεκάθαρα. Προσωπικά υπό άλλες συνθήκες θα έδινα σαν πρώτη την Ρεάλ Μαδρίτης, ωστόσο το γεγονός ότι έχασε από την Σιένα στην έδρα της και μάλιστα με την τεράστια διαφορά των 19 πόντων θέτει σαν πρώτο φαβορί την Σιένα. Και αυτό διότι έχοντας ήδη 2-0 η Σιένα, και με ανεβασμένη ψυχολογία στην πολύ χειρότερη περίπτωση να κάνει 2 ήττες, και σε τέτοια περίπτωση η λογική λέει ισοβαθμία με την Ρεάλ από την οποία εχει πάρει την διαφορά. Τώρα για την δεύτερη θέση θεωρώ ότι η Ρεάλ παρόλο που στραβοπάτησε στην έδρα της με την Σιένα έχει ρόστερ πιο ποιοτικό από Ουνικάχα και Μπιλμπάο, συν ότι ήδη έχει νικήσει την μία από της δύο (Μπιλμπάο) με την διαφορά ασφαλείας των 14 πόντων, οπότε νικώντας έστω μία φορά την Μάλαγα και κρατώντας την διαφορά από την Μπιλμπάο, καπαρώνει εύκολα την 2η θέση. Ωστόσο το γεγονός ότι Μάλαγα και Μπιλμπάο είναι επίσης Ισπανικές ομάδες με δυνατές έδρες, σημαίνει ότι όλα παίζουν και εκπλήξεις μπορούν να γίνουν.



ΌΜΙΛΟΣ G'
Ουνίκς Καζάν (3-0)
Παναθηναϊκός (1-1)
Φενέρμπαχτσε Ούλκερ(1-1)
Αρμάνι Μιλάνο (0-3)

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 1η Ουνίκς Καζάν / 2ος Παναθηναϊκός

Η ΑΝΑΛΥΣΗ:  Πάμε στον τρίτο όμιλο του Παναθηναϊκού. Εδώ η έκπληξη λέγεται Ουνίκς Καζάν. Τρέχει ήδη ένα 3-0 με μια τεράστια νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό και είναι με το ένα πόδι στους 8. Ωστόσο θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός παρά το στραβοπάτημά του θα πάρει τα εύκολα εντός έδρας με Αρμάνι και Φενέρμπαχτσε , εύκολα ή δύσκολα θα κάνει το διπλό στην Τουρκία σήμερα (άλλωστε ας το παραδεχτούμε ότι όλες οι ομάδες του ομίλου βάσει ρόστερ, προπονητή κλπ. είναι χειρότερες από τον Παναθηναϊκό). Ωστόσο η Ουνίκς με ανεβσμένη ψυχολογία και σε συνδιασμό ότι τον Παναθηναϊκό τον έχει στην έδρα της, δύσκολα θα χάσει στον επαναληπτικό, ή ακόμα και σε περίπτωση ήττας θεωρώ ότι εύκολα η δύσκολα θα κρατήσουν την διαφορά. Βέβαια εκπλήξεις γίνονται, και ο Παναθηναϊκός μας έχει συνηθήσει σε τέτοιες, οπότε αναμένουμε την συνέχεια! Στην ουρά δεν μπορούμε να πούμε πολλά αφού η Αρμάνι έχει χαιρετίσει  και δείχνει πόσο "φούσκα" ήταν ενώ η Φενέρμπαχτσε δεν πείθει ότι μπορεί να κοντράρει τον Παναθηναϊκό ή Ουνίκς.





ΌΜΙΛΟΣ Η'
Μπαρτσελόνα (2-0)
Καντού (1-1)
Μακάμπι (1-1)
Ζαλγκίρις Κάουνας (0-2)

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 1η Μπαρτσελόνα / 2η Μακάμπι

Η ΑΝΑΛΥΣΗ: Στον τελευταίο όμιλο του Τop16 τα πράγματα είναι ίσως τα πιο ευδιάκριτα. Και αυτό διότι η Μπαρτσελόνα αδιαμφισβήτητα είναι η πρώτη δύναμη, και με ένα ήδη 2-0 (το οποίο λογικά θα γίνει 3-0 αφού παίζει στην έδρα της με την τελευταία Ζαλγκίρις) έχει θεωρητικά ήδη καπαρώσει την πρωτιά. Από κει και πέρα στην δεύτερη θέση όλα κρίνονται μεταξύ Καντού και Μακάμπι. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε και η Ζαλγκίρις να την διεκδικεί, αλλά έχει ήδη χάσει και από τις άλλες δύο, και μάλιστα από την Μακάμπι στην έδρα της, και οι επόμενες 2 αγωνιστικές είναι με την Μπαρτσελόνα, οπότε με ένα θεωρητικό 0-4 δεν έχεις ελπίδες. Για την δεύτερη θέση λοιπόν εγώ προορίζω την Μακάμπι λόγω και καλύτερου ρόστερ και πιο δυνατής έδρας, συν ότι είναι και πιο μπαρουτοκαπνισμένη σε τέτοιες διοργανώσεις από την πρωτάρα Καντού. Ωστόσο μαθηματικά όλα είναι πιθανά.


Αυτές ήταν οι προβλέψεις μου για τις πιθανές προς πρόκριση ομάδες στους 8 της Ευρωλίγκα, ελπίζω η συνέχεια του Top16 να με δικαιώσει! Τέλος και για σήμερα, ραντεβού αύριο με "κλασσικό" αρθράκι! Χαιρετώ σας!

Μια πρώτη αξιολόγηση του φετινού πρωταθλήματος του ΝΒΑ!

Καλησπέρα και πάλι και καλό μήνα! Σήμερα επιστρέφω με επικαιρότητα από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, και αν και νωρίς, εγώ θα προχωρήσω σε μια μικρή αξιολόγηση ή αν θέλετε ανάθεση τίτλων στο φετινό πρωτάθλημα Θα ανακηρύξω ουσιαστικά τους μέχρι στιγμής, αρνητικούς και μη πρωταγωνιστές της σεζόν, πάντα με κάποια extra σχόλια! Ας μην χρονοτριβούμε!





Καλύτερη Ομάδα του Πρωταθλήματος: Chicago Bulls
Δύσκολη επιλογή, αφού παράλληλα τα ρεκόρ των Heat και τον Thunder είναι αρκετά κοντά με αυτά τον Bulls. Ωστόσο το Chicago έχει πρώτον τις περισσότερες νίκες (ρεκόρ 18-5) από οποιαδήποτε ομάδα στο πρωτάθλημα, και με ένα ποσοστό επιτυχίας κοντά στο 80% (βάσει νικών/ηττών), και δεύτερον παίζει ίσως το πιο ποιοτικό μπάσκετ στο ΝΒΑ, αυτή τη στιγμή, έχοντας άρτια κατανεμημένους ρόλους και με τον ηγέτη της Derick Rose να κάνει άλλη μία εκπληκτική σεζόν.

Χειρότερη Ομάδα του Πρωταθλήματος: Charlotte Bobcats
Μέτριος προπονητής, ελλειψη κάποιου super-star στο ρόστερ, καθώς και συνύπαρξη πολλών παιχτών κάτω του μετριου, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που οδηγούν την Charlotte σε μία από τις χειρότερες σεζόν της ιστορίας της, έχοντας μέχρι στιγμής το πολύ πενιχρό ρεκόρ 3-19 (χειρότερο στο ΝΒΑ). Μόνο θετικό στην φετινή ομάδα της Charlotte η ανάδειξη σταδιακά σε ηγέτη του rookie Kemba Walker.


Μεγαλύτερη Απογοήτευση του Πρωταθλήματος: Washington Wizards
Με έναν αρκετά καλό προπονητή όπως ο Flip Saunders, και ρόστερ που απαρτίζεται από τον 2ο καλύτερο περυσινό rookie και Νο1 του Ντραφτ, John Wall, έναν από τους πιο αθλητικούς και ανερχόμενους ψηλούς του πρωταθλήματος, τον JaVale McGee, συν τους πολύ ποιοτηικούς Andray Blatche και Rashard Lewis, σίγουρα το ρεκόρ 4-17 που έχει μέχρι στιγμής η Washington είναι το λιγότερο απογοητευτικό. Με την έλευση νέου προπονητή μετά την απόλυση του Saunders, ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο.

MVP του Πρωταθλήματος: Lebron James (Miami Heat)
Το ξέρω ότι θα με ξαναπείτε σκαλωμένο και κολλημένο με τον James, αλλά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. 29.1 πόντοι, 8.3 ριμπάουντ, 7 ασσίστ, 2 κλεψίματα σε μόλις 37.4 λεπτά συμμετοχής, και βέβαια πέρα από τους αριθμούς οι Heat με ένα ρεκόρ 16-5 βρίσκονται στην δεύτερη θέση της Ανατολικής Περιφέρειας με 3 ματς λιγότερα από τους πρωτοπόρους Bulls. Θέλετε κι' άλλα?

Καλύτερος Rookie του Πρωταθλήματος: Kyrie Irving (Cleveland Cavaliers)
Ακόμη μια δύσκολη επιλογή αφού ο έταιρος ανταγωνιστής του Irving για τον τον τίτλο του Rookie της χρονιάς Ricky Rubio διανύει εξίσου εξαιρετική σεζόν, και μάλιστα αν προσέξετε τα νούμερα και των 2 είναι πολύ κοντά, ωστόσο το γεγονός ότι ο Irving έχει κατά 6 λεπτά λιγότερο χρόνο συμμετοχής, και αρκετά χειρότερο περιβάλλον σύνολο συμπαιχτών του δίνουν προσωρινά τον τίτλο.

Πιο Βελτιωμένος Παίχτης του Πρωταθλήματος: Ryan Anderson (Orlando Magic)
Πολλοί θα περιμένανε να δούν τον Kevin Love σε αυτήν την θέση και όχι άδικα, ωστόσο ο Ryan Anderson κερδίζει στο νήμα διότι πρώτον έχει πολύ βελτιωμένα νούμερα και για την ακρίβεια 16.1 πόντους από 10.1 και 7.2 ριμπάουντ από 5.5, σε 30 λεπτά συμμετοχής έναντι 22 πέρυσι, και δεύτερον μιλάμε για έναν παίχτη που σε αντίθεση με τον Love δεν έχει αναδειχθεί ποτέ all-star ούτε ήταν ποτέ ο super-star στην ομάδα του.

Πρώτος Σκόρερ του Πρωταθλήματος: Kobe Bryant (Los Angeles Lakers)
Εδώ δεν χοράει αμφισβήτηση, αφού μιλάνε 100% οι αριθμοί, και αυτό που λένε είναι ότι σταρ των Lakers για άλλη μία σεζόν "πυροβολάει" ασταμάτητα, έχοντας έναν μέσο όρο της τάξεως των 30.0 πόντων ανά παιχνίδι.

Καλύτερος Αμυντικός του Πρωταθλήματος: Dwight Howard (Orlando Magic)
Με αιρθμούς που αγκίζουν τα 15.3 ριμπάουντ, 2 τάπες και 1.5 κλεψίματα μιλάμε για ένα τοίχος στην άμυνα των Magic, και αναμφισβήτητα κερδίζει αυτόν τον τίτλο (άλλωστε τα 25 ριμπάουντ κόντρα στο Σαν Αντόνιο αποτελούν καλύτερη επίδοση του πρωταθλήματος μέχρι στιγμής).

Καλύτερος Προπονητής του Πρωταθλήματος: Tom Thibodeau (Chicago Bulls)
Δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι οι Bulls είναι η καλύτερη ομάδα αυτήν την στιγμή στο πρωτάθλημα, όσο με το ότι η ομάδα του παρουσιάζεται εμφανώς πολύ βελτιωμένη, αποδίδει πολύ όμορφο μπάσκετ και οι περισσότεροι παίχτες της ομάδας κάνουν την καλύτερη σεζόν της καρίερας τους, πράγμα που δείχνει ότι ο Thibodeau έχει καταφέρει να επιτύχει τόσο ομαδική όσο και ατομική βελτίωση στο Chicago.

Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη αξιολόγηση της φετινής χρονιάς για το ΝΒΑ, αν υπάρχουν ενστάσεις με χαρά θα δεχθώ τα σχόλια σας, συμπληρωματικά θα υπάρξουν σίγουρα άλλες 2 μέχρι το τέλος της σεζόν, οπότε μείνετε συντονισμένοι! Χαιρετώ σας!