Που πήγαν οι ψηλοί του ΝΒΑ?

   Καλησπέρα και πάλι σε όλους! Για σήμερα έχουμε και πάλι ΝΒΑ. Όπως οι περισσότεροι θα έχετε ενημερωθεί, πριν από κάμποσες μέρες ανακοινώθηκαν και επίσημα οι βασικές πεντάδες του φετινού All-Star Game στο Orlando, με τους Rose, Wade, James, Anthony και Howard να δεσπόζουν στην Ανατολή και τους Paul, Bryant, Durant, Griffin και Bynum στην Δύση. Αν εστιάσουμε στην θέση του Center και στις δύο πεντάδες, θα δούμε τους Howard και Bynum, δύο κατεξοχήν πεντάρια, με εκτόπισμα, αθλητικά προσόντα, πλαστικές κινήσεις,και οι δύο κορμιά που γεμίζουν την ρακέτα και με εξαιρετικούς αριθμούς για All-Star, όλα αυτά ισχύουν. Όμως από κει και πέρα αν ρίξουμε μια ματιά στους υποψήφιους αναπληρωματικούς ψηλούς για την 12άδα των All-Star ομάδων θα δούμε μια πρωτόγνωρη εικόνα για το NBA.
   Για την ακρίβεια όσον αφορά την Ανατολή πίσω από τον Howard , διεκδικούν την θέση του αναπληρωματικού center, οι Roy Hibbert, Andrea Bargnani, Spencer Hawes και Tyson Chandler, ενώ στην Δύση αντίστοιχα οι Marc Gasol, Al Jefferson, Marcin Gortat και DeAndre Jordan. Βασικότερο κοινό στοιχείο όλων αυτών των ψηλών? Κανείς μα κανείς από αυτούς δεν έχει αναδειχθεί All-Star έστω μία φορά!!! Τι σημαίνει αυτό? Ότι ο 3ος καλύτερος center του πρωταθλήματος την δεδομένη στιγμή δεν έχει αναδειχθεί ποτέ All-Star!!! Θα μου πείτε και με το δίκιο σας, ότι ο τίτλος του All-Star δεν δείχνει πάντα το ποιόν του παίχτη, και θα συμφωνήσω ως ενα σημείο, διότι στο παρελθόν πολλές φορές αδικήθηκαν παίχτες στην επιλογή των ομάδων αντικειμενικά άξιζαν, ωστόσο φέτος (και ουσιαστικά εδώ και 3-4 χρόνια) το ποιόν των αναπληρωτών centers, τυχαίνει να είναι εξαιρετικά μέτριο για επίπεδο All-Star. Ενδεικτικά τα νούμερα των παραπάνω παιχτών κυμαίνονται στους 10-15 πόντους και 7-8 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, αριθμοί που παλαιότερα σε εποχές 90's θα αντιστοιχούσαν σε έναν απλά καλό ψηλό.
   Άρα αντιλαμβανόμαστε ότι οι εποχές που το πρωτάθλημα είχε τουλάχιστον 5-6 centers που πραγματικά είχαν επιδόσεις All-Star (βλέπε 90's με Robinson, Ewing, Olajuwon, O'Neal, Mutombo, Mourning κλπ.) έχουν τελειώσει προ πολλού, αφού μάλιστα οι δύο καλύτεροι ψηλοί από το 2000 και μετά Shaquille O'Neal και Yao Ming έχουν ήδη αποσυρθεί αφήνοντας πίσω τους συντρίμια, μέσα από τα οποία διασώζονται ελάχιστοι. Ωστόσο ενδιαφέρον έχει να αναλύσουμε λίγο βαθύτερα, τους λόγους που οδήγησαν σταδιακά στην πτώση του επιπέδου στην θέση (5) στο ΝΒΑ. Aρχικά κορμιά των 2.15+ μέτρων, πλέον δεν βρίσκουν ρόλο εύκολα στο ΝΒΑ, για την ακρίβεια πλέον θα βρεις πολύ λίγους παίχτες στο φετινό ΝΒΑ με ύψος από 2.15 έως 2.20 (και πάνω), όπως κάποτε με εξέχουσες παρουσίες τους Rik Smits, Ralph Sampson, Shawn Bradley, Mark Eaton, Manute Bol κλπ. Και αυτό διότι το παιχνίδι έχει γίνει πιο γρήγορο, πιο αθλητικό, πιο physical (που λένε και οι Αμερικάνοι), με αποτέλεσμα για να σταθεί ο άλλωτε παίχτης-δεινόσαυρος στο παρκέ να χρειάζεται εξαιρετικό συνδιασμο σωματοδομής και αθλητικών προσόντων (παράδειγμα Dwight Howard).
  Δεύτερον έχει ανέβει σημαντικά το επίπεδο δουλειάς και τεχνικής κατάρτησης στις βαθμίδες πριν το ΝΒΑ, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι ψηλοί από τα High School/Κολλέγια να προσανατολίζονται με παιχνίδι πολύ περισσότερο με πρόσωπο στο καλάθι, με πέρασμα κλπ. παρά με πλάτη χρησιμοποιώντας τις κλασσικές κινήσεις του ψηλού όπως το hook shot, την ραβέρσα κλπ. Έτσι ως επακόλουθο, το ΝΒΑ έχει γεμίσει με άπειρα 4άρια που αρέσκονται να τρέχουν το ανοιχτό γήπεδο και να σουτάρουν από τα 5-6 μέτρα ή ακόμα και από την γραμμή του τριπόντου (π.χ. Amare Stoudemire, Lamarcus Aldridge κλπ.) και δύσκολα βρίσκεις ένα κλασσικό 5άρι.
   Τρίτον οι νεότεροι προπονητές δυσκολεύονται να αποδώσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στους νέους παίχτες που μπαίνουν στο ΝΒΑ. Θα μου πείτε που κολλάει αυτο? Κολλάει στο εξής σημείο. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω και δούμε περιπτώσεις ψηλών παιχτών που πρωτοέμπαιναν στο ΝΒΑ, θα παρατηρήσουμε ότι από την rookie κιόλας σεζόν τους είχαν θέση βασικού ή ακόμα και ηγέτη της ομάδας, με εξέχοντα παραδείγματα του μεγάλου Kareem Abdul Jabbar ή πιο μετά του Shaquille O' Neal, οι οποίοι από την πρώτη τους κιόλας σεζόν κουβάλαγαν το βάρος μιας ολόκλρης ομάδας στις πλάτες τους, και έχοντας "κολυμπήσει" από νωρίς στα βαθιά, είχαν πολύ γρήγορη και κατακόρυφη εξέλιξη. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις μέρες μας, αφού ένα ψηλός rookie πρέπει να περάσει κάποια χρονάκια στην σκιά πιο έμπειρων center, και σταδιακά κερδίζει τον χρόνο του στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να καθυστερούν να "ξεπεταχτούν" και να αποδώσουν αυτά που μπορούν, για παράδειγμα ο center των Los Angeles Lakers, Andrew Bynum έπρεπε να περάσει 3 χρονάκια με μέτριους μέσους όρους, και συμμετοχή γύρω στα 18 λεπτά (κατα μέσο όρο τις 3 πρώτες σεζόν), για να ξεπεταχτεί την 4η και πλέον να φτάσει στα σημερινά επίπεδα All-Star.
   Άρα για να κλείσουμε καταλήγουμε στο ότι το ΝΒΑ έχει άμεση ανάγκη από ψηλά και δυνατά κορμιά, με τις απαραίτητες μπασκετικές βάσεις, που θα ξανα-ανεβάσουν το επίπεδο της θέσης του center στα παλιά καλά του επίπεδα, και κρίνοντας από τις ερχόμενες γενιές, υπάρχει ελπίδα, ας ελπίζουμε ότι οι ομάδες θα το εκμεταλευτούν για το κοινό όφελος! Τέλος για σήμερα, επιστρέφω κοντά σας με το καλό, πάλι αύριο, μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!