Το φαινόμενο Κολοσσός!

Καλημέρα σε όλους! Καταρχάς με πρόλαβε πάλι η επικαιρότητα, και το ΝΒΑ, και δεν γινόταν να μην σας ποστάρω έστω τον σύνδεσμο του απίστευτου καρφώματος του Blake Griffin στα μούτρα του Kendrick Perkins, οπότε ορίστε : http://www.youtube.com/watch?v=le4dVeBiYlA&feature=share
Έχοντας καταφέρει να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να ποστάρω και σήμερα πέρα απ' την Τετάρτη (έπεσαν λίγο τα views!!),  θα επιστρέψω ξανά στα εγχώρια θέματα και την Α1, και συγκεκριμένα θα ασχοληθώ όπως λέει και ο τίτλος με το φετινό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Κολοσσός Ρόδου!
  Αρχικά θα παραθέσω δεδομένα και γεγονότα. Αυτό που παρακολουθούμε φέτος από πλευράς Κολοσσού, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Πιο συγκεκριμένα μιλάμε για μια ομάδα που ανέκαθεν ήταν από τις σταθερές ομάδες της Α1, αλλά πάντα βολόδερνε βαθμολογικά μεταξύ μέσης και θέσεων λίγο πριν τον υποβιβασμό, όλα αυτά όμως φέτος δεν ισχύουν. Για την ακρίβεια ο φετινός Κολοσσός υπό τις οδηγίες του νέου του coach Βασίλη Φραγκιά, πραγματοποιεί μια ονειρική θα λέγαμε σεζόν, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για την έξοδο σε κάποια Ευρωπαϊκή διοργάνωση. Θέλετε να μιλήσουμε με αριθμούς? Ο φετινός Κολοσσός λοιπόν σε 16 αγωνιστικές βρίσκεται στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος της Α1, πίσω από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, με 27 βαθμούς (δηλαδή 12 νίκες και 3 ήττες), έχοντας χάσει από τους δύο "μεγάλους" (στους οποίους όμως πούλησε πολυ ακριβά το τομάρι του), και από τον επίσης πολύ δυνατό φέτος Πανιώνιο. Από κει και πέρα, εκτός από τις εντός έδρας νίκες εντύπωση προκαλούν τα 6 "διπλά" του Κολοσσού εκ των οποίων τα 3 μέσα στις πολύ καυτές έδρες του Άρη, του Ηλυσιακού και του ΚΑΟΔ, ενώ τα άλλα 3 με Περιστέρι, Ίκαρο και Μαρούσι, εξελίχθηκαν σε παράσταση για έναν ρόλο, αφού οι διαφορές άγκιξαν και στα 3 ματς τους 20 πόντους!. Πως όμως μια μέτρια ομάδα όπως ο Κολοσσός, καταφέρνει από την μία σεζόν στην άλλη να να πετύχει μια τόσο θεαματική βελτίωση?
  Προτίστως ο Κολοσσός είναι ένα από τα πιο υγιή σωματεία στην Α1. Και αυτό διότι, διαθέτει μια πολύ σοβαρή διοίκηση που είναι ως ένα μεγάλο βαθμό πολύ τυπική και σωστή στις οικονομικές της υποχρεώσεις απέναντι στους παίχτες και τεχνικό team της ομάδας, πράγμα που ευνοεί την διάθεση και την θέληση του σωματείου για δουλειά. Δεύτερον ο Κολοσσός ανέκαθεν άρα και φέτος, εκπροσωπεί ένα ολόκληρο νησί, ή μια ολόκληρη κοινωνία (την Ρόδο) αν θέλετε στην Α1, πράγμα που σημαίνει ότι ελείψει δεύτερης ομάδας στο νησί σε τόσο υψηλή κατηγορία, οι τοπικοί παράγοντες, δήμος κλπ. στηρίζουν 100% την προσπάθεια της ομάδας, και αυτό φαίνεται βέβαια και από το κόσμο της πόλης, όπου σε κάθε εντός έδρας αγώνα της ομάδας το Βενετόκλειο είναι κατάμεστο δημιουργώντας μια εξαιρετική αγωνιστική ατμόσφαιρα για τους παίχτες.
  Τρίτον στο αγωνιστικό κομμάτι ο Κολοσσός φέτος διαθέτει εξαιρετικό προπονητικό team, με τον Βασίλη Φραγκιά να αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι είναι ένας από τους πιο ανερχόμενους έλληνες προπονητές, αλλά και τους βοηθούς του και ειδικά στον τομέα του scouting, όπου έχει γίνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά αφού το ρόστερ του φετινού Κολοσσού απαρτίζεται από τους έναν σταθερά πολύ ποιοτικό ελληνικό κορμό που συνυπάρχουν χρόνια στην ομάδα (Τσάμης, Ασημακόπουλος, Χαρίσης, Γεωργαλής), μία προσωπική επιλογή του προπονητή που αποδείχθηκε λαυράκι (Λιακόπουλος), καθώς και εξαιρετικούς Αμερικανούς (Χόμπσον, Χάτεν, Μπόικιν), και βέβαια το σημαντικότερο είναι ότι οι ρόλοι μεταξύ αυτών έχουν αποδοθεί σχεδόν τέλεια με κύριο άξονα, την καλύτερη δυνατή ομαδική λειτουργία.  Βάλε ακόμα στην συνάρτηση και το εξαιρετικό κλίμα που επικρατεί μεταξύ παιχτών, προπονητή βάσει των δηλώσεών τους κατά την διάρκεια της σεζόν, και έχουμε μια ομάδα που όχι μόνο προσφέρει πολύ όμορφο, ποιοτικό και θεαματικό συνάμα μπάσκετ αλλά φέρνει και αποτελέσματα, και κατά συνέπεια προσδοκίες (όπως προανέφερα) για έξοδο (για πρώτη φορά στην ιστορία του) σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ας ελπίσουμε ότι ο χρόνος θα δικαιώσει την ομάδα του Κολοσσού, γιατί πραγματικά το αξίζει!
   Αυτά για σήμερα, αύριο και πάλι κοντά σας (μετά το μεσημέρι, αφού δώσω επιτέλους το άτιμο το μάθημα!). Χαιρετώ σας!

Οι 10 κορυφαίοι playmaker του ΝΒΑ όλων των εποχών!

  Καλησπέρα σας! Μετά από το μεγάλο διάλειμμα του ΣΚ χωρίς post, σήμερα έχω την συνέχεια των Top10 των κορυφαίων όλων των εποχών του ΝΒΑ, και συγκεκριμένα σήμερα η λίστα αφορά τους 10 κορυφαίους playmakers όλων των εποχών.Να επισημάνω ότι μετά από προτροπή κάποιων φίλων, αντίθετα με το πρώτο Τop10, το σημερινό θα μετράει αντίστροφα από το Νο10!Ξεκινάω λοιπόν:

10.Gary Payton (1.93, 1968)
Στην 10η θέση, έχω τον γνωστό και ως "Τhe Glove"(Το γάντι) λόγω της "εφαρμογής" του σαν γάντι πάνω στους αντίπαλους παίχτες στην άμυνα, Gary Payton. Ίσως από τους πιο σκληροτράχηλους παίχτες που έχουν περάσει από το ΝΒΑ, ο οποίος μεγαλούργησε με την φανέλα των Seattle Supersonics. Μιλάμε για ένα πραγματικό σκυλί στην άμυνα και μια σταθερά πολύ ποιοητική λύση στο σουτ όταν το χρειάζεται η ομάδα. Παίχτης νικητής ο οποίος στην καριέρα του μεταξύ άλλων έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα ΝΒΑ με την φανέλα των Miami Heat το 2006 (στην τελευταία του χρονιά στο ΝΒΑ), έχει ανδειχθεί Καλύτερος Αμυντικός του ΝΒΑ το 1996 καθώς και 9 φορές All-Star. 


9. Bob Cousy (1.85, 1928)
Το γεγονός ότι πρωταγωνίστησε στα πέτρινα χρόνια του ΝΒΑ, και την δεκαετία του 50' του κόβει πόντους από την κορυφή της λίστας καθώς το μπάσκετ δεν είχε τόσο υψηλό επίπεδο συγκριτικά με τις μετέπειτα γενιές. Ωστόσο όταν μιλάμε για τον Bob Cousy μιλάμε για μία από τις εμβληματικές μορφές του ΝΒΑ, παίχτη θρύλο των Boston Celtics με τους οποίους κατάφερε να κατακτήσει 6 πρωταθλήματα το 57',59',60' έως και 63'. Αγωνιστικά μιλάμε για μια πραγματική μηχανή ασσίστ, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει αναδειχθεί μία φορά MVP του πρωταθλήματος αλλά και 13 φορές All-Star. Ακόμα άξιο αναφοράς το γεγονός ότι το βραβείο για τον καλύτερο playmaker του Κολλεγιακού Πρωταθλήματος φέρει το όνομά του.


8.Nate Archibald (1.85, 1948)
Στο Νο8 συναντάμε τον Nate Archibald ή για πολλούς "Tiny" (μικροσκοπικός), λόγω της μικρής σωματοδομής του. Ωστόσο αν και μικρός στο δέμας, ο Archibald αποτελούσε έναν εκπληκτικό αθλητή μέσα στο παρκέ. Αλτικός, γρήγορος, εξαιρετικά δυνατός και με έφεση στο σκοράρισμα (την σεζόν 1973 συγκεκριμένα είχε μέσο όρο 34 πόντους και 11 ασσίστ ανά παιχνίδι!). Τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του τα πέρασε ως παίχτης των Cincinnati Royals (των μετέπειτα Kansas City Kings και ξανά μετέπειτα Sacramento Kings),ωστόσο η δίψα του για ένα πρωτάθλημα τον έφερε στους Celtics με τους οποίους το 1981 κατέκτησε τον μοναδικό τίτλο της καριέρας του. Προσωπικές διακρίσεις είναι η ανάδειξη του σε All-Star 6 φορές και παρουσίες στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.


7.Steve Nash (1.90, 1974)
Τι και αν ακόμα είναι εν ενεργεία παίχτης ο γερο-Nash? Το γεγονός ότι μιλάμε για έναν εκ των κορυφαίων playmaker όλων τον εποχών είναι αρκετό για να του δώσει την 7η θέση στην λίστ. Ο καναδός σταρ των Phoenix Suns, μπορεί σε αντίθεση με τους από κάτω του στην λίστα να μην έχει κατακτήσει (ακόμα) κάποιο πρωτάθλημα ΝΒΑ, ωστόσο είναι από τους λίγους παίχτες που κατάφεραν να ανάγουν την ασσίστ σε τέχνη. Εκπληκτικός πασέρ αλλά συνάμα και δολοφονικός σουτέρ τριών πόντων, στον οποίο ήδη ανήκει η 6η θέση με τους κορυφαίους πασέρ όλων των εποχών.Μεταξύ άλλων ο Nash έχει ανδειχθεί 2 φόρες MVP του ΝΒΑ (2005, 2006), καθώς και 7 φορές All-Star.

6.Pete Maravich (1.96, 1947)
Επιτρέψτε μου να πω ότι αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Μιλάμε για τον πρώτο "δίμετρο" Playmaker της ιστορίας, και τον παίχτη που για πολλούς (μεταξύ των, και εγώ) τελειοποίησε τα βασικά του αθλήματος, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι ασκήσεις για εκμάθηση ντρίπλας και χειρισμού της μπάλας φέρουν το όνομά του (Maravich Drills). Ο Μaravich η αλλιώς "Pistol Pete", ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο για το ΝΒΑ, σκόραρε, πάσσαρε, έκλεβε, και όλα αυτά με έναν πολύ θεαματικό τρόπο. Παρ' όλα αυτά η καριέρα του υστερεί από των υπόλοιπων στην λίστα λόγω της απουσίας πρωταθλήματος ΝΒΑ, ενώ σε προσωπικό επίπεδο έχει αναδειχθεί να δείξει τις 5 φορές που έχει αναδειχθεί All-Star (ίσως και η επιλογή του να έχει κάποια υποκειμενική κρίση από μέρους μου). Πέθανε στις 5 Ιανουαρίου του 1988 από καρδιακή προσβολή. 


5.Walt Frazier (1.93, 1945)
Και πάμε σε μία παλιά δόξα των New York Knicks της δεκαετίας του 70'.O Frazier είναι ίσως από τους πιο all-around "άσσους" όλων των εποχών. Ψηλός για την θέση, με συμβολή στο σκοράρισμα, στην ασσίστ, στα rebound με γεμάτη στατιστική σε κάθε ματς. Μαζί με τον Willis Reed (No10 στην λίστα με τους centers), δημιούργησαν ένα εκπληκτικό δίδυμο "ψηλού-κοντού" που τους οδήγησε στην κατάκτηση δύο τίτλων ΝΒΑ το 1970 και 1973. Ακόμα ο Frazier έχει ανδειχθεί και 7 φορές All-Star με παρουσίες και στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.


4.Jason Kidd (1.93, 1973)
Στο Νο4 συναντάμε άλλον έναν εν ενεργεία παίχτη, τον γνωστό μας και μη εξαιρετέο Jason Kidd.Όσοι παρακολουθούν χρόνια ΝΒΑ, όταν ακούν Jason Kidd 3 λέξεις φέρνουν στο μυαλό τους: ευφυία και triple-double! Δηλαδή τα 2 στοιχεία που τον έχουν αναδείξει σε έναν εκ των κορυφαίων στην θέση του. Πραγματικός υπολογιστής μέσα στο γήπεδο, ψηλός για την θέση του, πράγμα που τον έχει αναδείξει σε μια "μηχανή" παραγωγής triple-double, στην οποία κατηγορία είναι και τρίτος όλων των εποχών! O Kidd μεγαλούργησε με τις φανέλες των Suns,Nets και Mavericks με τους οποίους άρχισε την καριέρα του και επέστρεψε για να κατακτήσει το περασμένο καλοκαίρι το πολυπόθητο πρώτο του δαχτυλίδι πρωταθλητή. Ακόμα έχει ανδειχθεί 10 φορές All-Star καθώς είναι και 3ος στην λίστα με τους κορυφαίους πασέρ όλων των εποχών!


3.Isiah Thomas (1.85, 1961)
Στο Νο4, συναντάμε τον άλλωτε "Ζέκε" του ΝΒΑ, τον γνωστό σε όλους μας Isiah Thomas. Μέλος της θρυλικής ομάδας των Detroit Pistons των late-80's ("Bad Boys"), στους οποίους ήταν ουσιαστικά ο κινητήριος μοχλός. Ο Thomas ήταν ένα "μαμούνι" μέσα στο γήπεδο, απίστευτα γρήγορος, με τρομερή αντίληψη στην πάσα και στο κλέψιμο, αλλά και εξαιρετικός αμυντικός (πολλές φορές μάλιστα γινόταν εξαιρετικά σκληρός στον τρόπο που αμυνόταν). Μαζί με τα έταιρα "κακά παιδιά" του Detroit, Dennis Rodman, Bill Laimbeer, Joe Dumars κλπ. κατάφερε να φτάσει σε 2 πρωταθλήματα ΝΒΑ το 1989 και 1990 και μάλιστα στο δεύτερο αναδείχθηκε και MVP των τελικών. Ακόμα έχει αναδειχθεί 12 φορές All-Star καθώς κατέχει και την 7η θέση στους κορυφαίους πασέρ όλων των εποχών.


2.John Stockton (1.85, 1962)
ΟΚ, εδώ έχουμε πολλά να πούμε. Και αυτό γιατί μιλάμε ίσως για τον πιο κλασσικό Playmaker της λίστας, και τον κορυφαίο πασέρ και "κλέφτη" στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο Stockton ως γνωστόν άρχισε και τελείωσε την καριέρα του με την φανέλα των Utah Jazz, κόβοντας και ράβοντας για τον έταιρο super star της ομάδας Karl Malone, άλλωστε οι χιλιάδες συνεργασίες τους έχουν μείνει στην ιστορία με την φράση "Stockton to Malone". Όσοι γνωρίζουν τον Stockton μιλάνε για παίχτη με τρομερό μπασκετικό ΙQ , τρομερή έφεση στο σουτ, αλλά και ίσως για έναν από τους πιο βρώμικους παίχτες στην ιστορία. Παρ' όλα αυτά ο Stockton έχει καταφέρει σε 19 χρόνια στο ΝΒΑ, να αναδειχθεί 10 φορές Αll-Star, 2 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος ενώ ακόμα ήταν μέλος της θρυλικής Dream Team του 1992.


1. Magic Johnson (2.06, 1959)
Και φτάσαμε κορυφή! Και ποιον άλλον θα συναντάγαμε, από τον θρυλικό "Μagic"! Ίσως ο πιο επαναστατικός παίχτης στην ιστορία του αθλήματος, αφού στην 10ετία του 80 όπου οι περισσότεροι παίχτες με ύψος 2.06 και πάνω, παίζανε καθαρά στο ζωγραφιστό, αυτός έπαιζε playmaker, και μάλιστα καλύτερα από οποιονδήποτε. Πραγματικά μιλάμε για έναν κυρίαρχο του παιχνιδιού αφού σε οποιαδήποτε στατιστική κατηγορία είχε εξωπραγματικά νούμερα (άλλωστε είναι 2ος στην κατηγορία των triple-double όλων των εποχών) και συν τοις άλλοις οδήγησε τους Lakers σε 3 πρωταθλήματα ΝΒΑ, και μάλιστα στο τελευταίο το 1987, ελλείψει του τραυματία Kareem Abdul Jabbar Κλήθηκε να παίξει center, κάτι που φυσικά κατάφερε με περίσσια άνεση! Μεταξύ άλλων ο Magic στην καριέρα του έχει αναδειχθεί MVP του πρωταθλήματος 3 φορές όσες και MVP των τελικών του ΝΒΑ, ενώ ακόμα έχει αναδειχθεί 12 φορές All-Star, είναι 4ος πασέρ στην ιστορία του ΝΒΑ, καθώς ήταν και μέλος της Dream Team το καλοκαίρι του 1992. Πραγματικά Magic!

Αυτό ήταν λοιπόν και το Top10 με τους κορυφαίους playmaker στην ιστορία του ΝΒΑ, ελπίζω να σας άρεσε και έτσι τελειώνω και για σήμερα! Ραντεβού την Τετάρτη το απόγευμα! Χαιρετώ σας!

Το "Next Big Thing" του City!

Χαίρετε και πάλι! Σήμερα επιστρέφω με ένα post του οποίου θα δείτε πολλά όμοια στο μέλλον, και για την ακρίβεια το γενικό θέμα είναι τα ανερχόμενα ταλέντα, τα παιδιά εκείνα που αυτήν την στιγμή λίγοι γνωρίζουν αλλά στο μέλλον θα μας απασχολήσουν ουκ ω λίγες φορές, τόσο από την χώρα μας όσο και από τον υπόλοιπο κόσμο. Σεφτέ θα κάνω με ένα ταλέντο από την εγχώρια "αγορά" και συγκεκριμένα από το γνωστό μας Αιγάλεω (City) και συγκεκριμένα με τον μικρό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, γιο της παλιάς δόξας του Α.Ο. Αιγάλεω Νίκου Χαραλαμπόπουλου.
  Ο μικρός όπως είναι λογικό λόγω του πατέρα του, ξεκίνησε τα μπασκετικά του βήματα στον Α.Ο. Αιγάλεω, σε ηλικία μόλις 4 ετών(!) υπό τις οδηγίες του coach Καλημανα. Ο μικρός ξεχώριζε από τότε λόγω της σωματικής του διάπλασης αλλά σε μία τόσο μικρή ηλικία είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγάλεις συμπεράσματα, Ωστόσο η ενασχόλησή του με το άθλημα απο τόσο μικρή ηλικία, μόνο θετικά θα μπορούσε να λειτουργήσει για τον Βασίλη, αφού την δεδομένη στιγμή μιλάμε για ένα παιδί μόλις 14 χρονών (γεννηθής το 1997), με ύψος ήδη κοντά στα 2 μέτρα (και προοπτικές για 2.10 σχεδόν εύκολα!!!). Eπίσης διαθέτει πλούσια αθλητικά προσόντα, είναι αριστερόχειρας με πραγματικά εξαιρετικό χειρισμό της μπάλας (άλλωστε αγωνίζεται καθαρά στην θέση 3, παρά το ύψος του), ο οποίος μεταξύ άλλων έχει ως πρότυπά του τους έταιρους "μεγάλους" αριστερόχειρες Δημήτρη Διαμαντίδη και Manu Ginobili! Τυχαίο?
   Ωστόσο πέρα από τα τεχνικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο υπάρχουν ένα σωρό επιτεύγματα που έχει επιτύχει παρά το μικρό της ηλικίας του. Πιο συγκεκριμένα ήταν βασικό μέλος της μεικτής ομάδας της ΕΣΚΑ υπό τις οδηγίες του Γιώργου Λημνιάτη, όπως και μέλος της Εθνικής Ομάδας Παίδων, με coach τον Μάνο Μανουσέλη, που συμμετείχε το περασμένο καλοκαίρι στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Τσεχία, και μάλιστα ώντας 2 χρόνια μικρότερος από τους περισσότερους (αφού το πρωτάθλημα είναι για τους γεννημένους το 1995 και μικρότερους!!!). Ακόμα με την φανέλα του Αιγάλεω κατάφερε πέρυσι να οδηγήσει την ομάδα των παμπαίδων στον τίτλο του πρωταθλήματος της ΕΣΚΑ όπου άτυπα ήταν ο MVP με διαφορά από τον δεύτερο, καθώς επίσης φέτος οδηγεί την ομάδα παίδων του City στην 5η θέση του πρωταθλήματος με βλέψεις για την τελική 4άδα. Ωστόσο η φετινή χρονιά είναι πραγματικά ξεχωριστή για τον μικρό Βασίλη διότι από την αρχή της σεζόν είναι μέλος και της αντρικής ομάδας του Αιγάλεω στην Β' Εθνική κατηγορία και μάλιστα στο ματς με τον Διαγόρα Ρόδου, έγινε ο δεύτερος μικρότερος παίχτης που έχει αγωνιστεί ποτέ σε Εθνική Κατηγορία!!!
  Στο Αιγάλεω οι συμπαίχτες του και οι προπονητές του κυριολεκτικά "στάζουν μέλι" για τον μικρό, κάνοντας αναφορά για ένα πραγματικά σπάνιο ταλέντο, που πέρα από τα μπασκετικά προσόντα του, τον διακρίνει σοβαρότητα, χαμηλοί τόνοι και όρεξη για σκληρή δουλειά. Άλλωστε ο coach του στην αντρική ομάδα του Αιγάλεω, Αποστόλης Χατζηγιαννακός σε δηλώσεις του μεταξύ άλλων ανέφερε:
"το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα είναι η ωριμότητά του, μοιάζει σα να παίζει χρόνια μπάσκετ.
Έχει σιγουριά και αυτοπεποίθηση στις κινήσεις του, που δεν συνάδουν με το νεαρό της ηλικίας του. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω ένα τέτοιο παιδί στην ομάδα μου, γιατί πέρα από καλός αθλητής είναι και πολύ καλό παιδί".
  Κατά την δική μου ταπεινή άποψη, ο Χαραλαμπόπουλος πραγματικά έχει προοπτικές να αφήσει εποχή, και μάλιστα σε Πανευρωπαϊκό ή ακόμα και Παγκόσμιο επίπεδο, ωστόσο η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα μεγάλα ταλέντα εύκολα μπορούν να γίνουν μεγάλες φούσκες. Δική μου ευχή και προτροπή να συνεχίσει με σοβαρότητα και μεθοδικότητα την σκληρή δουλειά έτσι ώστε να έχουμε την χαρά να τον δούμε στα "μεγάλα" παρκέ. Κάτω σας παραθέτω το βίντεο του περυσινού τελικού των παμπαίδων όπου ο Βασίλης οδήγησε το Αιγάλεω στον τίτλο επί της ομάδας του Πανελληνίου Γ.Σ. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=wIRKfqk71GY
  Τέλος και για σήμερα, επιστροφή ξανά την ερχόμενη Δευτέρα, αφού μεσολαβεί αρκετά επιβαρυμένο 3ήμερο με διάβασμα και αγωνιστικές υποχρεώσεις με την ομάδα. Χαιρετώ σας!

Η άγρια ομορφιά της Α' ΕΣΚΑΝΑ!

Καλησπέρα και πάλι σε όλους. Για σήμερα είχα προγραμματισμένο post με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, ωστόσο το χθεσινό ντέρμπυ κορυφής της αγωνιστικής της Α' ΕΣΚΑΝΑ με ανάγκασε να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό και κατά συνέπεια με την εν λόγω κατηγορία στο σημερινό post.
  Αρχικά για το χθεσινό ματς (στο οποίο ήμουν παρόν) να δώσω τα εξής στοιχεία. Αντίπαλες ομάδες ήταν ο Φάρος Κερατσινίου με τον Μανδραϊκό για τον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, και συγκεκριμένα ο Μανδραϊκός βαθμολογικά πρώτος με μία ήττα (από τον Φάρο εντός) ενώ ο Φάρος τρίτος με 3 ήττες. Το ματς δικαιολογημένα και αναμενόμενο να ήταν ντέρμπυ από την αρχή μέχρι το τέλος, αφού με δεδομένο ότι και οι 2 ομάδες κυνηγάνε με αξιώσεις την άνοδο στην Γ' Εθνική, είναι λογικό να θέλουν πάσει θυσία την νίκη, ο Μανδραϊκός από την πλευρά του για να καθαρίσει την πρώτη θέση ενώ ο Φάρος για να ξαναμπεί στο παιχνίδι της ανόδου μετά τα στραβοπατήματα με Εθνικό και Πρωτέα. Το ματς είχε μια κατάληξη την οποία ούτε σε αγώνες Ευρωλίγκας δεν έχουμε δει. Συγκεκριμένα μετά από διαδοχικά "μεγάλα" σουτ και από τις δύο ομάδες, το σκορ έχει διαμορφωθεί στο 59-58 υπέρ του Φάρου, και με 15 δευτερόλεπτα για το τέλος έχει ολόκληρη επίθεση ο Μανδραϊκός. Ο Φάρος επιλέγει καθαρή άμυνα, και στα 2 δευτερόλεπτα μετά από αδράνεια της άμυνας της ομάδας του Κερατσινίου βγαίνει σχετικά ελεύθερο σουτ τριών πόντων σε παίχτη της Μάνδρας, ο οποίος προφανώς σουτάρει και σε ουσιαστικά νεκρό χρόνο κερδίζει 3 βολές μετά από φάουλ που σφυρίζεται!!! Και εδώ έρχονται τα πάνω κάτω: ο παίχτης της  Μάνδρας ενώ χρειάζεται μόνο μία βολή για την παράταση και 2 για την νίκη, ανέλπιστα χάνει και τις 3 βολές!!! Και φυσικά ο Φάρος πανηγύρισε την νίκη.( http://aofaros.blogspot.com/2012/01/11.html αυτό είναι το blog του Φάρου όπου μπορείτε να δείτε το συγκλονιστικό φινάλε).
  Τα στοιχεία που κάνανε πολύ ξεχωριστό πέρα από την κατάληξή του το χθεσινό ματς είναι τα εξής:
Πρώτον μιλάμε για 2 ομάδες που παρόλο που αγωνίζονται στην Α' ΕΣΚΑΝΑ δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από ομάδες της Γ' ή ακόμα και της Β' Εθνικής. Και πιο συγκεκριμένα μιλάμε για ομάδες με budget της τάξεως των 120-150 χιλιάδων ευρώ, άκρως φερέγγυες διοικήσεις, με άψογη οργάνωση (τεχνικό team, γήπεδο, εξοπλισμό κλπ.) καθώς και ρόστερ με παίχτες μέχρι πρότινως πρωταγωνιστούσαν στην Γ' και Β' Εθνική κατηγορία. Δεύτερον όποιος είχε την τύχη να βρίσκεται στο γήπεδο ήταν μάρτυρας μια υπέροχης ατμόσφαιρας στις εξέδρες, σε ένα γήπεδο χιλίων θέσεων κυριολεκτικά κατάμεστο από άκρως μπασκετικό κόσμο και μη. Ωστόσο μην νομίζετε ότι ήταν μόνο ένα ματς, ή ότι μόνο αυτές οι δύο ομάδες ξεχωρίζουν. Για την ακρίβεια αντίστοιχης δυναμικής και οργάνωσης σαν σωματεία είναι οι επίσης μέσα στο κυνήγι της ανόδου Εθνικός Πειραιά και Ιωνικός Νικαίας ενώ λίγο πιο κάτω υπάρχει και ο Ίκαρος/Ακαδημία και Άρης Νικαίας, εξίσου σοβαρά σωμαεία, και βέβαια αντίστοιχα ματς έχουμε δει τουλάχιστον 4-5 φορές στον πρώτο γύρο μεταξύ των εν λόγω ομάδων. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι, όπως όλοι οι μπασκετικοί παραδέχονται φέτος, το πρωταθλημα της Α' ΕΣΚΑΝΑ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πρωταθλήματα των Εθνικών Κατηγοριών.
  Αντίθετα στην Α' ΕΣΚΑΝΑ πέρα από το πρωτόγνωρο πολυ υψηλό μπασκετικό φετινό επίπεδο των ομάδων, βλέπουμε γενικότερα διοικήσεις με μεράκι, όρεξη και "αρρώστια" αν θέλετε για τον χώρο, που έχουν την διάθεση να πληρώσουν για το καλό της ομάδας και ειδικότερα για το καλό των αθλητών. Επιπροσθέτως ένα στοιχείο που κάνει ξεχωριστή την Α' ΕΣΚΑΝΑ είναι ότι στην πλειοψηφία των αγώνων βλέπουμε γεμάτα γήπεδα, πράγμα αναμενόμενο διότι η κατηγορία είναι τοπική, πράγμα που σημαίνει ότι η κάθε ομάδα αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη πόλη και είναι λογικό να υπάρχει μεγάλη στήριξη όχι μόνο στα εντός αλλά και στα εκτός έδρας ματς (άλλωστε η ΕΣΚΑΝΑ σαν ένωση είναι μικρή εδαφικά). Τέλος εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το πρωτάθλημα είναι από τα πιο ανταγωνιστικά στην Ελλάδα διότι, πέφτουν 3 ομάδες στην Β' ΕΣΚΑΝΑ αλλά ανεβαίνει μόνο μία στην Γ' Εθνική! Και ειδικά φέτος που όπως προανέφερα το επίπεδο των ομάδων έχει ανέβει πάρα πολύ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πρωταθλητή και προς υποβιβασμό ομάδες, αντιθέτως γίνονται σε κάθε αγωνιστική πραγματικές μάχες που από ότι φαίνεται θα μας κρατήσουν σε αγωνία μέχρι και την τελευταία αγωνιστική! Εγώ από την πλευρά μου δεν έχω να πω κάτι άλλο από το να σας παραπέμψω στο www.attikabasket.gr (υπάρχει και στους συνδέσμους του blog) ώστε να ενημερωθείτε για τις αγωνιστικές (ώρες διεξαγωγής, γήπεδα κλπ.) της Α' ΕΣΚΑΝΑ και να βρεθείτε και εσείς σε κάποιον αγώνα της κατηγορίας!
Τέλος και για σήμερα, με μια μικρή πιθανότητα αύριο να μην ανεβάσω post, ανανεώνω με σιγουριά το ραντεβού για την Πέμπτη! Χαιρετώ σας!

Η Ισπανική "έκπληξη" του φετινού ΝΒΑ!

Καλησπέρα και πάλι. Σήμερα μετά την Ελλάδα και τα εγχώρια μπασκετικά επιστρέφω ξανά στο ΝΒΑ με ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον ελπίζω post. Πιο συγκεκριμένα σήμερα θα σχολιάσω την ισπανική έκπληξη του φετινού ΝΒΑ (όπως λέει και ο τίτλος), και δεν εννοώ άλλον παρα τον ισπανό rookie Ricky Rubio.
  Για όσους δεν γνωρίζουν την προϊστορία του Rubio, θα κάνω ένα σύντομο flashback. Ο Rubio λοιπόν μας συστήθηκε το καλοκαίρι του 2006 όταν στο Ευρωμπάσκετ των παίδων οδήγησε την Ισπανία στην πρώτη θέση, κατακτώντας παράλληλα τον τίτλο του MVP έχοντας μέσο όρο 23.8 πόντους, 12.8 rebound και 7.1 ασσίστ, ενώ στον τελικό της διοργάνωσης έκανε όργια τελειώνοντας το ματς με 51 πόντους, 24 rebound, 12 ασσιστ και 7 κλεψίματα. Από κει και έπειτα ακολούθησαν παρουσίες στην Ευρωλίγκα με Μπανταλόνα και Μπαρτσελόνα (με την οποία κατέκτησε και τον τίτλο το 2010) καθώς και συμμετοχές με την εθνική ομάδα της Ισπανίας με την οποία στα 21 του έχει ήδη κατακτήσει 2η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και 2 Ευρωμπάσκετ. Και φτάνουμε στο ΝΒΑ.
  O Ricky Rubio δηλώνει συμμετοχή στο Draft του 2009, και επιλέγεται στο Νο5 από τους Minnesota Timberwolves. Ο ίδιος ωστόσο υπογράφει συμβόλαιο 3ετούς διαρκείας με την Μπαρτσελόνα, και επιλέγει να αφήσει stand by το ΝΒΑ, ώστε να "ψηθεί" πρωτού περάσει τις πύλες του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, και όντως έπραξε σωστά. Αυτό διότι ναι μεν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις οι εμφανίσεις του ήταν μέτριες, και μάλιστα κατακρίθηκε από πολλούς για την έλλειψη ικανότητάς του στο σουτ, ωστόσο ξεχνάγανε ότι μιλάμε για ένα παιδί 20 χρονών, ηλικία στην οποία άλλα παιδιά την θέση βασικού στην υπερδύναμη Μπαρτσελόνα δεν την βλέπανε ούτε με κυάλια. Έτσι οι εμπειρίες που πήρε από τα 3 αυτά χρόνια σαν Καταλανός, αυτήν την στιγμή αποδίδουν καρπούς και τον δικαιώνουν καθημερινά.
  Πιο συγκεκριμένα ο Ρούμπιο στην φετινή του πρώτη χρονιά σαν rookie στο ΝΒΑ και τους Timberwolves, μετράει 11 πόντους, 4.6 rebound, 8.3 ασσίστ και 2.4 κλεψίματα σε 32.3 λεπτά συμμετοχής, στις πρώτες 16 αγωνιστικές του πρωταθλήματος, στις 6 από τις οποίες ξεκίνησε και βασικός και φυσικά μαζί με τον super Kevin Love και τον έταιρο rookie Derick Williams οδηγούν τους Timberwolves σε ένα ρεκορ 7-9 και βλέψεις για πρόκριση στα φετινά playoff. Πολλοί ωστόσο μπορούν να θεωρούν τυχαία τα επιτεύγματα του Ισπανού σταρ ή ότι ακόμα σε ομάδα με πρωταγωνιστικό ρόλο δεν θα μπορούσε να σταθεί. Και εδώ έρχομαι να απαντήσω το εξής: ο Ρούμπιο ήταν αναμενόμενο να ταιριάξει τόσο καλά στο ΝΒΑ, και αυτό για τον εξής βασικότατο λόγο. Οκ συμφωνώ ότι τα αθλητικά του και σωματικά του προσόντα δεν ανταποκρίνονται στον μέσο κλασσικό υπεραθλητικό παίχτη του ΝΒΑ, ωστόσο ο Ρούμπιο προσφέρει αυτό που οι άλλοι νέοι point guards του ΝΒΑ δεν συνηθίζουν να κάνουν, και αυτό είναι η πάσα/ασσίστ, και η πιεστική άμυνα. Για την ακρίβεια ο Ρούμπιο συνηθισμένος σε πιο κλειστές και σκληρές άμυνες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (πέρυσι μάνι μάνι είχε έναν ολόκληρο Διαμαντίδη σε 4 ματς να του κάνει την δουλειά δύσκολη), ερχόμενος στο ΝΒΑ βρήκε πιο ανοιχτές και χαλαρές άμυνες, πολύ ανοιχτό γήπεδο το οποίο άριστα εκμεταλεύεται, άρα βούτηρο στο ψωμί του νεαρού playmaker. Επίσης η συνηθισμένη καλή του άμυνα είναι ένα μεγάλο συν στο ΝΒΑ όπου η καλή περιφερειακή άμυνα σπανίζει, και βάλτε στην εξίσωση ένα καλοκαίρι όπου δούλεψε αρκετά διεξοδικά το σουτ του (άλλωστε το φετινό 40% στα τρίποντα και 80% στις βολές μαρτυράει την βελτίωσή του), και έχουμε μια εξαιρετική rookie season για τον Ισπανό ο οποίος έχει βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για Rookie της Χρονιάς. Μπορούμε να μιλάμε από τώρα για τον επόμενο Steve Nash ή Jose Calderon? Ίσως, αλλά εμείς προς το παρόν ας απολαύσουμε για φέτος τον Ισπανό star και ότι είναι να γίνει θα γίνει!
  Αυτά και για σήμερα, να ευχαριστήσω παράλληλα και από δω όλους για τις 2000 προβολές που έφτασε το blog, και τα καλύτερα έρχονται! Χαιρετώ σας!

Το θέατρο του παραλόγου της Α1!

  Καλημέρα σε όλους! Επιστρέφω σήμερα μετά το break των 2 ημερών, με ένα post αρκετά διαφορετικό από τα άλλα. Πρώτα από όλα, πολλά από αυτά που θα διαβάσετε μπορεί να θίξουν ακόμα και να  προσβάλλουν ίσως ορισμένους, για αυτό θα ξεκαθαρίσω το εξής: δεν έχω τίποτε με κανεναν, δεν εξυπηρετώ καμιά σκοπιμότητα, και το τελευταίο πράγμα που θέλω μέσα από αυτό το blog είναι να δυσφημίσω άτομα (για αυτό άλλωστε δεν πρόκειται να κατονομάσω κανέναν κατά την διάρκεια του post). Ξεκινάω λοιπόν.
  Όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο, το post αφορά την Α1. Η κορυφαία κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ όπως όλοι γνωρίζουμε, για άλλο ένα σαββατοκύριακο είχε αγωνιστική. Χθες λοιπόν παρακολούθησα τα ματς του Περιστερίου με τον Ίκαρο και του Αμαρουσίου με τον Ολυμπιακό μεταξύ άλλων, και πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Το Περιστέρι με τα χίλια οικονομικά και αγωνιστικά προβλήματα συνεχίζει και νικάει, ενώ το Μαρούσι σε ακόμα χειρότερη μοίρα παρολίγο να νικήσει τον πανίσχυρο Ολυμπιακό??? Και εδώ αρχίζει ο προβληματισμός μου.Γιατί τέτοιες ομάδες να υφίστανται στην Α1? Και εννοώ, γιατί παίχτες τόσο υψηλού επιπέδου, που για την κατηγορία είναι διαφήμιση και σαν προσωπικότητες και σαν μπασκετική αξία, να κλείνουν συμβόλαια σε ομάδες που δεν μπορούν να τους στηρίξουν οικονομικά?
  Θα γίνω πιο συγκεκριμένος, και μιας και έχω ήδη 2 παραδείγματα θα εστιάσω σε αυτά. Όποιος διαβάζει αυτές τις μέρες και παρακολουθεί τα μπασκετικά δρόμενα, θα έχει σίγουρα ακούσει αρχικά για το Μαρούσι ότι οι περισσότεροι παίχτες είναι μήνες απλήρωτοι ενώ για το Περιστέρι πέρα από τους μισθούς, αμερικανοί παίχτες της ομάδας δεν είχαν που να κοιμηθούν, συν ότι αντιπροσωπεία αυτοκινήτων που συνεργαζόταν με την ομάδα ήρθε και έκανε κατάσχεση στα αμάξια τους και βέβαια το τραγικότερο από όσα έχω ακούσει: ο προπονητής του Περιστερίου πλήρωνε σε κάποια ματς τους διαιτητές και την γραμματεία από την τσέπη του!!! Πράγματα πραγματικά πρωτόγνωρα και ανίκουστα για επαγγελματική κατηγορία. Και εδώ έρχομαι να ρωτήσω το εξής: Γιατί οι πρόεδροι/μεγαλομέτοχοι ή όπως θέλετε πείτε τους, να επιμένουν να διατηρούν αυτά τα σωματεία στην πρώτη κατηγορία της ελλάδος? Όταν αντικειμενικά χαλάνε την εικόνα και της ίδιας της ομάδας αλλά και του ελληνικού πρωταθλήματος. Και ξέρετε ποιο είναι ουσιαστικά το χειρότερο? Ούτε ότι ομάδες με ιστορία έχουν χαλάσει την εικόνα τους, ούτε ότι γενικά η εικόνα του ελληνικού μπάσκετ γίνεται χειρότερη. Το χειρότερο είναι ότι παιδιά που ζουν από το μπάσκετ (αφού οι περισσότεροι παίχτες ακαδημαϊκά δεν έχουν επιτύχει κάτι, δεν είναι κρυφό αυτό), που με τα λεφτά αυτά θα φάνε, θα ντυθούν, θα πάρουν ένα σπίτι ένα αμάξι κλπ. χάνουν τον ένα μισθό μετά τον άλλον, και μάλιστα όταν βάζουν ως ένα σημείο το σώμα τους σε "κίνδυνο" με καθημερινές προπονήσεις, ταξίδια, αγώνες κλπ.  Και στο τέλος ποιο είναι το αποτέλεσμα? Μια κατάσταση που για αυτούς και ίσως και για τον καθένα θα ήταν ιδανική (να πληρώνεσαι για αυτό που γουστάρεις από μικρός δηλαδή)  τώρα γίνεται ίσως η πιο δυσβάσταχτη διότι αυτό που γουστάρουν αναγκάζονται να το κόψουν. Αναλογιστείτε το και εσείς, σε μια δουλειά όταν δουλεύεις και δεν πληρώνεσαι και εξακολουθείς να το κάνεις δίνεις τροφή στον εργοδότη να συνεχίσει το ίδιο, άρα η μόνη σχετική λύση είναι να σταματήσεις, έτσι και στο επαγγελματικό μπάσκετ.
  Αυτό που εγώ όμως δεν μπορώ να καταλάβω, είναι ποιο είναι το κέρδος που έχουν όλοι αυτοί οι διοικούντες των ομάδων. Πιο συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι οι ανάγκες για να μπορείς να σταθείς σαν επαγγελματικό σωματείο στην Α1 είναι πολλές, γήπεδο, ρουχισμός, τεχνικό και ιατρικό team, χορηγοί, συν μισθοί και βασικές ανάγκες των αθλητών και άλλα πολλά. Όταν λοιπόν αυτά τα έξοδα δεν μπορείς να τα καλήψεις, ούτε στο μισό, γιατί να μπαίνεις σε αυτήν την διαδικασία? Και μάλιστα όταν πέρα από την χασούρα που έχουν όλοι οι "υφιστάμενοί" σου, την κακή εικόνα του σωματείου σου, έχεις και εσύ ό ίδιος σαν διοίκηση έξτρα χρέη, και εσύ ο ίδιος θα τρέχεις να τα καλήψεις και με το παραπάνω από την τσέπη σου. Μπορεί κάτι να μου διαφεύγει, μπορεί να υπάρχει κάτι στο παρασκήνιο που εγώ και οποισδήποτε άλλος κοινός "θνητός", να μην είναι σε θέση να γνωρίζει, αλλά με τα δεδομένα που έχουμε στην διάθεσή μας τα πράγματα θεωρώ πως είναι έτσι όπως τα περιγράφω. Και άντε και για τους χ-y λόγους αρνείσαι να ρίξεις την ομάδα ή να παραιτηθείς ο ίδιος, τουλάχιστον έχε μια αξιοπρέπεια και μην κοροιδεύεις τους αθλητές που έχουν ανάγκη αυτά τα λεφτά που θα τους τάξεις. Τι εννοώ? Μπορείς να αντέξεις οικονομικά 5 επαγγελματίες? Πάρε 5! Μπορείς μόνο έναν? πάρε έναν και κατέβασε τους υπόλοιπους έφηβους. Θα χαλάσει η φήμη της ομάδας περισσότερο από τώρα επειδή θα πέσει άπατη? Ίσα ίσα θα πέσεις με κούτελο καθαρό, χωρίς χρέη και συν ότι θα έχεις βοθήσει 5-6 παιδιά που στα 18-19 τους θα έχουν εμπειρίες που άλλα παιδιά ούτε καν τις έχουν ονειρευτεί.
  Θα συμπληρώσω τα λεγόμενά μου με το εξής: Χθες βρέθηκα στην Ελευσίνα για να παρακολουθήσω το ματς Πανελευσινιακού - Παγκρατίου, και αυτό που είδα από πλευράς Πανελευσινιακού ήταν ένα 100% υγιέστατο σωματείο. Πέρα από τα αγωνιστικά, όπου η ομάδα είναι super (1η στο πρωτάθλημα της Α2), είδα μια ομάδα με τεχνικό team, με γήπεδο άψογα ανακαινισμένο, με μπασκετικό κόσμο, με χορηγούς και βεβαίως από έγκυρες πηγές μου όλοι οι παίχτες της ομάδας είναι πληρωμένοι μέχρι τελευταίο ευρώ!! Και πιστέψτε με δεν είναι η μόνη ομάδα στην Α2 (ή ακόμα και στην Β Εθνική) που έχει πολύ καλές προδιαγραφές. Γιατί λοιπόν τέτοιες ομάδες να παλεύουν χρόνια για να ανέβουν στην πρώτη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ, και αντίθετα να παρακολουθούμε στην Α1 ομάδες ντροπή? Όποιος πιστεύει ότι μπορεί ας δώσει μια απάντηση και σε εμάς!
  Αυτά και για σήμερα, ελπίζω να μην σας κούρασα, αύριο ξανά εδώ! Χαιρετώ σας!

Το ελληνικό Top16 της Ευρωλίγκα προ των πυλών (Part 2)

Καλημέρα σας! Σήμερα συνεχίζω με το part 2 του Τop16 της Ευρωλίγκα, και την ανάλυση του Ομίλου του Παναθηναϊκού. Έχουμε και λέμε:
  Η κλήρωση για τον Παναθηναϊκό όπως είναι γνωστόν ήταν το λιγότερο, ευνοική, αφού ο πιο δυνατός αντίπαλός στον όμιλο είναι η μέχρι στιγμής πολύ απογοητευτική Αρμάνι Μιλάνο (με την οποία κοντράρεται σήμερα στις 21:45 εκτός έδρας), και από κει και πέρα έχει να αντιμετωπίσει τις μέτριες Ουνίκς Καζάν και Φενέρμπαχτσε Ούλκερ. Αλλά ας τα πάρουμε με μία σειρά.
  Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό αυτόν καθ' αυτόν, τα είπα και στο δεύτερο post του blog θα τα ξαναπώ και τώρα, σίγουρα δεν βρίσκεται αγωνιστικά σε καλή κατάσταση κάτι που μαρτυράνε οι εμφανίσεις στην Α1 τον τελευταίο μήνα. Ωστόσο όταν έχεις στην διάθεσή σου παίχτες όπως οι Διαμαντίδης, Μπατίστ, Σάτο,Γιασικεβίτσιους κλπ. είναι λογικό οι προσδοκίες να είναι υψηλές, πόσο μάλλον σε έναν τόσο εύκολο όμιλο. Ευτύχημα για τον Παναθηναϊκό είναι οι επιστροφές Τσαρτσαρή και Περπέρογλου, με τον δεύτερο να έχει δείξει εξαιρετικά πρώτα δείγματα μετά τον τραυματισμό του, καθώς πέρα από τους δεδομένους σταθερούς σε απόδοση (Διαμαντίδης, Μπατίστ, Σάτο), πολύ ανεβασμένοι παρουσιάζονται οι Γιασικεβίτσιους, Σμιθ και Βουγιούκας. Παρ'όλα αυτά, είναι ζωτικής σημασίας για τον Παναθηναϊκό να επαγρυπνηθούν άμεσα οι Καλάθης, Λόγκαν και Μάριτς οι οποία περνάνε περίοδο ντεφορμαρίσματος, έτσι ώστε ο Παναθηναϊκός να βελτιώσει το transition παιχνίδι του αλλά και το παιχνίδι του μέσα στην ρακέτα, όπου Μπατιστ και Βουγιούκας χρειάζονται βοήθειες. Απο κει και πέρα ο τεχνικό team του Παναθηναϊκού ελπίζει στο ότι οι παίχτες μετά τις κακές εμφανίσεις σε Α1, θα έχουν λάβει το μήνυμα για να ορθοποδήσουν και θα αποδώσουν καλό μπάσκετ στην κρίσιμη φάση των 16. Και πάμε στους αντιπάλους.
  Ξεκινάω από την δυνατότερη θεωρητικά στον όμιλο, Αρμάνι Μιλάνο. Ας το παραδεχτούμε, μιλάμε για την μεγαλύτερη φούσκα της φετινής Ευρωλίγκας. Και πως να μην είναι όταν με budget εκατομμυρίων και ρόστερ με παίχτες όπως Μπουρούσης, Φώτσης, Νίκολας, Κουκ, Χέρστον, Γκαλινάρι (μέχρι την λήξη του lockout), κατάφερε στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκα ένα αρνητικό ρεκόρ 4 νικών - 6 ηττών και μια πολύ λίγη 4η θέση στο Ιταλικό πρωτάθλημα. Γενικά η ομάδα ψάχνεται σε θέματα χημείας, ρόλων αλλά και απόδοσης από ορισμένους παίχτες (βλέπε Νίκολας), ωστόσο με τέτοιο ρόστερ, δυνατή έδρα και πολύ καλό προπονητή (Σκαριόλο) είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να αποδώσει. Δυνατό στοιχείο της Αρμάνι το μπάσκετ σε ανοιχτό γήπεδο αλλά και το μακρινό σουτ, ωστόσο ο Παναθηναϊκός αν εκμεταλλευτεί την καλή του άμυνα και το γεγονός ότι η Αρμάνι προέρχεται από ένα σερί πολύ κακών εμφανίσεων στην Ιταλία, μπορεί να κάνει το 2/2 μέσα και έξω.
  Πάμε στην Φενέρμπαχτσε Ούλκερ. Επίσης μία ομάδα με δυνατό ρόστερ αλλά αδυναμία να αποδώσει σαν ομάδα. Για την ακρίβεια στο ρόστερ συναντάμε πολύ δυνατή front line με τους Πεκέρ, Βίντμαρ, Σαβάς και Γκιστ, πολύ ταλαντούχα και αθλητικά guard με τους Τόμας, Πρέλζιτς, Ούκιτς και Τζέρελς καθώς και τους πολύ έμπειρους Τουρκσάν και Ονάν. Γενικά από θέμα παιχτών το ρόστερ είναι πολύ γεμάτο και ποιοτικό αλλά το ρεκόρ 6 νικών - 4 ηττών στην πρώτη φάση και η 6η θέση στο Τουρκικό Πρωτάθλημα μαρτυράνε προβλήματα λειτουργίας και αστάθειας στην ομάδα. Σίγουρα δεν μπορεί να την υποτιμήσει ο Παναθηναϊκός (άλλωστε στα φιλικά προετοιμασίας ηττήθηκε καθώς επίσης σχεδόν όλα τα ματς που έχασε στον πρώτο γύρο η Φενέρ τα έχασε πολύ μικρές διαφορές), ωστόσο θεωρητικά ένας καλός Παναθηναϊκός εύκολα έχει τουλάχιστον μία νίκη απέναντί της εντός έδρας.
  Τέλος έχουμε την Ρωσική Ουνίξ Καζάν. Αυτήν την ομάδα μπορώ να την περιγράψω και με μία λέξη: Απρόβλεπτη! Πως αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω άλλωστε μια ομάδα που χάνει από την πολύ δυνατή Σιένα μέσα στην έδρα της και στον δεύτερο γύρο νικάει μέσα στην Ιταλία? Η Ουνίξ πιο συγκεκριμένα είναι ομάδα που στηρίζεται πολύ στο σκόρ (και στην τρέλα ενίωτε) των 3 αμερικανών του Τερρέλ Λάιντι, Λυνν Γκριρ και Χένρι Ντόμερκαντ τους οποίους πλαισιώνουν ένα σύνολο έμπειρων-γυρολόγων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ με εξέχοντες τους Μάικ Γουίλκινσον, Κέλλυ Μακάρτι, Αλεξέι Σαβρασένκο, Ζάκχαρ Πασούτιν και την πρόσφατη προσθήκη, τον Μπόστγιαν Νάχμπαρ. Από κει και πέρα σημείο αναφοράς στην ρακέτα είναι Αυστραλός "Σόφο" Νέιθαν Τζαγουάι, αλλα γενικά το μπάσκετ που αποδίδει η Ουνίξ δεν είναι οργανωμένο, έχει πολλές "μπούκες" και σουτ, βούτηρο στο ψωμί δηλαδή για την άμυνα του Παναθηναϊκού, ωστόσο παρουσιάζεται αρκετά ανεβασμένη ψυχολογικά μετά την χθεσινό νικηφόρο ξεκίνημα στο Top16 επί της Φενέρ και για αυτό το ματς της δεύτερης αγωνιστικής χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Αυτά και για τον Παναθηναϊκό, ελπίζω σήμερα να κάνει ξεκίνημα με το δεξί στην φάση των 16 και να βάλει τις βάσεις για μια εύκολη πρόκριση στους 8 της διοργάνωσης. Μετά το σημερινό post θα πάρω ένα "ρεπό" 2 ημερών και επιστρέφω το ΣΚ με περισσότερα! Χαιρετώ σας!

Το ελληνικό Top16 της Ευρωλίγκα προ των πυλών (Part 1)

Καλημέρα σε όλους! Σήμερα έχουμε επικαιρότητα. Ως γνωστόν σήμερα αρχίζει η δεύτερη φάση της Ευρωλίγκας, το Τοp16, και οι 2 ελληνικές ομάδες Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ξαναρίχνονται στην μάχη για ένα εισητήριο στο Final4 της Κωνσταντινούπολης. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα στο σημερινό post, να κάνω έναν σχολιασμό-ανάλυση για τον όμιλο της κάθε ελληνικής ομάδας ξεχωριστά, και για να μην χρονοτριβούμε θα ξεκινήσω με τον όμιλο του Ολυμπιακού:
 Οκ είναι προφανές ότι τα πράγματα για τον όμιλο του Ολυμπιακού θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, διότι η κλήρωση έφερε στον Ολυμπιακό την πιο καυτή ομάδα της Ευρωλίγκας την δεδομένη στιγμή ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την καλύτερη αντικειμενικά ομάδα από τους υπόλοιπους 3ους την Αναντόλου Εφές και άλλη μία Τουρκική ομάδα την πάντα επικίνδυνη Γαλατασαράϊ, αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.
  Καταρχάς ο Ολυμπιακός σαν Ολυμπιακός είναι σίγουρο και ευρέως αποδεκτό ότι με καλό μπάσκετ από την πλευρά του, μπορεί να νικήσει εύκολα τουλάχιστον τις 2 τουρκικές ομάδες, μέσα και έξω.Για την ακρίβεια.από άποψη ρόστερ δεν υστερεί, αφού Σπανούλης,Hines,Παπανικολάου,Πρίντεζης είναι πολύ ανεβασμένοι,ωστόσο τα στοιχεία που αποτελούν ερωτηματικά για τον Ολυμπιακό είναι δύο, και αυτά είναι η χημεία μεταξύ υπάρχοντος κορμού και των 2 νέων αμερικανών, και η απειρία. Πιο συγκεκριμένα οι δύο παίχτες που ήρθαν στον Ολυμπιακό, Acie Law και Joey Dorsey, βάσει προσόντων είναι super! Τους έχω παρακολουθήσει και τους δύο κυρίως στο ΝΒΑ, και έχω να πω τα καλύτερα, ωστόσο έχοντας παίξει μόνο μισή σεζόν Ευρωπαικό μπάσκετ σε Παρτιζάν και Κάχα Λαμποράλ αντίστοιχα, και ερχόμενοι στα μέσα της σεζόν στο λιμάνι, είναι αρκετά δύσκολο να προσαρμοστούν άμεσα στις απαιτήσεις του Ντούντα και να βοηθήσουν ουσιαστικά την ομάδα. Τώρα όσον αφορά την απειρία δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, ο φετινός Ολυμπιακός είναι από τους πιο νεανικούς της τελευταίας 10ετίας, με 7 παίχτες στο ρόστερ κάτω των 23 (Λούκας, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Σλούκας, Κατσίβελης, Γκετσεβίτσιους, Κέσελι)  δικαιολογημένα υπάρχουν πολλοί ενδοιασμοί για το αν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και την πίεση του Τοp16.
  Και ας προχωρήσουμε στους αντιπάλους του Ολυμπιακού. Όσον αφορά την ΤΣΣΚΑ, από άποψη ρόστερ με τους Τεόντοσιτς, Κιριλένκο, Κρστιτς, Σισκάουσκας, Λαβρίνοβιτς, Χριάπα να δεσπόζουν αλλά και με πολύ ανεβασμένους τους Σβεντ και Βοροντσέβιτς μιλάμε για μια υπερομάδα, η οποία εμφανώς έχει δεχθεί 100% την φιλοσοφία του γνωστού μας Γιόνας Καζλάουσκας, τρέχει πολύ, κυνηγάει όλες τις φάσεις και αυτό βγαίνει στο γήπεδο αφού σε Ευρωλίγκα και Πρωτάθλημα Ρωσίας προχωράει αήττητη (για το πρωτάθλημα έχω έναν μικρό ενδοιασμό για μία ήττα). Σίγουρα η σημερινή πρεμιέρα απέναντι της είναι πολύ σημαντική διότι με νίκη αποκτά ένα καθαρό προβάδισμα για την 2η θέση και βάζει βάσεις για το κυνήγι της πρώτης.
  Πάμε στην Εφές Αναντόλου. Ας είμαστε ρεαλιστικοί, η Εφές στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας ήταν κάτω των προσδοκιών. Με ρόστερ που απαρτίζουν οι Βούγιασιτς, Κίνσεϊ, Τουνσερί, Ιλγιάσοβα, Μπάρατς, Σαβάνοβιτς μια δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο επιβαλόταν, ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά, και η Εφές επιστρέφει στο Top16 αποφασισμένη να ξεχάσει τον πρώτο γύρο, και να διεκδικήσει μια θέση στο Final4 που γίνεται στην "έδρα της" κάτι που αναμφισβήτητα αποτελεί έξτρα κίνητρο. Βάλτε στην εξίσωση ακόμα ότι προστέθηκε στο δυναμικό της ο εξαιρετικά ταλαντούχος πρώην γκαρντ της Πρόκομ Όλιβερ Λαφαγιέτ και μιλάμε για ομάδα που στην καλή της μέρα και με όπλο την δυνατή της έδρα της μπορεί να διεκδικήσει με λίγη τύχη ακόμα και την πρώτη θέση στον όμιλο. Σημαντικό συν για τον Ολυμπιακό ότι η Εφές δεν ενισχύεται πλέον με το βασικότερο επιθετικό της όπλο, τον Ερσάν Ιλγιάσοβα λόγω της επιστροφής του στο ΝΒΑ.
   Για το τέλος η λιγότερο απειλητική για τον Ολυμπιακό Γαλατασαράϊ. Το γεγονός ότι τερμάτισε 4η στον πρώτο γύρο πρέπει μεν να λειτουργεί σαν ελαφρυντικό από θέμα πίεσης για τον Ολυμπιακό αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνει αιτία για να την υποτιμήσει, διότι μπορεί να του αποβεί μοιραίο. Το ρόστερ δεν είναι το καλύτερο που μπορείς να συναντήσεις, για την ακρίβεια απαρτίζεται από πολλούς ρολίστες, αλλα αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι συναντάμε πολύ καλούς περιφερειακούς παίχτες με έμφαση στο σουτ και στο σκοράρισμα, και πιο συγκεκριμένα μιλάμε για τους γνωστούς σε μας από την θητεία τους σε Πανιώνιο, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, Εντέρ Αρσλάν, Τζαμόν Λούκας και Γιάκα Λάκοβιτς αντίστοιχα, συν τον all-around forward Πρέστον Σούμπερτ. Από κει και πέρα σημείο αναφοράς μπορεί να θεωρηθεί ο πάντα ποιοτικός και έμπειρος Ντάριους Σονγκάιλα, αλλά ουσιαστικά ο Ολυμπιακός με σοβαρές εμφανίσεις και παιχνίδι βασισμένο στην άμυνα και τον γρήγορο ρυθμό θα έχει θεωρητικά εύκολα βράδια.

Αυτό ήταν το Part 1 για σήμερα, να ευχηθώ καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα με την ΤΣΣΚΑ, και επιστρέφω αύριο με Part 2 και Παναθηναϊκό.Χαιρετώ σας! 

Οι 10 κορυφαίοι σέντερ του ΝΒΑ όλων των εποχών!

Καλησπέρα σε όλους και συγνώμη για την καθηστέρηση! Το σημερινό post θα είναι διαφορετικό από τα άλλα, και πιο συγκεκριμένα θα είναι το πρώτο Τop-10 που θα φιλοξενήσει αυτό το blog. Σήμερα λοιπόν θα σας παρουσιάσω τους 10 κορυφαίους (κατά την δική μου κρίση πάντα) σέντερ του ΝΒΑ, ever! Ξεκινάμε λοιπόν:
1. Kareem Abdul-Jabbar (2.18,  1947)
Δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος. Ο άλλοτε γνωστός ως Lew Alcindor, ο παίκτης που καθιέρωσε μία από τις πιο αποτελεσματικές κινήσεις για ψηλό, το sky-hook, έχει εδώ και χρόνια καπαρώσει την πρώτη θέση, εχοντας επιτύχει ουκ ω λίγα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου με την φανέλα των θρυλικών Los Angeles Lakers. Για την ακρίβεια, είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ με 38.387 πόντους, έχει 6 δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ από τις σεζόν 1971, 1980, 1982, 1985, 1987 και 1988, συν 6 φορές MVP του πρωταθλήματος καθώς έχει αναδειχθεί και 19 φορές NBA All-Star. Θέλετε κι άλλα?
2. Shaquille O'Neal (2.16, 1972)
Τι και αν αποσύρθηκε πριν από μερικούς μήνες από την ενεργό δράση? Ο "Shaq" μέσα σε 19 σεζόν παρουσίας του στο ΝΒΑ έχει αποδείξει και με το παραπάνω τον χαρακτηρισμό "Most Dominant Center Ever" ("Πιο κυρίαρχος σέντερ όλων των εποχών"). Και πως να μην είναι με μπόι στα 2.16 και κιλά που έχουν αγκίξει ακόμα και τα 160 και βεβαίως ένα σωρό επιτεύγματα! Πιο συγκεκριμένα έχει κατακτήσει 4 πρωταθλήματα ΝΒΑ τις χρονιές 2000-01-02 με την φανέλα των Lakers και το 2006 με την φανέλα των Miami Heat και μάλιστα στο three-peat αναδείχθηκε MVP των Τελικών και τις 3 φορές! Επίσης αναδείχθηκε MVP του Πρωταθλήματος την σεζόν 1999-2000, έχει αναδειχθεί 15 φορές NBA All-Star καθώς κατέχει την 5η θέση στην λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών.
3. Bill Russell (2.08, 1934)
Οφείλω να ομολογήσω ότι για την 3η θέση πονοκεφάλιασα αρκετά, αφού είχα να επιλέξω ανάμεσα στον τελικό νικητή Bill Russell και τον Wilt Chamberlain, ωστόσο τα 11 δαχτυλίδια πρωταθλητή του παλαίμαχου παίχτη των Boston Celtics αποδείχθηκαν υπερβολικά πολλά για να του στερήσω την εν λόγω θέση. O Russell ήταν ίσως ο πρώτος παίχτης που ανήγαγε το rebound, την τάπα, την άμυνα σε τέχνη, και αυτό μαρτυράνε τα 21.620 rebound στην καριέρα του (22.5 ανά παιχνίδι!!) Συμπληρωματικά όπως προανέφερα έχει κατακτήσει 11 πρωταθλήματα ΝΒΑ με τους Celtics εκ των οποίων τα 8 συνεχόμενα (απο το 1959 έως και το 1966), έχει αναδειχθεί 5 φορές MVP του πρωταθλήματος καθώς και 12 φορές NBA All-Star. Για την ιστορία από το 2009 το βραβείου του MVP των Τελικών του ΝΒΑ φέρει το όνομά του.
4. Wilt Chamberlain (2.16, 1936)
Ο γνωστός επί χρόνια ως "The Stilt" ("O Ξυλοπόδαρος") κατέχει δικαιωματικά αυτήν την θέση (αφού έχασε στο νήμα την 3η από τον Bill Russell), αφού όλοι γνωρίζουν ότι αναφερόμαστε στον μοναδικό παίχτη στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει πετύχει 100 πόντους σε ένα παιχνίδι!!! O Chamberlain μεγαλούργησε με την φανέλα των Philadelphia 76ers με τους οποίους κατέκτησε ένα πρωτάθλημα το 1967 ενώ το το 1968 μετακόμισε στους Los Angeles Lakers με τους οποίους κατέκτησε άλλο ένα το 1972. Ακόμα έχει αναδειχθεί 4 φορές MVP του πρωταθλήματος, ενώ είναι ο πρώτος rebounder στην ιστορία του ΝΒΑ με 23.924 ενώ κατέχει την 4η θέση στην λίστα των σκόρερ όλων των εποχών με 31.419. Απεβίωσε στις 10/12/1999.
5. Hakeem Olajuwon (2.13, 1963)
O αγαπημένος μου από την λίστα! Ο γνωστός με το προσονήμιο "Τhe Dream" ("Το όνειρο") κατ' εμέ ίσως να είναι ο πιο τεχνικά καταρτισμένος ψηλός που έχει περάσει από το ΝΒΑ. Για του λόγου το αληθές μπορείτε να ψάξετε στο youtube για το video των τελικών του ΝΒΑ το 1994 όπου έκανε κυριλεκτικά γιο-γιό τον David Robinson με το περίφημο Dream-Shake! Ο Hakeem στην καριέρα του έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα ΝΒΑ το 1994 και 1995 με τους Houston Rockets όπου και τις δύο φορές αναδείχθηκε MVP των Τελικών. Επίσης έχει αναδειχθεί MVP του πρωταθλήματος το 1994, 2 φορές καλύτερος αμυντικός, καθώς και 12 φορές NBA All-Star.
6. David Robinson (2.15, 1965)
Και φτάνουμε στον γνωστό ως "Ναύαρχο" του ΝΒΑ (λόγω της θητείας του στο Αμερικάνικο Ναυτικό 2 χρόνια πριν μπει στο ΝΒΑ). Ο Robinson είναι από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) κορμιά για ψηλό που έχουν περάσει από το ΝΒΑ. Άρχισε και τελείωσε την καριέρα του με την φανέλα των San Antonio Spurs, με τους οποίους κατάφερε να κατακτήσει 2 πρωταθλήματα το 1999 και το 2003. Επίσης έχει αναδειχθεί MVP του πρωταθλήματος την χρονιά 1995, καλύτερος αμυντικός το 1992 καθώς και 10 φορές NBA All-Star. Σημειωτέον ότι ήταν μέλος της θρυλικής Dream Team στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992.
7. Moses Malone (2.08, 1955)Ένας από τους ζωντανούς θρύλους των Philadelphia 76ers, o Moses Malone ήταν το συμπλήρωμα αν θέλετε του μεγάλου Julius Erving στην δεκαετία του 80' όπου το μαζί το 1983 οδήγησαν τους Sixers στο τίτλο του ΝΒΑ και μάλιστα ο Μalone αναδείχθηκε MVP των Τελικών. Μιλάμε για έναν τεχνίτη των rebound και της άμυνας (άλλωστε είναι 5ος rebounder όλων των εποχών), καθώς μεταξύ άλλων έχει αναδειχθεί 3 φορές MVP του πρωταθλήματος και 13 φορές NBA All-Star.
8.Patrick Ewing (2.13, 1962)Ίσως ο πιο αδικημένος της λίστας διότι δεν είχε την τύχη στην καριέρα του να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα, και πιο συγκεκριμένα είχε την ατυχία αν και μέλος των πολύ δυνατών New York Knicks των 90's να πέσει πάνω στην υπερδύναμη των Chicago Bulls και του μεγάλου Michael Jordan. Ωστόσο μιλάμε για έναν εργάτη, ένα σκυλί πραγματικά μέσα στο γήπεδο, κυρίαρχο τόσο σε άμυνα όσο και επίθεση. Ενδεικτικά έχει αναδειχθεί 11 φορές NBA All-Star, είναι 16ος σκόρερ όλων των εποχών, καθώς ήταν και μέλος της Dream Team το 1992.

9.Kevin McHale (2.08, 1957)
Ο μοναδικός λευκός παίκτης της λίστας. Ο McHale ήταν μέλος της θρυλικής ομάδας των Celtics στα 80's όπου παρέα με τους Bird, Parish, K.Johnson κλπ. έφτασαν στα 3 πρωταθλήματα ΝΒΑ. Μιλάμε για έναν σέντερ, που εκ πρώτης όψεως δεν σου γεμίζει το μάτι, δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος αθλητής ή ο πιο μυώδης, αλλά προσέφερε μυαλό, τεχνική κατάρτηση και μαχητικότητα, στοιχεία που του απέφεραν διακρίσεις πέρα των πρωταθλημάτων όπως 7 φορές NBA All-Star και καλύτερος 6ος παίχτης του ΝΒΑ.
10. Willis Reed (2.08, 1942)
Τελευταίος στην λίστα αλλά μη εξαιρετέoς ο θρύλος των New York Knicks της δεκαετίας του 70' Willis Reed. Τρομερό κορμί, πολύ δυνατός ένας παίχτης που προσέφερε σταθερά 20+ πόντους και 10+ rebound στην ομάδα του, και αυτό φυσικά απέφερε στον ίδιο δύο πρωταθληματα ΝΒΑ τις σεζόν 1970 και 1973, τον τίτλο του MVP του πρωταθλήματος το 1970 καθώς και σταθερή θέση στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.

Αυτά και για σήμερα, ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο μου Τοπ-10, αύριο ξανά με κλασσικό αρθράκι. Χαιρετώ σας!

Ψάχνοντας τον χαμένο Παναθηναϊκό!

  Καλησπέρα σε όλους! Για σήμερα είπα να ασχοληθώ με Ελλάδα και συγκεκριμένα με τον Πρωταθλητή Ελλάδας και Ευρώπης Παναθηναϊκό. Ο τίτλος του post δεν είναι τυχαίος, και καλά το μαντέψατε, θα σχολιάσω την για πολλούς ανάρπαστα αρνητική αγωνιστικά πορεία του φετινού Παναθηναϊκού.Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
  Το καλοκαίρι του 2011 είχε σίγουρα τα περισσότερα ερωτηματικά από κάθε άλλο για τον Παναθηναϊκό, και αυτό διότι για πρώτη φορά μετά από μια ονειρική σεζόν με Πρωτάθλημα Ελλάδας και Ευρώπης, άρχισαν να ταράσσονται τα λιμνάζοντα νερά στις θέσεις βασικών παικτών, προπονητή, ακόμα και της ίδιας της διοίκηση, έλεω της γενικότερης οικονομικής κρίσης που υπάρχει στην χώρα. Τελικά μετά από κοινή προσπάθεια και θέληση να μείνει στα ψηλά ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα και σαν ιδέα, επιτεύχθηκε η ανανέωση Obradovic για ακόμα μια σεζόν, η παραμονή στην διοίκηση των αδερφών Γιαννακόπουλων αλλά και η παραμονή των περισσότερων βασικών παιχτών. Ωστόσο ήταν πρακτικά αδύνατο να κυλήσουν όλα μέλι γάλα για τους Πρωταθλητές. Τι σημαίνει αυτό? Ότι πολλά συμβόλαια παιχτών/προπονητών δέχθηκαν μείωση και κυρίως η ομάδα αποχαιρέτισε δύο από τους βασικότερους κινητήριους μοχλούς της, τον Αντώνη Φώτση και Drew Nicholas. Κινήσεις για την κάληψη των κενών τους έγιναν βεβαίως, και θεωρητικά φαίνονταν αν όχι καλύτερες τουλαχιστον επαρκείς, φέρνοντας τους Αλέξη Κυρίτση,David Logan, Πατ Καλάθη,Steven Smith και Sarunas Jasikevicius. Και προχωράμε στην σεζόν 2011-12.
  Αρχικά ο Παναθηναϊκός αν και με εμφανή προβλήματα ομοιογένειας (λογικά και έως ένα σημείο θεμιτά για κάθε ομάδα), έδειχνε να αποδίδει καλό μπάσκετ και θετικά αποτελέσματα. Ωστόσο σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν. Πιο συγκεκριμένα ήρθαν οι τραυματισμοί των Περπέρογλου,Maric και Τσαρτσαρή ενώ στην συνέχεια έμελε να ακολουθήσει ένα σύνολο ηττών σε Ελλάδα και Ευρώπη πρωτοφανείς ακόμα και για έναν μέτριο Παναθηναϊκό. Συγκεκριμένα ήττες προήλθαν από ΤΣΣΚΑ Μόσχας (μέσα και έξω), Μπάμπεργκ και Καβάλα. Οκ μπορούν αυτά από πολλούς καλοπροαίρετους να δικαιολογηθούν δεδομένων των τραυματισμών, αλλά φτάνοντας στο κοντινό παρόν, και συγκεκριμένα λίγο μετά το break των Χριστουγέννων,  γινόμαστε μάρτυρες ενός πολύ κακού μπάσκετ από μεριάς Παναθηναϊκού, και μάλιστα έχοντας στην διάθεσή του και τους τρεις προαναφερθείς παίχτες. Πως μεταφράζεται αυτό? Σε 3 νίκες με ΑΓΟΡ, Κολοσσό και  Άρη, δηλαδή ομάδες για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού το λιγότερο εύκολες, με διαφορές κάτω των 10 πόντων, και μάλιστα με ΑΓΟΡ και Άρη η διαφορά ήταν σχεδόν στο καλάθι!!! Μάλιστα ο ίδιος ο Obradovic σε δηλώσεις του είπε πως η ομάδα με τέτοιες εμφανίσεις δεν εχει καμία απολύτως τύχη στην φάση των 16 της Ευρωλίγκας. Και βέβαια όλοι οι φίλαθλοι της ομάδας (μεταξύ τους και εγώ), επιμένουν και ρωτάνε το ίδιο πράγμα: Γιατί? Εδώ λοιπόν έρχομαι εγώ, και θα προσπαθήσω να δώσω κατά το δυνατόν μια εμπεριστατωμένη απάντηση σε αυτό το γιατί.
  Πρώτον ο φετινός Παναθηναϊκός έχει μια μεγάλη έλειψη στην γραμμή των ψηλών του. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι ντροπή, αλλα θεωρώ ότι ισχύει. Και αυτό διότι ο Maric δεν έχει αποδώσει ούτε τα μισά από τα αναμενόμενα, ο Τσαρτσαρής στα 33 του πλέον είναι μία μέσα μία έξω με τους διαρκείς τραυματισμούς να τον ταλαιπωρούν, ο Smith οκ φιλότιμος αλλά άπειρος και χωρίς γνώση μπάσκετ επιπέδου Παναθηναϊκού, και ουσιαστικά μένουν οι Βουγιούκας-Μπατίστ να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, πράγμα πάλι δύσκολο διότι ο Βουγιούκας αν και πολύ βελτιωμένος ποτέ δεν ήταν ο center βαρόμετρο που θα στηριχτεί ένας Παναθηναϊκός πάνω του ενώ ο Μπατίστ αν και παίκτης τεράστιας κλάσης, διανύει το 35ο έτος της ηλικίας του, και προφανώς έχει και κάποια όρια στην απόδοσή του. Πάει αυτό.
  Δεύτερον, έγινε πολύ κακή διαχείριση των διαθέσιμων για μεταγραφές χρημάτων. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα θέσω το εξής ερώτημα: Γιατί να αγοράσεις τους Πατ Καλάθη και Αλέξη Κυρίτση, δύο παίκτες που και διαρκώς είναι εκτός 12άδας και πιάνουν θέσεις στις οποίες δεν έχεις πρόβλημα, την στιγμή που μπορείς με τα χρήματα των συμβολαίων τους να προσφέρεις ένα πιο δυνατό συμβόλαιο σε έναν center που να μπορεί να καλύψει με άνεση το κενό που άφησε ο Pekovic, (κάτι που όπως ξαναείπα δεν μπορεί να κάνει ο Maric)? Και συνεχίζω λέγοντας πως οκ οι Jasikevicius και Smith είναι σωστές θεωρητικά και ουσιαστικά μεταγραφές (ειδικά ο Saras το έχει αποδείξει ήδη), ο Logan ωστόσο αν και αρχικά φαινόταν καλό γέμισμα για την θέση του Nicholas, έχουμε φτάσει στα μέσα της σεζόν και δεν έχει αποδώσει απολύτως τίποτα. Τι σημαίνει αυτό? Ότι η ομάδα νωσεί στο περιφερειακό σκορ, κάτι που για χρόνια προσέφεραν κατά σειρά οι Lakovic, Σπανούλης, Nicholas κλπ. Πως λύνεται αυτό το πρόβλημα? Σπάσιμο συμβολαίου! Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα! Δεν θα είναι ο Obradovic ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος προπονητής που θα το κάνει (ο κουμπάρος του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήδη προχώρησε στην απόκτηση των Acie Law και Joey Dorsey στην θέση των Lucas και Howard).
  Τέλος ο τελευταίος παράγοντας της κακής εικόνας του Παναθηναϊκού δεν έχει να κάνει με παίκτες, με μεταγραφές, με συστήματα, προπονητές κλπ. έχει να κάνει με το πάθος, την δίψα, την θέληση για διάκριση. Ο φετινός Παναθηναϊκός κακά τα ψέματα, δεν είναι ίδιος με τους προηγούμενους από άποψη ψυχολογίας και νοοτροπίας αν θέλετε. Μπορεί να φταίει η οικονομική κρίση, μπορεί να φταίει ότι πολλοί παίχτες μεγάλωσαν και με τόσες επιτυχίες που έχουν γευτεί δεν έχουν την ανάγκη για άλλη μία, μπορεί να υπάρχει κούραση, μπορεί, μπορεί, μπορεί...ένα σωρό πραγματα, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει την σπίθα να κυριαρχήσει και φέτος, σαν να κάνει καταναγκαστικά έργα περιμένοντας να τελειώσει η σεζόν να αποχωρήσουν (από ότι φαίνεται) οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, και να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Ναι, είναι θλιβερό να το ακούς αυτό για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, ωστόσο κατ' εμέ ισχύει.
  Παρ'όλα αυτά, εγώ ώντας ρομαντικός με τον χώρο του μπάσκετ και γενικότερα του αθλητισμού, θα τηρήσω το "μηδένα προ του τελους μακάριζε" του σοφού Σολωμόντα, και θα περιμένω καρτερικά να τελειώσει η φετινή σεζόν, με την προσδοκία ότι θα βρεθεί ο χαμένος Παναθηναϊκός! Αυτά για σήμερα! Χαιρετώ σας!

Ο παρεξηγημένος κύριος James!

  Το ξέρω ότι για την προσπάθειά μου να καθιερωθώ σαν blogger δεν είναι και το καλύτερο πρώτο post που θα μπορούσα να αναρτήσω, δεδομένης της ύπαρξης των άπειρων Kobe-fans και συνάμα Lebron-haters, ωστόσο η περίπτωση James είναι ένα θέμα που καιρό ήθελα δημόσια να θίξω και κάποια στιγμή έπρεπε να το κάνω.
  Ξεκινώντας να επισημάνω και να τονίσω το εξής: Ο Kobe Bryant είναι την δεδομένη στιγμή ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο. Το ότι θα τοποθετηθώ υπέρ του αστέρα των Miami Heat δεν αναιρεί το παραπάνω, και πως θα μπορούσε άλλοστε όταν μιλάμε για έναν παίκτη που έχει σκοράρει σε έναν αγώνα 81 πόντους και έχει κατακτήσει 5 δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ. Πάει αυτό, το δήλωσα, το παραδέχτηκα, end of story!
  Και πάμε στο ζουμί της υπόθεσης: Lebron James! Ο βασιλιάς, ο εκλεκτός, ή όπως αλλιώς εδώ και καμια 10αρία χρόνια (πλέον) συνηθίζουν να τον αποκαλούν. Μιλάμε για έναν παίκτη που ως γνωστόν πάτησε το πόδι του στα παρκέ του ΝΒΑ στα 18 του χρόνια, και έκτοτε αναμφισβήτητα σε ατομικό επίπεδο,κυριαρχεί.Μόνο κάποιες από τις ατομικές του διακρίσεις είναι Rookie της χρονιάς, 7 φορές Αll-Star, 5 φορές στην κορυφαία 5άδα του πρωταθλήματος, 2 φορές MVP του πρωταθλήματος, συν συγκεντρωτικά στατιστικά που αγκίζουν ιερά τέρατα του ΝΒΑ κλπ. Ωστόσο και δικαιολογημένα, οι περισσότεροι Kobe-fans, επιμένουν ότι λόγω της απουσίας τίτλων δεν πρόκειται να προσεγγίσει ούτε κατά διάνοια τον Κοbe πόσο μάλλον τον μεγάλο Michael Jordan. Ας μείνουμε σε αυτό. Ώντος η απουσία "δαχτυλιδιών" του κόβουν πόντους από την δόξα, ωστόσο αν κοιτάξουμε τα δεδομένα, και λέγοντας δεδομένα εννοώ τις πρωταθλήτριες ομάδες των Chicago Bulls των 90's και των Los Angeles Lakers των 00's, θα συμπεράνουμε το εξής: και ο Kobe και ο Jordan, είχαν ένα πολύ καλό supporting cast συμπαιχτών δίπλα τους. Είναι γεγονός και δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Ο Jordan είχε δίπλα του τους Pippen, Grant, Rodman, Kerr, Kukoc ενώ ο Bryant τους O'Neal (κυρίως), Horry, Fisher κλπ. παίκτες μερικοί εκ των οποίων υπήρξαν και All-Star (μάλιστα ο O'Neal στο three-peat των Lakers ήταν ο κατα συρροήν  MVP των τελικών). Άρα αν το καλοσκεφτούμε κατά την διάρκεια της θητείας του Lebron στο Cleveland, ο James είχε ένα πολύ φτωχό σύνολο συμπαικτών (ενδεικτικά ο πολύ λίγος Anderson Varejao κατείχε θέση βασικού στην πεντάδα των Cavs), πράγμα που καθιστά για έναν παίκτη από τα 18 έως τα 26 του(που αποχώρησε από το Cleveland) εξαιρετικά δύσκολο να φτάσει στην κατάκτηση ενός τίτλου. Παρόλα αυτά πολλοί θεωρούν ανιαρό και ανάξιο προσοχής, το γεγονός ότι την χρονιά 2007 ώντας μόλις 23 χρονών ο Lebron πήρε απ' το χεράκι τους Cavs και τους οδήγησε καρφί στους Τελικούς του ΝΒΑ, όπου βέβαια ήρθαν αντιμέτωποι με τους San Antonio Spurs οι οποίοι με Parker, Ginobili, Duncan στα καλύτερά τους και με ομάδα χρόνια δεμένη ήταν αδύνατο να αποτύχουν.
  Και πάμε στην μετά Cleveland εποχή και την μετάβαση του Lebron στους Miami Heat όπου ένωσε τις δυνάμεις του με δύο εκ των κορυφαίων παικτών του ΝΒΑ, τον Dwyane Wade και τον Chris Bosh. Οι Lebron-haters δεν άργησαν να βρουν πάτημα και να τον χαρακτηρίσουν φυγόπονο, δειλό, άνθρωπο της εύκολης λύσης κλπ. Οκ, δεν το κρύβω ότι και εγώ ο ίδιος δεν συμφώνησα εξ'αρχής με αυτήν την κίνηση του, διότι σε περίπτωση επιτυχίας δεν θα του απονέμονταν τα εύσημα που θα μπορούσε να πάρει ώντας μόνος super-star στην ομάδα, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας θα θεωρούνταν υπέρτατος loser. Ωστόσο προσπάθησα να δω το θέμα πιο διεξοδικά, και σκέφτηκα, μισό λεπτό, οι Garnett-Allen δεν κάνανε κάτι παρόμοιο το 2008? κανείς δεν τους κατηγόρησε, αντίθετα υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός με την δημιουργία μιας τέτοιας Big-3 (Garnett-Allen-Pierce). Γιατί λοιπόν να γίνεται κατακριτέος, την στιγμή που κυνήγησε αυτό που δεν μπορούσε να του προσφέρει το Cleveland? Και δεν εννοώ έναν τίτλο, εννοώ ένα καλο περιβάλλον σύνολο. Και για την ακρίβεια θα κάνω τον εξής συλλογισμό, αν οι Lakers δεν είχαν στην διάθεσή τους τον O'Neal είναι προφανές ότι οι 3 από τους 5 τίτλους τους δεν θα υπήρχαν, άρα από το 2000 μέχρι και το 2009, ο Kobe βάση λογικής δεν θα είχε κανέναν τίτλο. Αν λοιπόν μετά από 9 χρόνια χωρίς αντίκρισμα, ήθελε να πάει σε μια καλύτερη ομάδα για να κυνηγήσει έναν τίτλο, θα τον κατέκρινε κανείς? Απάντηση: ΌΧΙ! Και δεν θα πρεπε, γιατί όπως ξανάπα η ομάδα κερδίζει πρωταθλήματα και όχι ο παίκτης, και όταν δεν έχεις ομάδα, και 100 πόντους να βάζεις σε κάθε ματς ατομικά, δεν κερδίζεις! Άρα δεν δικαιολογώ απλά αυτήν την κίνηση του Lebron αλλά την επικροτώ κιόλας, διότι δείχνει παίχτη που δεν του αρκεί μια καριέρα με γεμάτους αριθμούς, ρεκόρ, μέσους όρους κλπ. (κάτι που πολλοί παίχτες του ΝΒΑ θα το θεωρούσαν ιδανικό) αλλά θέλει να πετύχει την απόλυτη δόξα κερδίζοντας ένα (η και περισσότερα πρωταθλήματα).
  Και συνεχίζω κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου. "Μα καλά ρε συ, άντε και δικαιολογείται αυτή του η κίνηση, παρόλα αυτά πέρυσι πρωτάθλημα δεν πήρε. Αυτό δεν τον κάνει loser?" . Απάντηση: Προφανώς και, ΌΧΙ! Πιο συγκεκριμένα θα πω το εξής, ναι ισχύει ότι η τριάδα των Heat είναι ατομικά υπερβολικά καλή για να αποτύχει, ομαδικά όμως? Τι θέλω να πω με αυτό? Ότι πολύ απλά όταν για πρώτη φορά καλούνται να παίξουν στην ίδια ομάδα 3 παίκτες που εδώ και 8 χρόνια που είναι στο ΝΒΑ (χώρια τα γυμνασιακά/κολλεγιακά) έχουν συνηθίσει σε μέσους όρους της τάξεως των 20-25+ πόντων ανά παιχνίδι, δηλαδή να έχουν μια ομάδα να δουλεύει για αυτούς, είναι αφάνταστα δύσκολο να συμβιβαστείς ότι πρέπει και εσύ να δουλέψεις για τους άλλους, και ακόμα περισσότερο ότι θα πρέπει ίσως και να μην είσαι ο σταρ της ομάδας. Γιατί άλλωστε νομίζετε ότι το 2006 η Εθνική μας ομάδα νίκησε την υπερ-ομάδα των ΗΠΑ? Γιατί ήταν η πρώτη φορά που παίζανε όλοι αυτοί οι αστέρες μαζί. 2 χρόνια μετά όμως στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο? Οι ΗΠΑ κάνανε πλάκα και φτάσανε χαλαρά στο χρυσό μετάλλιο. Άρα καλύτερα ας δώσουμε πίστωση χρόνου στους Heat και τον Lebron και αν σε 2-3 χρόνια δεν έχουν πάρει τίτλο, θα μαι ο πρώτος που θα βγει και θα τους κράξει δημόσια, πιστέψτε με.
  Τέλος, για όσους θεωρούν ότι ακόμα και να πάρει κάποιον τίτλο ο Lebron οι 5 τίτλοι του Bryant και οι 6 του Jordan είναι κάτι ακατόρθωτο, θα απαντήσω λέγοντας ότι ο Jordan πήρε το πρώτο του πρωτάθλημα στα 28 και ο Kobe πήρε τα 2 από τα 5 μετά τα 30 του. Άρα σε ηλικία 27 ετών που είναι ο Lebron ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί τώρα να είναι η αρχή για κάτι μεγάλο! Ο χρόνος και μόνο θα δείξει! Ελπίζω να μην σας κούρασα! Χαιρετώ σας!