Συγκεντρωτικά αποτελέσματα 2ης Ψηφοφορίας!

  Καλησπέρα σε όλους σας και πάλι! Σήμερα το post κανονικά θα ήταν αυτό το οποίο σας είχα υποσχεθεί σχετικά με το ΝΒΑ, ωστόσο προέκυψε η λήξη της δεύτερης ψηφοφορίας οπότε αναγκαστικά (και παραδοσιακά) οφείλω να παραθέσω τα συγεντρωτικά αποτελέσματα και τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτά.
  Στην ερώτηση λοιπόν "Ποιες ομάδες πιστεύετε ότι θα προκριθούν στο Final4 της Ευρωλίγκας?", λάβαμε συνολικά 126 ψήφους, οι οποίοι καταμερίστηκαν ως εξής:

1. ΤΣΣΚΑ Μόσχας (31 ψήφοι)
2. Μπαρτσελόνα     (27 ψήφοι)
2. Παναθηναϊκός     (27 ψήφοι)
3. Ολυμπιακός         (14 ψήφοι)
4. Σιένα                   (10 ψήφοι)
4. Μακάμπι             (10 ψήφοι)
5. Ρεάλ Μαδρίτης   (4 ψήφοι)
6. Μπιλμπάο           (2 ψήφοι)
7. Άλλη                   (1 ψήφος)
8. Ουνίκς Καζάν      (0 ψήφοι)

   Στην κορυφή λοιπόν τα πράγματα είναι λογικά και επακόλουθα με βάση την μέχρι τώρα πορεία των ομάδων αφού ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μπαρτσελόνα έχουν αποδείξει την αξία τους ως φαβορί τόσο για την πρόκριση στους 4 όσο και για την κατάκτηση του τίτλου. Ωστόσο η ισοβαθμία του Παναθηναϊκού στην δεύτερη θέση με την Μπαρτσελόνα είναι λίγο υποκειμενική (ελληνικό blog είμαστε, με έλληνες επισκέπτες!) αφού μπορεί μεν να τερμάτισε πρώτος στην φάση των 16, αλλά σε έναν από τους πιο εύκολους θεωρητικά ομίλους και με σχετικά μέτριες εμφανίσεις από πλευράς του. Στην τρίτη θέση βρίσκουμε τον Ολυμπιακό, και πάλι με υποψίες για υποκειμενική ψήφο αφού καλώς ή κακώς με το ζόρι η ομάδα του Πειραιά προκρίθηκε στους 8. Στην 4η θέση σε ισοβαθμία έχουμε τις δύο ίσως πιο αδικημένες ομάδες της ψηφοφορίας την Σιένα και την Μακάμπι οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι πάνω από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό αντίστοιχα, αφού οι εμφανίσεις τους στο Top16 έδειξαν ότι έχουν τα φόντα και τις πολύ καυτές έδρες να διεκδικήσουν ένα εισητήριο για την Κωνσταντινούπολη. Τέλος η ψηφοφορία αποδεικνύει πόσο μεγάλες ήταν οι εκπλήξεις των Μπιλμπάο και Ουνίκς Καζάν, αφού μόλις 2 ψήφισαν την Μπιλμπάο και κανένας την Ουνίκς οι οποίες πήραν την πρόκριση στους 8, ενώ 4 την Ρεάλ η οποία παραδόξως έμεινε εκτός φάσης των 8 από την ομάδα "θαύμα" του Φώτη Κατσικάρη!
   Άρα λοιπόν η τελική τετράδα που ψηφίζει το κοινό του "Basketball Diaries" είναι ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Ας ελπίσουμε ότι οι προβλέψεις σας θα βγουν σωστες!
Τέλος να σας ενημερώσω ότι η τρίτη ψηφοφορία ανέβηκε στην σελίδα, και ζητάει τον εκλεκτό σας για φετινό MVP της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ. Η ψηφοφορία θα κρατήσει για ακριβώς ένα μήνα, οπότε σπεύσατε να ψηφίσετε! Αυτά για σήμερα, αύριο και πάλι κοντά σας! Χαιρετώ σας!
  

Το αστεράκι της Ευρυάλης!

Καλησπέρα και πάλι σε όλους σας! Όπως υποσχέθηκα το σημερινό post θα είναι από την κατηγορία ταλέντα, και μετά από μια μικρή περιήγηση σε Νέα Ζηλανδία και Αμερική επιστρέφουμε στην εγχώρια αγορά, και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ευρυάλης όπου δεσπόζει το άστρο του μικρού και πολλά υποσχόμενου Δημήτρη Σταμάτη. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα:
   Ο Δημήτρης Σταμάτης είναι γεννημένος στις 12 Ιανουαρίου του 1996 (γιος τους παλαίμαχους παίχτη του Ολυμπιακού και Πανελληνίου Αντώνη Σταμάτη), έχει ύψος 1.90 και αγωνίζεται στην θέση του άσσου με την φανέλα της Ευρυάλης. Αν και μόλις 16 χρονών λοιπόν, ο μικρός έχει τραβήξει ήδη πάνω του τα βλέμματα τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή αγορά. Και αυτό διότι μιλάμε για έναν παίχτη που παρά το ύψος του σε συνδιασμό με την ηλικία του, έχει άριστη τεχνική κατάρτιση, τρομερή εξοικείωση με την μπάλα καθώς και τρομερά σωματικά και αθλητικά προσόντα. Για την ακρίβεια η ταχύτητα και η έκρηξη σύμφωνα με τους ειδικούς είναι από τα πιο δυνατά του στοιχεία, αλλα το σημαντικότερο απ' όλα, και αυτό που του δίνει ένα μεγάλο προβάδισμα σε σχέση με τους άλλους συνομήλικούς του είναι οι εικόνες που έχει.
   Πιο συγκεκριμένα ο "πιτσιρικάς" παρά την ηλικία του, μετράει ήδη τρία χρόνια παρουσίας (μαζί με την φετινή σεζόν) σε ανδρικές κατηγορίες και συγκεκριμένα για δύο χρονιές στην Β' ΕΣΚΑΝΑ και φέτος στην Α' ΕΣΚΑΝΑ, όπου είχε την ευκαιρία αν και πολύ μικρός να αντιμετωπίσει πολύ δυνατότερους και πιο έμπειρους παίχτες, στοιχεία που τον άνδρωσαν και τον ωρίμασαν μπασκετικά. Ειδικά φέτος αν και από τους μικρότερους της κατηγορίας διανύει μια εξαιρετική σεζόν, ξεκινώντας ως βασικός σχεδόν σε όλα τα ματς και με πολύ καλούς αριθμούς, με αποκορύφωμα το ματς πριν από μία εβδομάδα απέναντι στον Πρωτέα Βούλας όπου πέτυχε 24 πόντους!! Και βέβαια αυτές οι πολύτιμες εμπειρίες απέδωσαν καρπούς αφού από πέρυσι κιόλας είναι μέλος της εθνικής ομάδας παίδων (και μάλιστα ώντας ένα χρόνο μικρότερος από τους περισσότερους συμπαίχτες του), με την οποία συμμετείχε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων στην Τσεχία, όπου τελείωσε με 7.8 πόντους, 2.1 ριμπάουντ και 1.5 ασσίστ σε 21.5 λεπτά συμμετοχής, δείχνοντας πως το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι ο ηγέτης της φετινής Εθνικής Παίδων.
   Τέλος το "κερασάκι" στην μέχρι τώρα καριέρα του Δημήτρη Σταμάτη είναι η επιλογή του για το καθιερωμένο Jordan Classic που διεξάγεται κάθε χρόνο στην Νέα Υόρκη. Πιο συγκεκριμένα αφού πρώτα επιλέχθηκε στους 40 υποψήφιους "κάτω των 16" (μαζί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο του Αιγάλεω) από όλη την Ευρώπη, στην συνέχεια κατάφερε να επιλεχθεί μετά από δοκιμαστικά στην τελική 10άδα, και θα έχει την ευκαιρία όχι μόνο να διαγωνιστεί σε ένα από τα πιο διάσημα και κορυφαία μπασκετικά καμπ του κόσμου αλλά και να γνωρίσει από κοντά τον θρυλικό Μάικλ Τζόρνταν, όπως έκαναν και πριν κάποια χρόνια ο Ζήσης Σαρικόπουλος (νυν παίχτης του Πανιωνίου) και ο Πάρης Μαραγκός (ανήκει στον Παναθηναϊκό, αγωνίζεται πλέον στις Η.Π.Α). Στο χέρι του είναι λοιπόν, να εκμεταλευτεί στο έπακρο τις πολύτιμες ευκαιρίες που του δίνονται, να δουλέψει σκληρά και να εξελιχθεί σε ένα από τα επόμενα αστέρια του Ελληνικού και γιατί όχι του παγκοσμίου μπάσκετ.
   Αυτά λοιπόν και για σήμερα, αύριο θα έχω το αφιέρωμα σχετικά με το ΝΒΑ, όπως και υποσχέθηκα! Χαιρετώ σας!

Τα up και down του φετινού τελικού Κυπέλλου Ελλάδος!

  Καλησπέρα (μετά από πολύ, πολύ καιρό το παραδέχομαι) και πάλι σε όλους τους μπασκετικούς. Μετά το "νεκρό" διάστημα του blog επιστρέφω με επικαιρότητα, και φυσικά το σημερινό post αφορά τον προχθεσινό Τελικό Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ των δύο αιωνίων, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο θα προχωρήσω σε μια αναφορά στα θετικά και αρνητικά του χθεσινού αγώνα (παρόμοια με το All-Star Game του NBA), και για να μην χρονοτριβούμε ξεκινάω με τα θετικά:

UP

1. Μπασκετικό επίπεδο: Αναμφισβήτητα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, με παίχτες και προπονητές υψηλού επιπέδου, και φυσικά αυτό δεν γινόταν να μην φανεί στον χθεσινό τελικό. Για την ακρίβεια κατά διαστήματα και οι δύο ομάδες έπαιξαν πολύ όμορφο και ποιοτικό μπάσκετ, με πολλές συνεργασίες και καθαρές φάσεις, βγαλμένες θα λέγαμε από τα "μπλοκάκια" των προπονητών.

2. Θέαμα: Παρόλο που το ματς ώντας ένας τελικός δεν είχε πολύ υψηλό σκορ αλλά αντίθετα πολύ σφιχτές και σκληρές άμυνες, δεν υστέρησε σε θέαμα. Πιο συγκεκριμένα παρακολουθήσαμε αρκετές φάσεις που τελείωσαν με κάποιο κάρφωμα (με εξέχοντες τους Χάινς, Ντόρσει, Πρίντεζη, Μάριτς και Μπατίστ) αλλά και άλλες τόσες φάσεις, όπως κάποια πλονζόν για χαμένη μπάλα ή κάποιο κόψιμο που ήταν γεμάτες ενέργεια και ενθουσιασμό και κράτησαν ζεστό το μπασκετικό κοινό.

3. Διακυμάνσεις στο σκορ: Αν μη τι άλλο, ένας τελικός χωρίς διακυμάνσεις, με τον έναν εκ των δύο διεκδικητών να ξεφεύγει με υψηλές διαφορές, καταντάει βαρετός, μονότονος και χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συνέβη χθες, αφού από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο και οι δύο ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο, άλλωστε πρώτα ο Ολυμπιακός κάλυψε το αρχικό +12 του Παναθηναϊκού και μετέπειτα ο Παναθηναϊκός κάλυψε το +13 του Ολυμπιακού για να φτάσει στον τίτλο.

4. Σασπένς: Εδώ δεν χρειάζεται να υποθούν πολλά. Και αυτό διότι ένας τελικός που κρίνεται σε ένα κρίσιμο κόψιμο στα 40'' και κυρίως στο τελευταίο σουτ με την λήξη του αγώνα, αναμφισβήτητα προσφέρει αγωνία, σασπένς και δυνατές συγκινήσεις.

5. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: Διότι ανακυρήχθηκε MVP του τελικού έχοντας 10 πόντους και 4 ασσίστ, ώντας ο παίχτης κλειδί για τον Παναθηναϊκό, αφού στα κρίσιμα ύψωσε ανάστημα και με δικές του φάσεις ανέτρεψε το -13 και οδήγησε την ομάδα του στον τίτλο.

6. Γιώργος Πρίντεζης: Έκανε σχεδόν τα πάντα για τον Ολυμπιακό. Πρώτος σκόρερ του αγώνα με 17 πόντους, εξαιρετικά ποσοστά συν 6 ριμπάουντ, και ίσως μοναδικό μελανό σημείο την τάπα από τον Μπατίστ στο πολύ κρίσιμο τρίποντο που επιχείρησε στα 40'', κατά τα άλλα εξαιρετικός!

7. Διαιτησία: Η χθεσινή διαιτησία των Αναστόπουλου, Χριστοδούλου και Φούφη ήταν σε γενικές γραμμές άψογη. Υπήρξε καλή συννενόηση σωστά σφυρίγματα, και φάσεις που τυχόν αδίκησαν κάποια ομάδα θεωρητικά κατάφεραν να τις εξισορροπίσουν, κάνοντας την δουλειά τους αθόρυβα και χωρίς να προκαλούν.



DOWN

1. Επεισόδια: Μερικά λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα μερικοί οπαδοί του Παναθηναϊκού άρχισαν να πετάνε φωτοβολίδες προς του οπαδούς του Ολυμπιακού, και ως αποτέλεσμα οι του Ολυμπιακού ανταπέδωσαν τόσο με φωτοβολίδες όσο και με εχθροπραξίες εντός αγωνιστικού χώρου. Η κατάσταση καταστάλθηκε βέβαια, αλλά τέτοια φαινόμενα αναμφισβήτητα αποτελούν αρνητικό για μια γιορτή.

2. Υπερβολική αστυνόμευση: Θα μου πείτε με τέτοιους ανεγκέφαλους οπαδούς πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει αστυνόμευση. Σαφώς και ισχύει αυτό, αλλά όπως και να το κάνουμε το να βλέπεις μια γιορτή του ελληνικού μπάσκετ με 50 και βάλε άτομα των ΜΑΤ λες και γίνεται πόλεμος, είναι πολύ άσχημη εικόνα.

3. Γήπεδο: Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο. Ελληνικό και πάλι Ελληνικό. Δεν λέω, το γήπεδο είναι από τα καλύτερα πανελληνίως αλλά κάθε χρόνο στο ίδιο? Και αυτό βέβαια γιατί γλιτώνονται ένα σωρό έξοδα προκειμένου να γίνει ο τελικός σε μια πόλη της επαρχίας. Φέτος το γήπεδο χωρητικότητας 8.000 φιλάθλων ζήτημα να φιλοξένησε 2.000, αφού για να αποφευχθούν επεισόδια εκδόθηκαν λίγα εισητήρια και το κεντρικό διάζωμα του γηπέδου ήταν καλυμμένο. Πραγματικά απογοητευτικό, αφού σε μια πόλη της επαρχίας ο τελικός θα φιλοξενούταν σε κατάμεστο γήπεδο, και με πολύ πιο κόσμιο και φίλαθλο κοινό.

4. Διοργάνωση: Προχειρότητα και μετριότητα είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν την φετινή διοργάνωση του Τελικού Κυπέλλου Ελλάδος. Ελάχιστες διαφημίσεις σε τηλεόραση, internet, ραδιόφωνο κλπ., καμία παράπλευρη διοργάνωση για λόγους διασκέδασης είτε φιλανθρωπίας κλπ., γήπεδο μισογεμάτο και ούτε, ελάχιστοι χορηγοί, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν την φετινή διοργάνωση. Πραγματικά πολύ άσχημη εικόνα για μια γιορτή του ελληνικού μπάσκετ.

5. Βασίλης Σπανούλης: Εκπληκτικός στο πρώτο ημίχρονο, παίζοντας σαν πραγματικός αρχηγός, αλλά φάντασμα στο δεύτερο. Ειδικά στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ο αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν αρκετά άστοχος (ειδικά από την γραμμή του τριπόντου) και υπέπεσε σε κάποια λάθη πολύ κρίσιμα για την ομάδα του.

6. Τζόι Ντόρσεϊ: Όχι αυτός καθ' αυτός όσο ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκε. Πράγματι οι διαμαρτυρίες του και οι δηλώσεις του για σκληρό παιχνίδι ήταν βάσιμες, αφού με δεδομένο το ότι είναι ο πιο δυνατός ψηλός του Ολυμπιακού, δέχθηκε πολύ "ξύλο" από τους αντιπάλους του και αντίθετα τα σφυρίγματα υπέρ του ήταν λίγα από πλευράς διαιτητών. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ώντας παίχτης των 20-25 λεπτών, στον τελικό αγωνίστηκε μόνο 11 λεπτά πετυχαίνοντας μόνο 2 πόντους και 4 ριμπάουντ.

Αυτά ήταν λοιπόν τα θετικά και τα αρνητικά του φετινού τελικού κυπέλλου ελλάδος που σηματοδοτούν και το τέλος του σημερινού ποστ. Τα δύο επόμενα ποστ θα αφορούν, το ένα ταλέντα ενώ το δεύτερο θα είναι ένα είδους σπέσιαλ αφιέρωμα (έκπληξη) για ΝΒΑ. Συντονιστείτε εδώ λοιπόν, κατά τ' άλλα...Χαιρετώ σας!

Τα Up & Down του φετινού NBA All-Star Game!

Καλησπέρα σας και πάλι! Όπως σας υποσχέθηκα, σήμερα το post είναι αφιερωμένο στο 62o All-Star Game του ΝΒΑ που διεξήχθηκε χθες, και καλά καταλάβατε η μορφή που θα χρησιμοποιήσω θα είναι των Up και των Down, δηλαδή των θετικών και των αρνητικών της χθεσινής βραδιάς. Να αναφέρω πριν ξεκινήσω πως το ευχάριστο είναι ότι τα Up είναι πολύ περισσότερα από τα Down, στοιχείο που δείχνει το πόσο επιτυχημένη ήταν η φετινή διοργάνωση του Orlando. Ξεκινάμε:



UP

1. Kobe Bryant: Γιατί με τους 27 πόντους του, ξεπέρασε και επίσημα τον Michael Jordan, και πλέον είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των All-Star Game με 271 πόντους σε 14 συμμετοχές!

2. Kevin Durant: Για την μεγάλη εμφάνισή του με 36 πόντους, 7 ριμπάουντ, 3 ασσίστ και 3 κλεψίματα σε 37 λεπτά, που οδήγησε την Δύση στην νίκη επί της Ανατολής και τον ίδιο στο πρώτο του τίτλο MVP σε All-Star Game!

3. Lebron James: Για την εξίσου εξαιρετική του εμφάνιση με 36 πόντους, 6 ριμπάουντ και 7 ασσίστ σε 32 λεπτά, που σε περίπτωση νίκης της Ανατολής θα του έδινε με άνεση τον 3ο του τίτλο MVP σε All-Star Game!

4. Δίδυμο Paul - Griffin: Γιατί έδειξαν και εκτός Clippers, ότι βρίσκονται με κλειστά τα μάτια, προσφέροντας πλούσιο θέαμα με τις συνεργασίες που βγάλανε! Ενδεικτικά πρέπει να είδαμε τουλάχιστον 5 φάσεις που άρχισαν με πάσσα του Paul και τελείωσαν με κάρφωμα του Griffin!

5. Dwyane Wade: Για την γεμάτη στατιστική του, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ έγραψε ένα εμφατικό triple-double με 24 πόντους, 10 ασσίστ και 10 ριμπάουντ και ένα εξαιρετικό 11-15 εντός παιδιάς. Καθόλου άσχημα!

6. Deron Williams: Για την αναλογία πόντων/χρόνου συμμετοχής. Για την ακρίβεια αν και αναπληρωματικός, σε μόλις 18 λεπτά πέτυχε 20 πόντους (πάνω από 1 πόντο κάθε λεπτό), με 4/7 τρίποντα και 4 ασσίστ!

7. Kevin Love: Επίσης για την αναλογία πόντων/χρόνου συμμετοχής, αφού και αυτός αγωνίστηκε ως αναπληρωματικός κοντά στα 18 λεπτά, και προσέφερε 17 πόντους και 7 ριμπάουντ.

8. Θέαμα: Αν μη τι άλλο το θέαμα ήταν εξαιρετικό. Γρήγορος ρυθμός, πολλές συνεργασίες, πολλά καρφώματα (για την ακρίβεια Lebron, Griffin, Durant και Westbrook πρέπει να κάρφωσαν συνολικά τουλάχιστον 20 φορές!!) και πολύ διάθεση από όλους τους συμμετέχοντες να κρατήσουν ζεστό το κοινό τους!

9. Υψηλό και κοντινό (μεταξύ) σκορ: Οι συνολικοί 301 που σημειώθηκαν στο χθεσινό All-Star Game δείχνουν ότι υπήρξαν πολλές φάσεις και πλούσιο θέαμα από πλευράς παιχτών ενώ το γεγονός ότι η διαφορά των μόνο τριών πόντων (152-149) υπέρ της Δύσης δείχνει ματς που μεταξύ άλλων προσέφερε και σασπένς για την ανάδειξη του νικητή.


DOWN

1. Τραυματισμός του Kobe Bryant: Σε μία φάση μεταξύ Kobe και Wade, o δεύτερος έκανε άθελά του ένα σκληρό φάουλ στον πρώτο με αποτέλεσμα να "ανοίξει" η μύτη του. Σίγουρα οποιοσδήποτε τραυματισμός σε ένα παιχνίδι All-Star δεν αποτελεί θετικό.

2. Κακή κατανομή χρόνου συμμετοχής: Το All-Star Game είναι ένας αγώνας χωρίς κάποια σκοπιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι ο κοινός στόχος είναι να το ευχαριστηθούν όλοι, πράγμα που δεν είμαι σίγουρος ότι επιτεύχθει όταν παίχτες όπως Nash, Bynum, Deng, Aldridge έπαιξαν πάνω κάτω 5-6 λεπτά την στιγμή που ορισμένοι βασικοί έμειναν στο παρκέ για 35+ λεπτά.

3. Roy Hibbert - Marc Gasol: Οι έταιροι αναπληρωματικοί σέντερ των δύο ομάδων, απέδειξαν αυτό για το οποίο μιλάγαμε τόσο καιρό: ότι οι καλοί ψηλοί σπανίζουν. Για την ακρίβεια και οι δύο φάνηκαν πολύ λίγοι και χωρίς την απαραίτητη λάμψη για να σταθούν στις απαιτήσεις ενός All-Star Game.

4. Ατομιστικό παιχνίδι από Bryant - Durant: Οκ, δεκτό ότι και οι δύο είναι πολύ χαρισματικοί σκόρερ, όμως σε ένα All-Star Game πρέπει όπως είπα όλοι να το ευχαριστηθούν και όλοι να ακουμπήσουν λίγη μπάλα, και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όταν δύο παίχτες συνδιάζουν κοντά στις 45 προσπάθειες και μόλις 4 ασσίστ!

5. Πολλά time-out: Σίγουρα δεν είναι ωραίο να παρακολουθείς έναν αδιάφορο αγώνα, αλλά σίγουρα δεν είναι και ωραίο να παρακολουθείς ένα All-Star Game που διακόπτεται διαρκώς από διαδοχικά και χωρίς λόγο time-out. Ειδικά για τον τηλεθεατή που για ένα βράδυ ήθελε να δεις ένα συνεχές θέαμα διαφορετικό από τους κλασσικούς αγώνες του ΝΒΑ, το χθεσινό ματς ήταν ολίγον κουραστικό από αυτήν την σκοπιά!

   Αυτά τα του All-Star Game, ελπίζω και του χρόνου να έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια τόσο καλή διοργάνωση, πραγματική διαφήμιση για το άθλημα, για το κερασάκι σας ποστάρω ένα βίντεο με τις 10 καλύτερες φάσεις από τον χθεσινό αγώνα! Χαιρετώ σας!

Διαγωνισμός Καρφωμάτων NBA: Κάθε πέρυσι και καλύτερα!

  Καλημέρα φίλοι μπασκετικοί. Σήμερα έχουμε επικαιρότητα, και δεν θα μπορούσε να ασχολείται με κάτι άλλο από το καθιερωμένο All-Star Weekend του NBA! Για την ακρίβεια λοιπόν μετά από το ατελείωτο (καθιερωμένο για μένα πλέον) ξενύχτι για να παρακολουθήσω τους Διαγωνισμούς του Σαββάτου, οι οποίοι σαν σύνολο προσέφεραν σχετικά καλό θέαμα, ένιωσα μια έντονη δυσαρέσκεια για το πόσο πολύ έχει υποβαθμιστεί ο θεσμός του Διαγωνισμού Καρφωμάτων του ΝΒΑ, και ακόμα περισσότερο για το πόσο περισσότερο θα συνεχίσει απ' ότι φαίνεται να υποβαθμίζεται. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αναλύοντας ένα ένα τα επιμέρους στοιχεία που αποδεικνύουν την αρχική μου θέση.
   Πρώτον και κυριότερο, διαγωνισμός καρφωμάτων σημαίνει Διαγωνισμός Καρφωμάτων!!! Δεν σημαίνει ούτε θεατρική παράσταση, ούτε τσίρκο, ούτε οτιδήποτε άλλο. Οι διαγωνιζόμενοι αγωνίζονται για την ικανότητά τους στο κάρφωμα, και οτιδήποτε "extra" χρησιμοποιήσουν στον χρόνο που τους δίνεται για την προσπάθειά τους θα πρέπει να το χρησιμοποιούν για να ανεβάσουν το επίπεδο δυσκολίας του εκάστοτε καρφώματος και να το κάνουν πιο θεαματικό, όχι πιο γελοίο. Για την ακρίβεια βάλε κάποιον να τον περάσεις από πάνω, κάρφωσε με δύο-τρεις μπάλλες, αυτά ναι είναι ώντος πολύ θεαματικά και ωραία, αλλά τα υπόλοιπα υπερ-σκηνοθετημένα acts που μας πλασάρουν για καρφώματα?? Πιο συγκεκριμένα χθες ο νικητής του φετινού διαγωνισμού Jeremy Evans έκανε ένα κάρφωμα στο οποίο είχε μια μικρή κάμερα στην κορδέλα του κεφαλιού του για να μας δείξει πως είναι το "point of view" ενός καρφώματος! Οκ προτότυπο αν και εφόσον κάνεις ένα πραγματικά ωραίο καρφωμα! Από κει και πέρα μην περιμένεις ρε φίλε αυτό να σου δώσει extra credits για την προσπάθεια σου, που από ότι φάνηκε αυτό περίμενες διότι σαν να μην έφτανε αυτό το κάρφωμά σου ήταν από τα πιο κοινότυπα ever!! Η ακόμα το κάρφωμα του Paul George με τα φώτα σβησμένα και αυτός να φωσφορίζει! Γιατί αυτό το κάρφωμα να θεωρείται καλύτερο από το 360' από το πλάι της μπασκέτας του Derrick Williams το οποίο ο καημένος προσπάθησε 3 φορές μέχρι να το βγάλει ώντας πολύ δύσκολο?!? Δηλαδή το συμπέρασμα είναι ότι πλέον αυτό που μετράει στον διαγωνισμό καρφωμάτων είναι το στήσιμο, το promotion και το "περιτύλιγμα" και όχι η ουσία ενός καλού και δύσκολου καρφώματος.
   Δεύτερον, δεν υφίσταται διαγωνισμός καρφωμάτων χωρίς βαθμολογία. Οκ, συμφωνώ ότι στο παρελθόν υπήρξαν αδικίες, σκληροί κριτές και ότι ίσως είναι πιο δίκαιο να αναδεικνύει ο "λαός" τον πρωταθλητή, όχι όμως με τον τρόπο που για πρώτη φορά έγινε χθες! Πιο συγκεκριμένα ο νέος κανονισμός ορίζει ότι, ο κάθε διαγωνιζόμενος θα κάνει 3 καρφώματα, και μετά το τέλος των προσπαθειών, χωρίς να υπάρχει δεύτερος γύρος, θα ψηφίζει ο κόσμος με sms, e-mail κλπ. τον τελικό νικητή! Αποτέλεσμα? Νικητής ο Jeremy Evans ο οποίος έκανε μεν το καλύτερο κάρφωμα της βραδιάς αλλά έκανε και μακράν το χειρότερο! Δηλαδή δεν υπάρχει χειροπιαστός τρόπος να καταμετρηθούν όλες οι προσπάθειές σου (καλές ή κακές), παρά μόνο η καλύτερή σου! Θα μου πείτε ότι έκανε το καλύτερο κάρφωμα, άρα το αξίζει! Όχι! Από την στιγμή που ο διαγωνισμός απαιτεί τρία καρφώματα από τον καθένα σημαίνει ότι και τα τρία μετράνε αθροιστικά, αν θες να νικάει αυτός που έκανε το καλύτερο κάρφωμα όρισε έναν διαγωνισμό με ένα και μοναδικό κάρφωμα και τέλος! Και άλλωστε από ότι φάνηκε και πέρυσι όπου πάλι τον τελικό νικητή τον ανέδειξε ο κόσμος χωρίς βαθμολογία (απλά υπήρχαν κριτές μόνο στον πρώτο γύρο), ο κόσμος είναι πιο άδικος και από τους κριτές αφού ο Blake Griffin λόγω ονόματος, προβολής, θαυμαστών και ενός μόνο καλού καρφώματος κέρδισε τον απίστευτο Javale Mcgee, ο οποίος πιστέψτε με, με κριτές και στον τελικό θα είχε πάρει με μεγάλη άνεση τον τίτλο.
   Τρίτον ο τρόπος που επιλέγονται οι διαγωνιζόμενοι είναι εντελώς λάθος. Πιο συγκεκριμένα οι διαγωνιζόμενοι για όσους δεν γνωρίζουν επιλέγονται κυρίως με βάση το πόσες φορές έχουν καρφώσει στην σεζόν και όχι τόσο με βάση το πόσο αθλητικοί είναι. Τα τελευταία πέντε χρόνια συγκεκριμένα βλέπουμε να παίρνουν μέρος παίχτες που δεν μπορούν να σταθούν στις απαιτήσεις του διαγωνισμού, άτομα που όχι μόνο δεν στέκονται αθλητικά αλλά δεν έχουν και δημιουργικότητα για να προσφέρουν το απαιτούμενο θέαμα. Θέλετε ονόματα? Tyrus Thomas, Rudy Fernandez, Gerald Wallace, Serge Ibaka είναι κάποιοι από αυτούς. Αυτοί οι ενδεικτικοό 4 ξέρετε τι κοινό έχουν?
Όλοι τους είναι πολύ καλοί in-game dunkers, δηλαδή μέσα στον αγώνα θα καρφώσουν 2-3 φορες σίγουρα σε κάποιον αιφνιδιασμό ή οτιδήποτε τέτοιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμμετέχουν στον διαγωνισμό, και μάλιστα αυτό αποδείχθηκε αφού τα καρφώματά τους ήταν από τα χειρότερα ever! Άρα κύριοι διοργανωτές, δείτε λίγο καλύτερα το υλικό σας, βάλτε κάποια σωστά κριτήρια και επιλέξτε τους πραγματικά πολύ αθλητικούς και αλτικούς παίχτες, με δημιουργικότητα και διάθεση να προσφέρουν αληθινό θέαμα και όχι οποιονδήποτε τυχαίο που έτυχε να περνάει από μπροστά σας!
   Για να διαπιστώσετε και μόνοι σας αυτά για τα οποία μιλάω, εδώ παραθέτω τον διαγωνισμό του 2006:

 και εδώ τον φετινό διαγωνισμό:

 

 Κάντε την σύγκριση και βγάλτε τα συμπεράσματά σας! Τέλος και για σήμερα, τα λέμε και πάλι αύριο, με περισσότερα για το παιχνίδι Ανατολής εναντίον Δύσης που γίνεται σήμερα το βράδυ! Χαιρετώ σας!

Ο επόμενος Dwight Howard!

  Καλημέρα σε όλους! Το σημερινό post μετά από αρκετό καιρό συγκαταλέγεται στην κατηγορία "Ταλέντα" και αυτή τη φορά μετά την μακρινή Νέα Ζηλανδία και τον Steven Adams πάμε στις ΗΠΑ και τον ίσως καλύτερο ψηλό την δεδομένη στιγμή στην χώρα, τον 18χρονο Andre Drummond. Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν.
   Ο Andre Drummond γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1993 στο Mount Vernon της Νέας Υόρκης, έχει ύψος 2.11, ζυγίζει κοντά στα 125 (μυικά) κιλά, και αγωνίζεται τόσο στο 4 όσο και στο 5 για το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ ως πρωτοετής. Όσον αφορά τα γυμνασιακά του χρόνια ο Andre αποφοίτησε το καλοκαίρι που πέρασε ως μαθητής του St.Thomas More High School, με το οποίο έκανε εκπληκτικές σεζόν με έναν μέσο όρο κοντά στους 20 πόντους και 12 ριμπάουντ, και συν τοις άλλοις στα 3 χρόνια τους ως παίχτης, κατάφερε να ανεβάσει το σχολείο του στο Νο8 στην μπασκετική κατάταξη της Πολιτείας. Από κει και πέρα το ταλέντο του δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, και έτσι μεταξύ άλλων κλήθηκε για να συμμετάσχει σε μερικά πολύ γνωστά μπασκετικά καμπ με τους κορυφαίους ανερχόμενους παίχτες των ΗΠΑ, με εξέχοντα το Pangos Camp και το Adidas Nations στα οποία φάνηκε με διαφορά ότι είναι μακράν ο καλύτερος ψηλός στην ηλικία του. Ακόμα πολύ σημαντική στιγμή στην γυμνασιακή του καριέρα είναι η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κάτω των 17 το 2010 με την Εθνική Ομάδα των ΗΠΑ.
    Όλες αυτές οι διακρίσεις λοιπόν αποφοιτώντας από το St.Thomas More High School τον ανέδειξαν ούτε λίγο ούτε πολύ στον Νο1 παίχτη της χώρας για την τάξη του 2012 (δηλαδή των παιχτών που αναμένεται να μπουν στο κολλέγιο το 2012), με αποτέλεσμα πολλά πασίγνωστα Πανεπιστήμια με εξαιρετικά μπασκετικά προγράμματα όπως το Kentucky, το Georgetown, το Connecticut να του προσφέρουν γη και ύδωρ για να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Τελικά ο Andre επέλεξε το Πανεπιστήμιο του Connecticut, όπου την τρέχουσα σεζόν υπό τις οδηγίες του πολύπειρου Jim Calhun, κάνει μια πολύ μεστή και καλή σεζόν με μέσο όρο 10 πόντους, 7.5 ριμπάουντ και 2.5 τάπες σε 27 λεπτά συμμετοχής, και οδηγεί εκ του ασφαλούς τους Huskies του Κονέκτικατ προς το Τουρνουά των 64 και την March Madness του NCAA!
   Τέλος όσον αφορά του επερχόμενο Draft του NBA, οι ειδικοί κατατάσσουν τον Drummond είτε στην 1η είτε στην 2η θέση με τον έταιρο ψηλό του Kεντάκι, Anthony Davis να έχει μπει εξίσου δυναμικά στο παιχνίδι. Ωστόσο θεωρητικά ο Drummond είναι πιο έτοιμος παίχτης και φτασμένος, αφού η σωματοδομή του και τα αθλητικά του προσόντα για πολλούς είναι ήδη επιπέδου ΝΒΑ ενώ παράλληλα η τεχνική του κατάρτιση είναι πολύ σπάνια για ψηλό. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ήδη τον παρομοιάζουν με το είδωλό του Dwight Howard, με τον οποίο φρόντισε ο ίδιος να φοράει το ίδιο νούμερο στην εμφάνισή του ως φόρο τιμής! Εδώ σας παραθέτω ένα βίντεο με τα κατορθώματα του νεαρού αμερικανού, απολαύστε τον!

 

  Αυτά και για σήμερα, από βδομάδα υπόσχομαι πολλά περισσότερα post, έχοντας πλέον πολύ πιο ελεύθερο και ελαφρύ πρόγραμμα! Μέχρι τότε...Χαιρετώ σας!

Απλά μαθήματα προπονητικής παιδείας!

   Καλημέρα σε όλους και πάλι! Για σήμερα θα σχολιάσω ένα θέμα γενικού ενδαφέροντος, αφού έχοντας ως αφορμή την ανεπανάληπτη φετινη Α' ΕΣΚΑΝΑ, η οποία ειδικά φέτος πέρα από το επίπεδο μπάσκετ, προσφέρει πολύ ίντριγκα, και κουτσομπολιό αν θέλετε, τέλεια τροφή για έναν κοινό μπασκετικό blogger!!
   Θα σας περιγράψω 2 περιστατικά, και αφού τελειώσω θα φτάσω στο κυρίως θέμα και στην ουσιαστική επεξήγηση του σημερινού τίτλου. Περιστατικό Νο1: Πριν από κάποιους μήνες αν δεν κάνω λάθος, στην προθέρμανση του ντέρμπυ Εθνικού - Ιωνικού, τραυματίας παίχτης του Ιωνικού, ώντας εκτός 12άδας, πάει ως είθισται να κάτσει στον πάγκο της ομάδας του, για να παρακολουθήσει το ματς. Ο προπονητής του Ιωνικού με αρκετά υποτιμητικό ύφος, και σκληρή γλώσσα τον στέλνει κακήν κακώς να κάτσει στην εξέδρα, άνευ λόγου και αιτίας. Ο παίχτης δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του και μην έχοντας κάνει πέντε μέτρα για να απομακρυνθεί, γυρνάει και επιστρέφει στο μέρος του προπονητή και τον χτυπάει στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να σωριαστεί κάτω αιμόφυρτος.
   Περιστατικό Νο2: Μόλις χθες στον αγώνα Εθνικού - Αλίμου (κακή παράδοση αυτό το γήπεδο πια!), κατά την διάρκεια κάποιου time-out προφανώς, ο προπονητής του Αλίμου για αρκετή ώρα φώναζε και έβριζε άσχημα και με βαριές κουβέντες παίχτη του, ο οποίος παίχτης δεν άντεξε και σε κλάσματα δευτερολέπτου του όρμηξε με αποτέλεσμα να τραυματίσει τον προπονητή του και ο ίδιος να αποβληθεί από τον αγώνα.
   Και πάμε τώρα στο ζουμί. Αρχικά σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω την βία και όσα δίκια και να είχαν οι παίχτες άποψή μου ότι δεν είναι λύση να επιτεθείς στον άλλον εμψυχρώ και μάλιστα κατά την διάρκεια αγώνα όπου παρακολουθούν το ματς μεταξύ άλλων παιδιά, οικογένειες κλπ. Τουλάχιστον αν θεωρείς ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά το ξύλο, βρες τον άλλον έξω όταν θα είστε ένας με έναν και λύσε ότι διαφορά έχεις, ο κόσμος, οι συμπαίχτες σου δεν σου φταίνε σε τίποτα που ήρθαν να περάσουν ευχάριστα 2 ώρες. Ωστόσο καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, και στην προκειμένη περίπτωση η φωτιά είναι και αρκετά φουντωμένη. Τι θέλω να πω? Ότι επιτέλους κάποιοι προπονητές πρέπει να ξεφύγουν από αυτά που ξέρανε όταν παίζανε μπάσκετ στις δεκαετίες του 70' και του 80', και να καταλάβουν τον ρόλο τους και το έργο που οφείλουν να διατελέσουν.
   Πιο συγκεκριμένα, ποιος νομίζει ότι είναι ο κάθε προπονητής που επειδή έχει μια Α' εξουσία σε μια ομάδα μπάσκετ, νομίζει ότι μπορεί ελεύθερα στον βωμό της νίκης να βρίζει, να προσβάλλει ακόμα και να χτυπάει τους παίχτες του? Έχω παίξει και παίζω μπάσκετ (και έχω και πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μου σαν αθλητής), και ξέρω ότι ο προπονητής όντως πρέπει να είναι λίγο σκληρός με τους παίχτες του, δεν πρέπει να τους χαϊδεύει αλλά να τους σκληραγωγεί και να τους δίνει κίνητρο συνέχεια, και το "μπινελίκι" ναι, είναι μές' στο πρόγραμμα και αυτό, αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω είναι υπερβολή, και όχι μόνο αυτό, θεωρώ ότι φέρνει και εντελώς αντίθετα αγωνιστικά αποτελέσματα. Διότι αν κάτσεις και τα καλοσκεφτείς στους 10 παίχτες που ο προπονητής θα τους βρίζει μάνες, σπίτια, θεόυς και δαιμονες πόσοι πιστεύετε ότι θα το δουν σαν κίνητρο να παίξουν καλύτερα για να του "κλείσουν" το στόμα? Εγώ πιστεύω το πολύ δύο!! Οι υπόλοιποι 8, μάλλον θα βρεθούν εκτός εαυτού, και ακόμα και αν δεν προβούν σε βιοπραγίες σίγουρα θα προτιμήσουν να τα παρατήσουν παρά να κάθονται να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές.
   Γι' αυτό λοιπόν καλό είναι μερικοί προπονητές (αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι), να καταλάβουν ότι ο προπονητής δεν είναι μόνο ένας πρώην παίχτης μπάσκετ, μεγάλος σε ηλικία με ένα πινακάκι που δείχνει συστήματα και φωνάζει χωρίς λόγο. Ο προπονητής πέρα από την εμπειρία και τις μπασκετικές γνώσεις (που σίγουρα οφείλει να έχει), πρέπει να είναι ταυτόχρονα παιδαγωγός, να γνωρίζει δυο πράγματα για την ψυχολογία του αθλητή, να μπορεί μέσα από την προπόνηση και το coachάρισμα όχι μόνο να μεταφέρει το μπάσκετ σε γνώση αλλά και να πλάθει σωστούς αθλητές πρωτίστως. Και βέβαια το σημαντικότερο? Να καταλαβαίνει τα όριά του! Και τι εννοώ? Ότι οκ, δέχομαι ότι ο χαρακτήρας σου είναι οξύθυμος ή λίγο κυκλοθυμικός, δεν σου φταίει ο παίχτης σου για αυτό! Ο παίχτης σου που θα κάνει το χ-y λάθος μέσα στο γήπεδο, δεν το κάνει γιατί γουσταρει να σε βλέπει τσιτωμένο, το κάνει είτε άθελά του, είτε γιατί κάτι εσύ δεν του εξήγησες είτε ακόμα γιατί μπορεί να μην ήταν συγκεντρωμένος. Αν λοιπόν μια τέτοια κατάσταση δεν μπορείς να την διαχειριστείς ψύχραιμα για το καλό το δικό σου, της ομάδας και κατα συνέπεια του εκάστοτε παίχτη, τότε πάρε κανά χάπι, πιες λίγο νερό στην τελική παράτα την προπονητική και κάνε κάτι άλλο, που και εσένα θα κρατάει πιο ήρεμο και τους ίδιους σου τους παίχτες.
  Έτσι λοιπόν καταλήγω στο εξής: Όπως προανέφερα, δεν ζούμε στα πέτρινα χρόνια του ελληνικού μπάσκετ. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, το μπάσκετ έχει μελετηθεί από ένα σωρό πλευρές και έχει γίνει ακόμα και επιστήμη σαν άθλημα. Οπότε καλό θα ήταν οι εγχώριες μπασκετικές ενώσεις (EOK, ΣΕΠΚ κλπ.) να τροποποιήσουν τα κριτήρια με τα οποία καταχωρούν το δίπλωμα και άδεια άσκησης της προπονητικής, έτσι ώστε να έχουν αυτό το προνόμιο μόνο οι σωστά καταρτισμένοι και όχι ο κάθε τυχάρπαστος. Ακόμα καλό θα ήταν να εμπλουτίσουν το ετήσιο μπασκετικό ημερολόγιο, με ακόμα περισσότερα σεμινάρια, διαλέξεις όχι μόνο πάνω στο μπάσκετ αυτό καθ' αυτό αλλά και στους παράπλευρους τομείς (ψυχολογία αθλητή-προπονητή κλπ.) που δομούν και συνθέτουν έναν προπονητή μπάσκετ. Ελπίζω όλα αυτά να ακουστούν κάπως και να πιάσουν τόπο.
   Τέλος και για σήμερα, περισσότερα και πάλι αύριο, και μην ξεχνάτε...Χαιρετώ σας!